Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ


Radiobukowski

Απόψε, Σάββατο 28 Φεβρουαρίου, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, και www.kanaliena.gr στην Εκπομπή «Ο Αφρός των Ημερών», από τις 11 το βράδυ και έως τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, ο Μπαμπασάκης φιλοξενεί τον συγγραφέα και ποιητή Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο, σε ένα μουσικό & ποιητικό αφιέρωμα στον σπουδαίο Charles Bukowski, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του τόμου «70 Χρόνια Φαγούρα», του Bukowski, τον οποίο μετέφρασε αριστοτεχνικά ο Γιαννακόπουλος. Θα ακουστούν σούπερ τεμάχια του Tom Waits, των «Διάφανων Κρίνων», του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ (τον οποίο λάτρευε ο Bukowski, και τον λατρεύουμε κι εμείς), του Miles Davis, και άλλων, καθώς και η φωνή του ίδιου του Bukowski. Συντονιστείτε!!!

Με τα Εβδομήντα Χρόνια Φαγούρα, που στις Ηνωμένες Πολιτείες εκδόθηκαν το 1990, ο Μπουκόφσκι γιορτάζει ακριβώς τα εβδομηκοστά γενέθλιά του, προσφέροντάς μας ως δώρο αυτόν τον τόμο, χωρισμένο σε δύο μέρη, το πρώτο με τίτλο «Ποιήματα για Χαμένα Κορμιά», το δεύτερο με τίτλο «Διηγήματα για αρκετά Τρελούς». Όλα όσα χαρακτηρίζουν το μπουκοφσκικό έργο βρίσκονται εδώ, στις 630 σελίδες αυτού του βιβλίου, σε όλο τους το τραχύ, και τρυφερό συνάμα, μεγαλείο. Οι εμμονές που στοιχειώνουν δημιουργικά αυτόν τον λογοτέχνη, που θέλησε να σκάψει στα κοινωνικά και προσωπικά του ορυχεία, πιστός θα έλεγες στη ρήση του Μάρκου Αυρήλιου «ένδον σκάπτε», αναφαίνονται σε κάθε στίχο και σε κάθε αράδα των ποιημάτων και των πεζογραφημάτων του. Το πώς μπορείς να τα βγάλεις πέρα σε έναν κόσμο εχθρικό, το πώς ανακαλύπτεις την ανθρώπινη υπόσταση σε ένα λοξό χαμόγελο ή σε ένα φαγωμένο από το χρόνο και τις κακουχίες βλέμμα, το πώς οι ξέρες της καθημερινότητας τσακίζουν το πλεούμενο του έρωτα, όπως αποφάνθηκε ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, το γιατί η οργανωμένη κοινωνία ξεχαρβαλώνεται και μαζί συντρίβει όνειρα και ελπίδες. Κι ακόμα, το ποιοι είναι οι αγαπημένοι δημιουργοί του Μπουκόφσκι, ποιες είναι οι προσωπικότητες εκείνες που τον χάραξαν και τον ενέπνευσαν, ποιες πράξεις και ποια γεγονότα έγιναν οι αέναοι οδοδείκτες του.
Ιδού πώς μιλάει, για πολλοστή φορά, σχετικά με τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ: «ο Χέμινγουεϊ το νιώθει μέσα στον τάφο του/ κάθε φορά που οι ταύροι τρέχουν στους δρόμους/ της Παμπλόνα/ ξανά// ανακάθεται/ ο σκελετός κροταλίζει// το κρανίο θέλει ποτό// οι τρύπες των ματιών θέλουν το φως του ήλιου// οι νεαροί ταύροι είναι όμορφοι,/ Έρνεστ// το ίδιο ήσουν/ κι εσύ// ό,τι κι αν/ λένε// τώρα». Ή σχετικά με τον Σελίν: «η φωτογραφία του Σελίν με/ κοιτάζει./ χρειάζεται ξύρισμα./ μοιάζει σαν τους ανώμαλους/ του κινηματογράφου./ τα μάτια κοιτάζουν μέσα από τοίχους,/ τους τοίχους της ανθρωπότητας.// Η φωτογραφία του Σελίν είναι ό,τι πρέπει/ για να την κοιτάζεις όταν/ τα πράγματα πάνε πολύ στραβά/ εδώ./ τον κοιτάζω απόψε:// βλέπω τα κόκαλά του/ να χορεύουν:// ο γιατρός απ’ τον/ Άδη».

