Το ακόλουθο διαβάστηκε σήμερα, 11 Σεπτεμβρίου 2008, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, μεσημέρι παρά κάτι, όπως πάντα. Οι μεστές σελίδες, οι πολύτιμες νότες, και οι έμπλεες νοήματος εικαστικές δράσεις, ας είναι οι κινητήρες της αισιοδοξίας μας, που όσα χτυπήματα κι αν δέχεται θάλλει ακόμη!
Αίσιον και Ευτυχές το Νέο Σχολικό Έτος
Καλή σχολική χρονιά σ’ όλα τα κορίτσια και τ’ αγόρια που πιάνουν δουλειά στα θρανία σήμερα. Το «πιάνουν δουλειά» δεν το λέω στ’ αστεία: ο συγγραφέας, και πολλά άλλα, ο William Burroughs, «Ο Παππούς Όλων Μας», σύμφωνα με την Patti Smith, τιτλοφόρησε ένα βιβλίο με δοκίμιά του «The Job», «Η Δουλειά», εμπνευσμένος από ένα μικρό παιδί που όταν έφευγε για το σχολείο έλεγε «πάω στη δουλειά».
Εύχομαι, λοιπόν, και πάλι καλή σχολική χρονιά, και πιάνω κι εγώ δουλειά, προτείνοντας μερικά ψυχωφελή, τερπνά μα και ωφέλιμα «μπιζουδάκια» για τη σημερινή ημέρα, άμα δε και για το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, που ως αισιόδοξος αρχίζω να νιώθω την αύρα και την ευωδιά του από σήμερα, Πέμπτη, 11 Σεπτεμβρίου του 2008. Κι ας αρχίσουμε με δύο αναγνώσματα, εστιασμένα, λόγω της ημέρας, σ’ εκείνο το αποσβολωτικό, μυστηριώδες ακόμη από πολλές απόψεις, αδιανόητο χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, σαν σήμερα, πριν από οχτώ χρόνια. Δύο στοχαστές, αναγνωρισμένης ανεξαρτησίας, ο ένας κοινωνιολόγος οξυδερκής και ο άλλος ομοιοπαθητικός γιατρός, σχολίασαν με σύντομα, μα μεστά, πυκνά, πληροφορημένα κείμενα το παράλογο, φαινομενικά, γεγονός. Ο Jean Baudrillard υπογράφει το «Power Inferno – Τρομοκρατία και Παγκόσμια Βία» (σε μετάφραση Φώτη Σιατίτσα και επιμέλεια Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια), ένα τρίπτυχο κείμενο, όπου καταπιάνεται με τη συμβολική σημασία του συμβάντος. Διεισδυτικές παρατηρήσεις, ιχνηλασία μέσα στην ιστορία, τολμηρές σκέψεις συναντάμε συχνά στο «Power Inferno». Εξαιρετική αφορμή για σκέψη και συζήτηση, η επισήμανση του Baudrillard ότι «οι εγκέφαλοι της αντιτρομοκρατίας ζήτησαν επανειλημμένα τη γνώμη των κινηματογραφιστών του Χόλυγουντ».
Ο Michel Bounan υπογράφει το επίσης σύντομο, μα και επίσης μεστό, «Η Λογική της Τρομοκρατίας» (μετάφραση Νατάσσα Χασιώτη, εκδόσεις Άγρα), όπου εξετάζονται τα όσα απίθανα συνοδεύουν την ιστορία της τρομοκρατίας και της αντιτρομοκρατίας προκειμένου να κάνουν πιστευτά τα απίστευτα και να συμβάλλουν στην προώθηση αγρίων συμφερόντων, ήτοι: «μια υπερβολική βλακεία από την πλευρά των τρομοκρατών, μια υπερβολική ανικανότητα των αστυνομικών αρχών που ειδικεύονται στον αντιτρομοκρατικό αγώνα, και μια εξωφρενική ανευθυνότητα των ΜΜΕ. Όμως», επιμένει ο Bounan, «είναι τόσο απίθανο να συμβαίνουν αυτά, ώστε δεν είναι δυνατόν να δεχτεί κανείς ότι η τρομοκρατία είναι πραγματικά αυτό που παριστάνει πως είναι».
Περαιτέρω, ας προτείνω την μουσική του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ, ερμηνευμένη από τον θαυμάσιο Glenn Gould, τον σημαντικότερο πιανίστα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, όπως ακούγεται η μουσική αυτή την ταινία «Σφαγείο Νούμερο Πέντε», βασισμένη στο συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Κερτ Βόνεγκατ. Επίσης, από τον Gould μπορείτε να απολαύσετε μια μεταγραφή για πιάνο της περίφημης Πέμπτης του Beethoven, ένα γυμνό από κάθε άλλο όργανο επίτευγμα της ιδιοφυίας από τον Καναδά.
Τέλος, θεωρώ σημαντική καλλιτεχνική πρόταση το Εικαστικό Δρώμενο ΠΡΟ-ΕΛΕΥΣΙΣ+ΠΡΟΣ-ΕΛΕΥΣΙΣ+ΔΙ-ΕΛΕΥΣΙΣ, του Μάριου Σπηλιόπουλου, στο παλιό ελαιουργείο-σαπωνοποιείο της Ελευσίνας, που διαρκεί έως τις 12 Οκτωβρίου, ώρες 10.00-14.00 & 18.00- 23.00). Μπορούν να γίνουν τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, εργοστάσια παραγωγής μνήμης; Μπορεί η μνήμη να ξαναδώσει ζωή στις μηχανές και τα τοπία; Αυτό είναι το στοίχημα του εικαστικού καλλιτέχνη.
