Το παρακάτω το διάβασα χθες, 1 Σεπτεμβρίου 2008, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, μεσημέρι παρά κάτι, ως συνήθως. Σήμερα, ας τιμήσουμε δεόντως τη γενέθλια μέρα του μεγάλου μας ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου. «Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια».
«Και τα κουνούπια θάρρεψαν πως είναι μέλισσες και πως παράγουν μέλι»
Καλά το έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, εδώ και δέκα χρόνια μακριά μας, μακαρίτης, πως την άνοδο της ασημαντότητας ζούμε. Τέτοια εποχή, δίχως μεγαλείο, δίχως ιδέες, δίχως αίγλη. Μονάχα ο τσαμπουκάς παντού, μου έλεγε τις προάλλες ο Κώστας Βεργόπουλος. Μονάχα ο τσαμπουκάς, δίχως άλλοθι πια ιδεολογικά, δίχως αιδώ, δίχως προσχήματα. Ηγέτες που δεν έχουν γράψει ούτε ένα βιβλίο, ηγέτες που δεν ξέρουν να διαβάζουν όχι μονάχα γράμματα μα ούτε καν βλέμματα. Άμουσοι ηγέτες, που δεν ξέρουν ν’ απολαύσουν τον Άγιο Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ ή τον Άγιο Ιωάννη Coltrane. Ανιστόρητοι ηγέτες που δεν έχουν καν κατά νου αυτό που είχε πει ο συγγραφέας Norman Mailer σ’ έναν παλιόφιλο και παλαιό συμφοιτητή του: «Τζακ, δε γίνεται να υποτάξεις έναν λαό, αν δεν μπορείς να νιώσεις τη μουσική του». Ο λαός ήτανε της εξεγερμένης Κούβας ο λαός, και ο παλιόφιλος και παλαιός συμφοιτητής ήταν ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι!
Και υποτακτικοί αυτών των ηγετών, άνθρωποι που άλλοτε τους έλεγαν πολίτες, και ήσαν, μετά τους έλεγαν ψηφοφόρους, και εσχάτως τους έχουν υποβιβάσει σε καταναλωτές ή σε άτομα, να μην διαβάζουν επίσης, σαν και τους ηγέτες τους, να μην μπορούν να χωθούν και να χαθούν, λυτρωτικά βεβαίως, στην ασπρόμαυρη εικαστική μαγεία μιας φιλμικής δημιουργίας του Bela Tarr, στο κεραυνοβόλημα ενός χαϊκού, στα βραχνά έπη του Tom Waits. Να επαίρονται ότι δεν ξέρουν τον Γιώργο Σαραντάρη, να καυχώνται ότι αγνοούν τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, να καμαρώνουν για την καθημερινή τους ενημέρωση από τις κίτρινες φυλλάδες.
Ιδού τι έγραφε και έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1978: «Η παρούσα ώρα είναι για κλάματα. Ο τόπος μας γράφει μια μουσική ιστορία εξαθλιωμένη, με μελωδίες ασήμαντες και με συμμετοχή χιλιάδων νέων, που σπουδάζουν ερωτική καταπίεση κι ανασφάλεια. Το μουσικό μας κατεστημένο σήμερα είναι ένας μαυρόασπρος εφιάλτης, σε δύο κανάλια, σε πολλά γήπεδα, κι άπειρες πλατείες. Και τα κουνούπια θάρρεψαν πως είναι μέλισσες και πως παράγουν μέλι».
Το είχε δει το έργο απ’ τα πριν. Μονάχα που ο εφιάλτης είναι έγχρωμος, τα κανάλια πάμπολλα όπως και τα γήπεδα, και οι πλατείες εξαφανισμένες, κατεστραμμένες, μαγαρισμένες. Και τα κουνούπια, τα πιο έξυπνα, ναι, καμώνονται πως μέλισσες είναι και πως παράγουν μέλι. Τα πιο πολλά, όμως, σήμερα, εξίσου κώνωπες ανωφελείς όπως και τότε που έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις, δεν σκοτίζονται καν τις μέλισσες να παραστήσουν. Το λένε κυνικά, κουνούπια είμαστε άμα λάχει, και το αίμα σας ρουφάμε απροκάλυπτα και εν τάχει.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
«Και τα κουνούπια θάρρεψαν πως είναι μέλισσες και πως παράγουν μέλι»
Καλά το έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, εδώ και δέκα χρόνια μακριά μας, μακαρίτης, πως την άνοδο της ασημαντότητας ζούμε. Τέτοια εποχή, δίχως μεγαλείο, δίχως ιδέες, δίχως αίγλη. Μονάχα ο τσαμπουκάς παντού, μου έλεγε τις προάλλες ο Κώστας Βεργόπουλος. Μονάχα ο τσαμπουκάς, δίχως άλλοθι πια ιδεολογικά, δίχως αιδώ, δίχως προσχήματα. Ηγέτες που δεν έχουν γράψει ούτε ένα βιβλίο, ηγέτες που δεν ξέρουν να διαβάζουν όχι μονάχα γράμματα μα ούτε καν βλέμματα. Άμουσοι ηγέτες, που δεν ξέρουν ν’ απολαύσουν τον Άγιο Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ ή τον Άγιο Ιωάννη Coltrane. Ανιστόρητοι ηγέτες που δεν έχουν καν κατά νου αυτό που είχε πει ο συγγραφέας Norman Mailer σ’ έναν παλιόφιλο και παλαιό συμφοιτητή του: «Τζακ, δε γίνεται να υποτάξεις έναν λαό, αν δεν μπορείς να νιώσεις τη μουσική του». Ο λαός ήτανε της εξεγερμένης Κούβας ο λαός, και ο παλιόφιλος και παλαιός συμφοιτητής ήταν ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι!
Και υποτακτικοί αυτών των ηγετών, άνθρωποι που άλλοτε τους έλεγαν πολίτες, και ήσαν, μετά τους έλεγαν ψηφοφόρους, και εσχάτως τους έχουν υποβιβάσει σε καταναλωτές ή σε άτομα, να μην διαβάζουν επίσης, σαν και τους ηγέτες τους, να μην μπορούν να χωθούν και να χαθούν, λυτρωτικά βεβαίως, στην ασπρόμαυρη εικαστική μαγεία μιας φιλμικής δημιουργίας του Bela Tarr, στο κεραυνοβόλημα ενός χαϊκού, στα βραχνά έπη του Tom Waits. Να επαίρονται ότι δεν ξέρουν τον Γιώργο Σαραντάρη, να καυχώνται ότι αγνοούν τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, να καμαρώνουν για την καθημερινή τους ενημέρωση από τις κίτρινες φυλλάδες.
Ιδού τι έγραφε και έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1978: «Η παρούσα ώρα είναι για κλάματα. Ο τόπος μας γράφει μια μουσική ιστορία εξαθλιωμένη, με μελωδίες ασήμαντες και με συμμετοχή χιλιάδων νέων, που σπουδάζουν ερωτική καταπίεση κι ανασφάλεια. Το μουσικό μας κατεστημένο σήμερα είναι ένας μαυρόασπρος εφιάλτης, σε δύο κανάλια, σε πολλά γήπεδα, κι άπειρες πλατείες. Και τα κουνούπια θάρρεψαν πως είναι μέλισσες και πως παράγουν μέλι».
Το είχε δει το έργο απ’ τα πριν. Μονάχα που ο εφιάλτης είναι έγχρωμος, τα κανάλια πάμπολλα όπως και τα γήπεδα, και οι πλατείες εξαφανισμένες, κατεστραμμένες, μαγαρισμένες. Και τα κουνούπια, τα πιο έξυπνα, ναι, καμώνονται πως μέλισσες είναι και πως παράγουν μέλι. Τα πιο πολλά, όμως, σήμερα, εξίσου κώνωπες ανωφελείς όπως και τότε που έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις, δεν σκοτίζονται καν τις μέλισσες να παραστήσουν. Το λένε κυνικά, κουνούπια είμαστε άμα λάχει, και το αίμα σας ρουφάμε απροκάλυπτα και εν τάχει.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
1 σχόλιο:
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος στον Πόρο (Mίλτος Σαχτούρης)
Και νά που φάνηκε ο Ανδρέας Εμπειρίκος στον Πόρο
τα δάχτυλά του κίτρινα καμένα από
τα τσιγάρα
τσιγάρα να καίνε σαν κεριά
γύρω γύρω στα τραπέζια
τσιγάρα πάνω στις καρέκλες
τσιγάρα παντού
κι άγρια κόκκινα ποδήλατα να περπατάνε.
Ωραίος σαν αητός ο Εμπειρίκος
τα μάτια του να καίνε.
-Πως απ΄τον Πόρο Αντρέα?
εσύ πάντα πήγαινες στην Ανδρο
-Και σύ Μίλτο, έπρεπε να ήσουνα στην Υδρα, γιατί στον Πόρο?
Και τότε έσκασε εκείνο το ωραίο το φοβερό το γέλιο του
πετάχτηκαν τρομαγμένα τα σπουργίτια
ένα σύννεφο σπουργίτια
πέρα απ΄το θάνατό του.
Δημοσίευση σχολίου