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Τα Καλά Νέα, ΙΙ



Τα Καλά Νέα, ΙΙ

Η «Δράση», μαζί με τη «Μάχη» και τον «Μπλεκ» ήταν τα τρία πολυαγαπημένα περιοδικά μιας παλιοπαρέας. Περιοδικά που μας ταξίδευαν στην περιπέτεια, στη γενναιότητα, στο ήθος. Τώρα η «Δράση» γίνεται κόμμα. Κοντογιαννόπουλος και Μάνος, κι αν πάρουνε και τον Παπαθεμελή θα είναι ένα τρίο τρομερό. Καλοτάξιδη η «Δράση», αν και θα προτιμούσα, για λόγους νοσταλγικούς, μιαν επανέκδοση του περιοδικού. Καλά νέα, πάντως, να έχουμε άλλο ένα κόμμα να παίζουμε τα καημένα, να γελάσει λίγο το πικραμένο αχείλι μας.

Καλά Νέα: άμα μετακομίζεις χάνεις θησαυρούς, αλλά ανακαλύπτεις, τυχαία, άλλους. Βρήκα, λοιπόν, τακτοποιώντας τα κάτι χιλιάδες βιβλία μου την εκπληκτική έκδοση, αντίστοιχη ενός εκπληκτικού κειμένου, του «Εγκώμιου του Εγκλήματος–Παρέκβαση περί Παραγωγικής Εργασίας» του Καρλ Μαρξ, μεταφρασμένο από την Τζένη Μαστοράκη, εκδόσεις Άγρα. Θα σας το διαβάσω αύριο στην εκπομπή «Radio Propaganda – Η Φωνή της Λαϊκής Ελίτ», στο Κανάλι 1, βεβαίως, και στους 90,4 FM, (www.kanaliena.gr) για να διαπιστώσουμε παρέα πόσο επίκαιρο μπορεί ένα είναι ένα πόνημα γραμμένο κάπου ανάμεσα στα 1860 και 1862.

Επίσης από την Άγρα κι άλλα Καλά Νέα: κυκλοφόρησε ο εντυπωσιακός και ανεπίληπτος τόμος «Ανδρέας Εμπειρίκος – Γράμματα στον πατέρα, στον αδελφό του Μαράκη και στην μητέρα», με εισαγωγή και φιλολογική επιμέλεια του Γιώργη Γιατρομανωλάκη. Πρόκειται για επιστολές του μεγάλου μας ποιητή που βρέθηκαν τυχαία, και ευτυχώς, σε παραπεταμένες βαλίτσες της μητέρας του. Ο τόμος κοσμείται και με κάμποσες, πολύ όμορφες φωτογραφίες του Εμπειρίκου.

Κι άλλα Καλά Νέα – πήξαμε στα καλά νέα! Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ερατώ το εξαιρετικό, και λίαν επίκαιρο, δοκίμιο του Αμερικανού ποιητή και στοχαστή Χένρυ Νταίηβιντ Θορώ «Πολιτική Ανυπακοή», σε μετάφραση Κωνσταντίνας Παπαπετροπούλου και με εισαγωγή και επιμέλεια του Χαράλαμπου Μαγουλά. Το εν λόγω πόνημα δημοσιεύτηκε το 1849, ήτοι πριν από 160 χρόνια, είναι από τα πιο δημοφιλή κείμενα της αμερικανικής δοκιμιογραφίας, και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης των ακτιβιστών όλου του κόσμου, προσωπικοτήτων όπως ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, επίσης των παραδοσιακών αναρχικών και τους κάθε απόχρωσης αγωνιστές της Αριστεράς.

«Ο έρωτας δεν μπορεί να αρνηθεί τίποτα στον έρωτα». Βεβαίως! Επίσης: «Κανείς δεν μπορεί να δίνεται σε δύο έρωτες». Φυσικά! Κι ακόμα: «Δεν αρμόζει να ερωτεύεται κανείς κάποια που θα ντρεπόταν να την παντρευτεί». Πολύ καλά νέα. Πάμε κοντά δύο αιώνες πίσω, στα 1819, και ο μέγας Σταντάλ, ο συγγραφέας που μας πρόσφερε το «Κόκκινο και το Μαύρο» και το «Μοναστήρι της Πάρμας», υπερβαίνει την απελπισία του για έναν άτυχο έρωτα γράφοντας το περιλάλητο «Περί Έρωτος». Το είχαμε απολαύσει και παλαιότερα, από τις εκδόσεις Εξάντας, μεταφρασμένο από τον Γιάννη Παλαιολόγο. Το απολαμβάνουμε και τώρα, από τις εκδόσεις Πατάκης, σε νέα μετάφραση της επιδέξιας Έφης Κορομηλά, η οποία υπογράφει επίσης την εισαγωγή και τις σημειώσεις.

Πολλά καλά νέα, λοιπόν. Πάω ν’ ακούσω Dylan τώρα!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 26/02/09

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΛΑ ΝΕΑ




Τα Καλά Νέα

Ποια καλά νέα; Δεν υπάρχουν καλά νέα. Χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών, τραμπουκισμοί σωρηδόν, διάλογοι άλαλων και κουφών, οικονομική κρίση, πολιτισμική καχεξία, μούδιασμα των πάντων. Μια κοινωνία σαράβαλο και σορολόπ, μια κοινωνία όλες οι πόρτες της οποίας έχουν ξεφύγει από τους μεντεσέδες.

Θυμάμαι όταν διάβασα, τον Νοέμβριο του 1991, κοντά μια εικοσαετία πίσω, το σπουδαίο έργο του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη «Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού», αποφάνθηκα ταραγμένος ότι η Ελλάδα υφίσταται αγρίως την παρακμή δίχως όμως να έχει γνωρίσει καμία ακμή κανενός αστικού πολιτισμού, ήτοι είναι σαν κάποιος να έχει νόσημα αφροδίσιο χωρίς να έχει απολαύσει τη χαρά του έρωτα.

Τα καλά νέα δεν υπάρχουν. Οφείλουμε, για να μην τρέχουμε μ’ ένα κατσαβίδι στο χέρι για να σφίγγουμε ο ένας τις λασκαρισμένες βίδες του άλλου, ή του εαυτού μας κιόλας, να επινοούμε καθημερινώς καλά νέα, έστω σε ένα μικροκοσμικό επίπεδο, στο επίπεδο της παρέας, και ξέρουμε ότι εδώ και κάτι δεκαετίες στην Ελλάδα μονάχα οι παρέες, και δη οι δονκιχωτικού τύπου παρέες, μπόρεσαν να προσφέρουν κατιτί στον τόπο.

Τα καλά νέα δεν υπάρχουν, κι όλα δείχνουν ότι θα περάσει καιρός πολύς ώσπου να υπάρξουν. Ας αντλούμε καλά νέα με το σταγονόμετρο, όπου και όπως μπορούμε, για να μην τρελαθούμε. Είναι μια νόμιμη άμυνα κι αυτό, όπως έλεγε ο ιδρυτής του Υπερρεαλισμού, ο Ανδρέας Μπρετόν.

Ιδού τα καλά νέα που άντλησα, όπου και όπως μπόρεσα, τις τελευταίες ημέρες:

Κυκλοφόρησε, και στα αγγλικά, σε έξοχη μετάφραση, ο πρώτος και λίαν σημαντικός, όπως και οι υπόλοιποι έξι, της Αλληλογραφίας του Γκι Ντεμπόρ, από τις εκδόσεις semiotext(e), και με τις φροντίδες του MIT, του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης.

Μετά το «Ούτε Τύμπανα, ούτε Τρομπέτες», νέο βιβλίο του Γιάννη Τριάντη ετοιμάζεται για το τυπογραφείο των εκδόσεων Ίκαρος.

Ο Sonny Rollins, εκ των μεγίστων του τενόρου σαξόφωνου, γεννημένος πριν από σχεδόν οχτώ δεκαετίες, είναι καλά και το φυσάει ακόμη.

Ο ακάματος Bob Dylan ετοιμάζει δίσκο-φόρο τιμής στον μεγάλο Hank Williams, συνεπικουρούμενος από σπουδαίους μουσικούς και ερμηνευτές της εποχής μας.