Και φυσικά, μια τριπλή ιαχή: Σαμάνος, Σαμάνος, Σαμάνος! Χαίρε, Θανάση! Χαίρε, Διονύση!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 11 Σεπτεμβρίου 2008
Αίσιον και Ευτυχές το Νέο Σχολικό Έτος
Καλή σχολική χρονιά σ’ όλα τα κορίτσια και τ’ αγόρια που πιάνουν δουλειά στα θρανία σήμερα. Το «πιάνουν δουλειά» δεν το λέω στ’ αστεία: ο συγγραφέας, και πολλά άλλα, ο William Burroughs, «Ο Παππούς Όλων Μας», σύμφωνα με την Patti Smith, τιτλοφόρησε ένα βιβλίο με δοκίμιά του «The Job», «Η Δουλειά», εμπνευσμένος από ένα μικρό παιδί που όταν έφευγε για το σχολείο έλεγε «πάω στη δουλειά».
Εύχομαι, λοιπόν, και πάλι καλή σχολική χρονιά, και πιάνω κι εγώ δουλειά, προτείνοντας μερικά ψυχωφελή, τερπνά μα και ωφέλιμα «μπιζουδάκια» για τη σημερινή ημέρα, άμα δε και για το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, που ως αισιόδοξος αρχίζω να νιώθω την αύρα και την ευωδιά του από σήμερα, Πέμπτη, 11 Σεπτεμβρίου του 2008. Κι ας αρχίσουμε με δύο αναγνώσματα, εστιασμένα, λόγω της ημέρας, σ’ εκείνο το αποσβολωτικό, μυστηριώδες ακόμη από πολλές απόψεις, αδιανόητο χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, σαν σήμερα, πριν από οχτώ χρόνια. Δύο στοχαστές, αναγνωρισμένης ανεξαρτησίας, ο ένας κοινωνιολόγος οξυδερκής και ο άλλος ομοιοπαθητικός γιατρός, σχολίασαν με σύντομα, μα μεστά, πυκνά, πληροφορημένα κείμενα το παράλογο, φαινομενικά, γεγονός. Ο Jean Baudrillard υπογράφει το «Power Inferno – Τρομοκρατία και Παγκόσμια Βία» (σε μετάφραση Φώτη Σιατίτσα και επιμέλεια Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια), ένα τρίπτυχο κείμενο, όπου καταπιάνεται με τη συμβολική σημασία του συμβάντος. Διεισδυτικές παρατηρήσεις, ιχνηλασία μέσα στην ιστορία, τολμηρές σκέψεις συναντάμε συχνά στο «Power Inferno». Εξαιρετική αφορμή για σκέψη και συζήτηση, η επισήμανση του Baudrillard ότι «οι εγκέφαλοι της αντιτρομοκρατίας ζήτησαν επανειλημμένα τη γνώμη των κινηματογραφιστών του Χόλυγουντ».
Ο Michel Bounan υπογράφει το επίσης σύντομο, μα και επίσης μεστό, «Η Λογική της Τρομοκρατίας» (μετάφραση Νατάσσα Χασιώτη, εκδόσεις Άγρα), όπου εξετάζονται τα όσα απίθανα συνοδεύουν την ιστορία της τρομοκρατίας και της αντιτρομοκρατίας προκειμένου να κάνουν πιστευτά τα απίστευτα και να συμβάλλουν στην προώθηση αγρίων συμφερόντων, ήτοι: «μια υπερβολική βλακεία από την πλευρά των τρομοκρατών, μια υπερβολική ανικανότητα των αστυνομικών αρχών που ειδικεύονται στον αντιτρομοκρατικό αγώνα, και μια εξωφρενική ανευθυνότητα των ΜΜΕ. Όμως», επιμένει ο Bounan, «είναι τόσο απίθανο να συμβαίνουν αυτά, ώστε δεν είναι δυνατόν να δεχτεί κανείς ότι η τρομοκρατία είναι πραγματικά αυτό που παριστάνει πως είναι».
Περαιτέρω, ας προτείνω την μουσική του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ, ερμηνευμένη από τον θαυμάσιο Glenn Gould, τον σημαντικότερο πιανίστα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, όπως ακούγεται η μουσική αυτή την ταινία «Σφαγείο Νούμερο Πέντε», βασισμένη στο συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Κερτ Βόνεγκατ. Επίσης, από τον Gould μπορείτε να απολαύσετε μια μεταγραφή για πιάνο της περίφημης Πέμπτης του Beethoven, ένα γυμνό από κάθε άλλο όργανο επίτευγμα της ιδιοφυίας από τον Καναδά.
Τέλος, θεωρώ σημαντική καλλιτεχνική πρόταση το Εικαστικό Δρώμενο ΠΡΟ-ΕΛΕΥΣΙΣ+ΠΡΟΣ-ΕΛΕΥΣΙΣ+ΔΙ-ΕΛΕΥΣΙΣ, του Μάριου Σπηλιόπουλου, στο παλιό ελαιουργείο-σαπωνοποιείο της Ελευσίνας, που διαρκεί έως τις 12 Οκτωβρίου, ώρες 10.00-14.00 & 18.00- 23.00). Μπορούν να γίνουν τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, εργοστάσια παραγωγής μνήμης; Μπορεί η μνήμη να ξαναδώσει ζωή στις μηχανές και τα τοπία; Αυτό είναι το στοίχημα του εικαστικού καλλιτέχνη.
Και φυσικά, μια τριπλή ιαχή: Σαμάνος, Σαμάνος, Σαμάνος! Χαίρε, Θανάση! Χαίρε, Διονύση!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 11 Σεπτεμβρίου 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου