ΡΑΔΙΟΠΟΔΗΛΑΤΟ

Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, ραδιοχρονογράφημα, μεσημέρι παρά κάτι, ως συνήθως.


Ποίηση είναι η Ανάπτυξις Στίλβοντος Ποδηλάτου

Δυο τετράγωνα, κάθε Κυριακή, από το σπίτι του ίσαμε το περίπτερο για τις κυριακάτικες εφημερίδες, και ο κύριος πάει με το αμάξι του, με το γιωταχί του. Ωραίος κύριος, ευυπόληπτος, στέλεχος ο κύριος, κύριος ο κύριος, ο οποίος κύριος έχει να διαβάσει Εμπειρίκο, Καβάφη, Ρίτσο, Λειβαδίτη, Καρούζο, Δημουλά, Εγγονόπουλο, και τα δύο μας Νόμπελ, βρε αδερφέ, Σεφέρη και Ελύτη, από τότε που εγώ έχω να ελαττώσω το κάπνισμα.
Δευτέρα, σήμερα, ας μου επιτραπεί ένα συλλήβδην ραδιοχρονογράφημα περί τουτού και ποδηλάτου, περί Μαντόνας και Μαουρίτσιο Κάγκελ, περί ευθύνης υπουργών και δικής μου ανευθυνότητας, περί μοντέρνου κανιβαλισμού και του πώς χρησιμοποιεί τα μίξερ ένας παράφρων που θέλει να περνιέται για καλλιτέχνης.
Το τουτού είχε μια γοητεία, κάποτε, στα χρόνια που ο Τζακ Κέρουακ αλώνιζε τις Ηνωμένες Πολιτείες προς άγραν εμπειριών, σε δρόμους που οδηγούσαν στο πουθενά και στα πάντα, σε δημοσιές της τρυφερότητας, της φιλίας, και της περιπέτειας. Τώρα, στις κοσμοβριθείς πόλεις, μες στα μποτιλιαρίσματα, την σπασμωδική επιθετικότητα και το γενικευμένο άγχος, όχι, καμία γοητεία, το τουτού είναι άχθος. Ένα ακόμα, άχθος. Στο Παρίσι πάμπολλοι άνθρωποι, ακόμα και κουστουμαρισμένοι, κυκλοφορούν με υπέροχα, ανθρακί χρώματος, ολοκαίνουργα αλλά με κοψιά ελκυστικά παλιομοδίτικη, με Σολεξάκια ομοιάζοντα, ποδήλατα. Ποίηση είναι η ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου, μας έλεγε ο Ανδρέας Εμπειρίκος, δεκαετίες πριν, κι ας θυμηθούμε πρόχειρα μερικούς λάτρεις του ποδηλάτου: τον Χένρι Μίλερ, που πήγαινε να βρει την Αναϊς Νιν, κρυφό του έρωτα, από το Παρίσι στη Λουβσιέν, με ποδήλατο~ τον Εμίλ Σιοράν, τον εκλεκτό φιλόσοφο, που κυκλοφορούσε πάντα με ποδήλατο~ τον Σάμιουελ Μπέκετ, τον συγγραφέα και νομπελίστα, που ήταν φανατικός ποδηλάτης.
Η Μαντόνα έρχεται, ο Μαουρίτσιο Κάγκελ, δυστυχώς, έφυγε, πήγε με τους πολλούς πριν από μερικές ημέρες. Την Μαντόνα την ξέρουν οι πάντες, θέλουν δε θέλουν, τον Μαουρίτσιο, στη χώρα μας, τον ξέρουν σίγουρα ο Χάρης Βρόντος, ο Χρήστος Μιχαηλίδης, η αφεντιά μου, και άλλοι πέντε. Έξοχος, ρηξικέλευθος συνθέτης, ο Κάγκελ, ανανέωσε τη σύγχρονη σοβαρή μουσική με παιγνιώδεις τρόπους και με ανεπίληπτη κομψότητα.
Οι υπουργοί είναι τόσο υπεύθυνοι, εργάζονται τόσο πειστικά για την ευημερία μας, ώστε εγώ αισθάνομαι ανεύθυνος κάθε φορά που ύστερα από καμιά δεκαριά ώρες δουλειά, μεταφράζοντας το τελευταίο θαυμάσιο μυθιστόρημα του Σαλμάν Ρούσντι, φέρ’ ειπείν, το ρίχνω στη μουσική και στην ποίηση και στο να μαγειρεύω για τους φίλους μου. «Οποία ανευθυνότης, Ίκαρε!» μου λέει και μου ξαναλέει αυστηρά ο εαυτός μου.
Τέλος, και θα μιλήσουμε περισσότερο γι’ αυτό αύριο, ένας ανεκδιήγητος εκ Δανίας σε μια γκαλερί είχε τοποθετήσει χρυσόψαρα σε 10 ηλεκτρικά μπλέντερ καλώντας τους επισκέπτες να πιέσουν το κουμπί και να τα κάνουν, τα άμοιρα χρυσόψαρα, πολτό. Ευτυχώς, το κοινό αντέδρασε μια χαρά. Μπούκαραν κάποιοι στην γκαλερί την ημέρα των εγκαινίων της τάχατες έκθεσης και τα έκαναν όλα λαμπόγυαλα. Ο εν λόγω κύριος ψευτοκαλλιτέχνης έχει κάνει κι άλλα τέτοια αηδιαστικά, ακόμα χειρότερα, και το φτυάρι μου τον περιμένει αύριο!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 22/09/08