Το «Φιλί», αυτό το εξαίσιο έργο του Γκούσταφ Κλιμτ έκλεισε έναν αιώνα ζωής, και μας συγκινεί και σήμερα.

Οι κομψές εκδόσεις Ερατώ ετοιμάζουν πυρετωδώς εκατό επανεκδόσεις κορυφαίων έργων της παγκόσμιας λογοτεχνίας~ ανάμεσά τους βρίσκονται κλασικά μυθιστορήματα, αστυνομικά νουάρ, δοκίμια, ερωτογραφήματα, και πολλή ποίηση.

Ίσως θεωρηθεί ότι βγάζω από τη μύγα ξύγκι, αλλά μες στον ζόφο των ημερών δεν έχω και πολλές άλλες διεξόδους. Ποιος έχει;

Αύριο, και πάλι… Καλά Νέα!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 25/02/09

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

ΝΥΧΤΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ


Νύχτες Ραδιοφώνου

[Ένα παλαιότερο κείμενο, ελαφρώς μεταποιημένο, για σήμερα, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM και www.kanaliena.gr στη 1 παρά πέντε, πάντα]

Είμαστε η γενιά του βινυλίου, του σελιλόιντ και του χαρτιού. Δίσκοι, ταινίες, βιβλία ήταν, και παραμένει, η ζωή μας όλη, η οικονομική μας καταστροφή, μα και ο κοινωνικός μας όλεθρος. Δεν καταφέραμε να γίνουμε τίποτα σε μια κοινωνία που παράγει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς «χρυσωμένα τίποτα», που παράγει σε ολοένα και περισσότερες κόπιες, «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα», καθώς και αεικίνητα νευρόσπαστα που όλο τρέχουν, τρέχουν, δίχως να σκέπτονται, δίχως να συναισθάνονται, στερημένα απολύτως από κάθε μνήμη. Κι αυτό που συνέδεε θαυμαστά το βινύλιο, το σελιλόιντ και το χαρτί ήταν τα ερτζιανά, άλλοτε το ραδιόφωνο-έπιπλο στην πατρική μονοκατοικία, κατόπιν το λεγόμενο στέρεο στην εφηβεία μας, το τρανζιστοράκι στα μαγειρεία του 6ου Συντάγματος Πεζικού και στη σκοπιά (πάντα γερμανικό νούμερο, παρακαλώ) στον 3ο Λόχο κάποιου νησιού, τα λεγόμενα «κουβαδάκια» (μαζί με κασετόφωνο και σιντί), με μουσικές εξαίσιες με φωνές, με αλησμόνητες εκπομπές που μας καθήλωναν, και με άλλες που μας ξεσήκωναν, με υπέροχα παλικάρια στο μικρόφωνο και τις μουσικές επιλογές, με τον Γιάννη τον Πετρίδη και τον Γιώργο Παπαστεφάνου, με τον Νίκο το Σαββάτη και τη Μαριτίνα Πάσσαρη, με αυτοσχέδια πάρτι που ξεκινούσαν από μια κουβέντα μιας μεταμεσονύκτιας εκπομπής, με τον δανδή του ροκ-εντ-ρολ Θοδωρή Μανίκα και την πανέξυπνη ευρυμάθειά του, με τον μακαρίτη φίλο μας Χρήστο Βακαλόπουλο και τη βελούδινη φωνή του, με όνειρα που έστελναν ηλιαχτίδες στα μπλουτζίν μας και φεγγαρόσκονη στα κόκκινα και γαλάζια μάτια μας.
Τώρα το ραδιόφωνο νοσεί. Έχω γεμίσει το ταπεινό μου σπίτι με συσκευές-κοσμήματα, με πανέμορφα ξύλινα Tivoli, θαρρείς για να ξορκίσω την κατάσταση, θαρρείς για να θυμηθώ, τίγκα στην στραπατσαρισμένη αισιοδοξία, το παλιό μαρξιστικό dictum «η ποσοτική συσσώρευση επιφέρει την ποιοτική αλλαγή». Αμ δε! Τραβάς τον παθών σου τον τάραχο για ν’ ακούσεις λίγο καλό ραδιόφωνο, μια φωνή θελκτική και θαλπερή, δέκα τραγούδια της προκοπής αρμονικά ταιριασμένα μεταξύ τους αλλά και με τον λόγο του παραγωγού, πέντε έξυπνες ατάκες και τρεις σοβαρές πληροφορίες. Το χιούμορ μοιάζει εξορισμένο από τα ερτζιανά όπως ο ποιητής από την πολιτεία του Πλάτωνος. Οι εξαιρέσεις λίγες και πολύτιμες. Και συνήθως πεπιεσμένες, στριμωγμένες ανάμεσα σε μετριότητες και πομπώδεις ασχέτους. Άνθρωπος που διαθέτει ραδιοφωνική εκπομπή επέπληξε μια συνάδελφό του, λίαν καλόγουστη, γιατί παίζει κομμάτια του Μπομπ Ντίλαν. Της είπε, αυτολεξεί: «Τι τον παίζεις αυτόν το γέρο με την κιθαρίτσα». Ο Κουτρουμπούσης θα μιλούσε περί ΚΔΩΑ (= Κτηνώδης Δύναμη Ωγκώδης Άγνοια, έτσι με ωμέγα το «ογκώδης» λόγω αγνοίας!!!)
Ευτυχώς ανάσες υπάρχουν, και είναι πολύτιμες. Και είναι γοητευτικό το ραδιόφωνο, τόσο να το ακούς όσο και να το κάνεις. Εδώ, στο Κανάλι 1, φροντίζουμε, όπως και αλλού (στο Κόκκινο, στον Κόσμο, στο Τρίτο, φέρ’ ειπείν) να βελτιώνουμε την ποιότητα, να κάνουμε πιο ζεστή τη σχέση μας με τους φίλους ακροατές, να γινόμαστε φίλοι μεταξύ μας, να ομορφαίνουμε τη Μοίρα, καθώς έλεγε κι ο ποιητής Νίκος Καρούζος.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 17/02/09

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ



Το παρακάτω, ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον ποιητή Τάσο Δενέγρη, το διάβασα σήμερα, Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM και www.kanaliena.gr στη 1 παρά πέντε. Τα Άπαντα του Δενέγρη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, με τίτλο «Μιλάει ο Αγριόχοιρος».

Τάσος Δενέγρης

Μας έφυγε τις προάλλες, στις 9 Φεβρουαρίου, κι ο Τάσος ο Δενέγρης, ποιητής λιτά δυναμικός, ροκ θα έλεγες, Έλληνας βαθύτατα και διεθνής μαζί, με μια συγκλονιστική συνέπεια στη θεματική του και στο ύφος του, από τον Νοέμβριο του 1952 που, σχεδόν έφηβος, υπογράφει το πρώτο του ποίημα με τίτλο «Ψυχρός Πόλεμος», έως το 2008 που, στα εβδομήντα τέσσερά του χρόνια, μας παραδίδει την τελευταία του συλλογή, με τίτλο «Μιλάει ο Αγριόχοιρος». Κοφτοί ρυθμοί, «Ακαριαία» άλλωστε χαρακτήριζε τα ποιήματά του, εστίαση σε θέματα που είναι μάλλον άγρια (ατυχήματα, εφιάλτες, αλλόκοτες ιδέες, γάτες που κείτονται νεκρές, μαφιόζοι και φονιάδες), φτωχά υλικά, όπως λέμε στα εικαστικά, που μολοντούτο συνθέτουν πλούτο ποιητικό, αυτή είναι η φωνή του Δενέγρη, τραχιά και τρυφερή συνάμα. Μια φωνή συμπαγής, μια φωνή που, σαν κι εκείνη του Μίλτου Σαχτούρη, μοιάζει ανοξείδωτη και αγέραστη. Μια φωνή που είναι κινηματογραφική, μια φωνή που παραθέτει εντός σου πλάνα απανωτά, ασπρόμαυρα ως επί το πλείστον. Θαρρώ ότι θ’ ακούγεται για καιρό πολύ τούτη η φωνή, και θα κερδίζει ολοένα και πιο νέες ψυχές. Ας ακούσουμε το πρώτο ποίημα του Τάσου και κατόπιν κάποια από τα τελευταία του, για να διαπιστώσουμε ακριβώς τη συνοχή της ποιητικής του:

Ψυχρός Πόλεμος

Κλείστε τα φώτα
Σφαλίστε την πόρτα
Κλειστά τα παραθύρια
Κι ανοίχτε το ραδιόφωνο που παίζει εμβατήρια.

Φέρτε στους τοίχους και βάλτε κρέπια
Μαζέψτε ψωμιά και κάντε παξιμάδια
Χοντρέμποροι συνάξανε τα λάδια
Εμείς θα φάμε ψάρια με τα λέπια.

[Νοέμβρης 1952]

Η Χιλιετία πλησιάζει στο Τέλος της

Όταν η γύρω συσκότιση
Έγινε νόρμα
Αμαρτωλή κι απαράβατη
Βγήκαν από τις φωλιές τους
Άνθρωποι αμφίβολοι
Που απεργάζονται
Φρικωδίες και ψέματα.

[17 Ιουλίου 1997]

Μέρες του Νοεμβρίου 2003

Κι ένας πηχτός αγέρας φέρνει γύρα
Σκουπίδια, καβαλίνα, μπόχα και καταλαλιά.
Γ. Σεφέρης

Κι εγώ ανησυχούσα τις προάλλες
Για τον καιρό που ερχόταν να προβάλει
Τις όποιες απαιτήσεις του
Πιεζόμενος κι αυτός απ’ την ανάγκη
Και γι’ άλλες χίλιες δυο
Αιτίες απαστράπτουσες
Ανησυχούσα.

Μπήκε ο Νοέμβρης στην ώρα του
Με δυο εκλείψεις
Χωρίς βροχές
Σκόνη πολλή στην πρωτεύουσα
Χάος και σύγχυση
Κι όταν νυχτώνει
Στην τηλεόραση βλέπω
Τις σκοπιμότητες
Να διαπληκτίζονται
Σαν όρνια σαν κυράτσες

[29 Ιανουαρίου 2004]

Τάσος Δενέγρης. Ποιητής. Και μεταφραστής πολύ γερός. Λάτρης του κινηματογράφου και της ζωγραφικής. Άνθρωπος μειλίχιος, οξυδερκέστατος, πάντα σε εγρήγορση, πάντα με την ποιητική ματιά του σε επιφυλακή. Δεν θα σταματήσω να επανέρχομαι, ξανά και ξανά, στα ποιήματά του, τα ακαριαία και θαυμαστά.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 16/02/2009

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

ΛΟΝΛΥ ΛΑΒΕΡΣ ΛΕΦΤ



Απόψε, Σάββατο 14 Φεβρουαρίου, 11 το βράδυ και βλέπουμε έως πότε, στην εκπομπή «Ο Αφρός των Ημερών», Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM και www.kanaliena.gr , ο Μπαμπασάκης παρουσιάζει ένα ερωτικό μουσικό & ποιητικό λιώσιμο και ξεφάντωμα με τίτλο «Lonely Lovers Left», διότι δεν πρέπει να λησμονούμε τα δύο κεντρικά συνθήματα του Κόμματός Μας: ΚΑΥΤΗ ΜΟΝΟΓΑΜΙΑ & Ο ΕΡΩΣ ΕΊΝΑΙ ΑΚΑΡΙΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ. Θα ακούσετε μουσικοτεμάχια απ’ αυτά που έχουμε λιώσει τα βινύλιά τους στα πικάπ μας, ξανά και ξανά. Επίσης, θα ακούσετε ποιήματα ερωτικά που φουντώνουν τον πόθο, εκθειάζουν την αξιοπρέπεια, υμνούν την αγάπη.


Αύριο, στο Barrio, Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο, ο Dr Baba θα συνεχίσει το ερωτικό πανδαιμόνιο, παίζοντας jazz, blues και νησιώτικα (της Ιρλανδίας, εννοείται!!!), και θα σας εκθέτει τις νηφάλιες αντιλήψεις του περί έρωτος।


«Το Ένα δεν είναι το Μισό του Δύο, αλλά τα Δύο Μισά του Ένα», ως είπεν ο Ποιητής!

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ



ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΤΕΧΝΗΣ

ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΙΣΟ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΙΚΑΡΟ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗ



Ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης παρουσιάζει στην E31 Gallery τις Πρωτοπορίες της Τέχνης στο Δεύτερο Μισό του 20ου αιώνα (Cobra, Λετριστές, Καταστασιακοί, Γενιά των Beat).



Ενας κύκλος τεσσάρων δίωρων διαλέξεων με προβολές ταινιών, ομιλίες, ηχητικά ντοκουμέντα συζητήσεις και εκπλήξεις.





Potlatch σημαίνει δώρο



Ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης προσέφερε, ως potlatch, εκατοντάδες βιβλία στην E31 Gallery, με σκοπό την δημιουργία ενός συλλογικού έργου επι τόπου. Οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου, θα έχουν την ευκαιρία να σκίσουν, να κόψουν, να κολλήσουν στους τοίχους της γκαλερί, σελίδες απο τα βιβλία αυτά δημιουργώντας ένα σπήλαιο απο σελίδες, που θα λέγεται Χαρτογραφίες Χάους/House με σκοπό την δημιουργία ενός συλλογικού έργου τέχνης μέσα απο το παιχνίδι.



O Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης είναι συγγραφέας, μεταφραστής, ποιητής.

Ασχολείται συστηματικά με τις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες και τις σχέσεις τους με τις πολιτικές εμπροσθοφυλακές. Έχει γράψει βιβλία για τον William Burroughs, τον Guy Debord, και τα αβανγκάρντ ρεύματα του 20ου αιώνα. Παράγει τις εκπομπές Radio Propaganda και ο Αφρός των Ημερών για το Κανάλι 1 Πειραιάς. Εχει συνεργαστεί με τις εφημερίδες Καθημερινή, City Press και Ελευθεροτυπία, δημοσιεύει τακτικά στα περιοδικά Σημειώσεις, Το Δέντρο. Ανάμεσα στα βιβλία του συγκαταλέγονται τα

Αu Revoir, Harmolypi’s Blues, Μάης 68, Η Φυλή των Happy Few, Βορειοδυτικό Πέρασμα, Κόκκινες Νύκτες, Σκοτεινά Τοπία.

Δίδαξε στο μεταπτυχιακό εικαστικών τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας το 2007-2009.



Το σεμινάριο θα έχει διάρκεια απο τις 25 Φεβρουαρίου 2009 έως και τις 18 Μαρτίου 2009. Ημέρες και ώρες σεμιναρίου: Κάθε Τετάρτη 19.00-21.00. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή έως και τις 23 Φεβρουαρίου 2009. Περιορισμένος αριθμός θέσεων.


Υπεύθυνη Σεμιναρίου : Nάνσυ Κουγιούφα E 31 GALLERY Ευριπίδου 31-33 και Αθηνάς, 2ος όροφος Ώρες και ημέρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή 16:00 – 20:30 Σάββατο 12:00 – 16:00 Πρωϊνά με ραντεβού Υπεύθυνη: Νάνσυ Κουγιούφα Τηλ. 210 32 10 881 Κιν. 6939 68 29 71 Ε-mail : e31art@otenet.gr Web site : www.e31gallery.com




__________ Information from ESET NOD32 Antivirus, version of virus signature database 3841 (20090210) __________

The message was checked by ESET NOD32 Antivirus.

http://www.eset.com

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ



Επιστρέψαμε, λοιπόν। Ιδού τι διάβασα σήμερα, στη 1 παρά πέντε το μεσημέρι, στο Ραδιοχρονογράφημά μου, στο Κανάλι Ένα, Πειραιάς, Κάτι γραμμένο πριν από κοντά εβδομήντα χρόνια! Και τόσο δυνατό και επίκαιρο σήμερα!

Όταν πρωτογύρισα από την Ευρώπη, συχνά μου θύμιζαν το γεγονός ότι ήμουν ένας «εκπατρισμένος», και τις πιο πολλές φορές με δυσάρεστο τρόπο. Τον εκπατρισμένο τον κοίταζαν πια με περιφρόνηση λες και είναι φυγάς απ’ την πραγματικότητα. Ώσπου να ξεσπάσει ο πόλεμος, το όνειρο κάθε Αμερικανού καλλιτέχνη ήταν να πάει στην Ευρώπη – και να μείνει εκεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Τον παλιό καλό καιρό κανείς δεν διανοούνταν να χαρακτηρίσει φυγά έναν άνθρωπο~ ήταν φυσικό, κανονικό, ταιριαστό, το να πας στην Ευρώπη εννοώ. Με το ξέσπασμα του πολέμου εγκαθιδρύθηκε ένας παιδιάστικος, οξύθυμος σοβινισμός. «Δεν χαίρεσαι που γύρισες στις παλιές καλές Ηνωμένες Πολιτείες;» έλεγαν συνήθως σαν με χαιρετούσαν. «Δεν υπάρχει μέρος σαν την Αμερική, σωστά;» Και σ’ αυτό περίμεναν να πεις, «Ναι, αμέ!» Πίσω από τούτες τις παρατηρήσεις βρισκόταν φυσικά μια αίσθηση ανομολόγητης απογοήτευσης~ ο Αμερικανός καλλιτέχνης που είχε υποχρεωθεί να γυρέψει πάλι καταφύγιο στη γενέθλια χώρα του ήταν θυμωμένος με τους Ευρωπαίους φίλους του που του είχαν στερήσει το προνόμιο να ζήσει με τον τρόπο με τον οποίο λαχταρούσε διακαώς να ζει. Ήταν ενοχλημένος για το ότι είχαν επιτρέψει να ξεσπάσει ένα τόσο άσχημο, αχρείαστο πράγμα όπως ο πόλεμος. Η Αμερική είναι καμωμένη, όπως όλοι ξέρουμε, από ανθρώπους που την κοπανούσαν από τέτοιες άσχημες καταστάσεις. Η Αμερική είναι η κατ’ εξοχήν χώρα των εκπατρισμένων και των φυγάδων, των αποστατών, για να χρησιμοποιήσω μια πιο δυνατή λέξη. Έναν θαυμάσιο κόσμο θα μπορούσαμε να είχαμε φτιάξει σε τούτη τη νέα ήπειρο αν είχαμε στ’ αλήθεια αφήσει ήσυχους τους συνανθρώπους μας στην Ευρώπη, την Ασία, και την Αφρική. Ένας γενναίος, νέος κόσμος θα μπορούσε να προκύψει, αν είχαμε το κουράγιο να στρέψουμε τα νώτα στο παλιό, να οικοδομήσουμε το καινούργιο, να εξαλείψουμε τα δηλητήρια που είχαν συσσωρευτεί μες στους αιώνες από την πικρή αντιπαλότητα, τη ζήλια και τον αλληλοσπαραγμό.

Ένας νέος κόσμος δεν φτιάχνεται απλώς με το να πασχίσεις να ξεχάσεις τον παλιό. Ένας νέος κόσμος φτιάχνεται με νέο πνεύμα, νέες αξίες. Ο κόσμος μας μπορεί ν’ άρχισε μ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά σήμερα είναι μια καρικατούρα. Ο κόσμος μας είναι κόσμος πραγμάτων. Είναι καμωμένος από ανέσεις και πολυτέλειες, ή από την επιθυμία για δαύτες. Αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ, εν όψει της επικείμενης πανωλεθρίας, είναι ότι θ’ αναγκαστούμε να παρατήσουμε τα μπιχλιμπίδια μας, τις μικροσυσκευές μας, όλες τις μικρές βολές μας που μας κάνουν τόσο άβολους. Δεν υπάρχει τίποτα γενναίο, ιπποτικό, ηρωικό, ή μεγαλόκαρδο στη στάση μας. Δεν είμαστε γαλήνιες ψυχές~ είμαστε αυτάρεσκοι, άτολμοι, μυγιάγγιχτοι, και τρεμάμενοι.

[Henry Miller, Κλιματιζόμενος Εφιάλτης, μτφρ. Μπαμπασάκης, εκδ. Μεταίχμιο]

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

ΕΠΑΝΟΔΟΣ

Ύστερα από μετακομίσεις, ημικαταστροφές, ποικίλες μικροασθένειες, και άλλα αναπάντεχα, ανοίξαμε πάλι και σας περιμένουμε... Να 'μαστε ΟΛΟΙ καλά, γεροί, και δημιουργικοί...