ΡΑΔΙΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Το παρακάτω ακούστηκε σήμερα, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, μεσημέρι παρά κάτι, όπως πάντα. Ο Νίκος Μπουρσινός σχολίασε, «Λοιπόν, ο Ρεφενές ανώτατο στάδιο του Σοσιαλισμού». Η οικονομία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια των οικονομολόγων. Εμπρός, για το πέρασμα της οικονομίας στα χέρια των ποιητών. Αποκλείεται να την κάνουν πιο μπάχαλο απ’ όσο είναι.

Τρεις του Σεπτέμβρη να κερνάς

Ούτε να γερνάς, ούτε να γυρνάς, τρεις του Σεπτέμβρη να κερνάς. Τώρα πια, που ο σοσιαλισμός είναι από καιρό λέξη κι έννοια λησμονημένη~ τώρα πια, που την κοινωνική δικαιοσύνη την έχουν στείλει στη γωνία να δει αν έρχεται, ή ακόμα κι αν έρχομαι εγώ~ τώρα που ο χρόνος δεν είναι πια χρήμα, τώρα που το χρήμα είναι κρίμα, και τώρα που η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν, ας στηρίξουμε την προσωπική ΝΕΠ μας, τη Νέα Οικονομική Πολιτική κατά Βλαδίμηρο Ουλιάνοφ Ίλιτς, στην αμεσότητα του κεράσματος και στο κέρασμα της αμεσότητας. Ω, άνθρωποι-άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, όταν δεν έχουμε να χάσουμε παρά μόνο τα χρέη μας σε τράπεζες και άλλα ευαγή ιδρύματα! Ω, άνθρωποι-άνθρωποι, ας θυμηθούμε τα παλιά, τότε που το κέρασμα ήταν στην ημερήσια διάταξη, τότε που ο ρεφενές ήταν μια ιδιοφυής και λίαν τρυφερή, άμα δε και περίπλοκη ενίοτε, μες στην απλότητά της, ανακατανομή του μη-πλούτου σε ύλη και του υπέρ-πλούτου σε συναίσθημα και συγκίνηση.
Τρεις του Σεπτέμβρη να κερνάς. Έχω τα μακαρόνια, τη σάλτσα, τα τυριά, και φέρνει το πεπόνι ο Στέλιος, φέρνει κρασιά η Ελένη, φέρνει Εμμανουήλ Ροΐδη ο Χαράλαμπος, ακούμε ωραίες μουσικές, εχθές, και πιάνουμε την κουβέντα. Γιορτάζουμε του Ανδρέα Εμπειρίκου τη γενέθλια ημέρα, κι ύστερα, Κύριος οίδεν ποιος ούριος άνεμος μας έφερε τη συζήτηση στην τρεις του Σεπτέμβρη, ας το πω έτσι, νεολαϊκά: στην τρεις του Σεπτέμβρη. Κι αρχίζουμε ν’ αναρωτιόμαστε τι διαφορά έχει ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης από τον Γιώργο Ανδρέου Παπανδρέου – ξέρετε, το χιούμορ έχει πάντα καλές σχέσεις με τις τεθλασμένες διαδρομές της λογικής. Αφού προσδιορίσαμε μερικές εκατοντάδες διαφορές, βαρεθήκαμε και πιάσαμε να δούμε τι σόι κοινά σημεία μπορεί να έχουν αυτές οι δύο τόσο διαφορετικές προσωπικότητες. «Τον σοσιαλισμό!» αποφαίνεται ο Χαράλαμπος και σκάμε στα γέλια. Το «Γιώργος!» πετάγεται η Ελένη, και ξανασκάμε στα γέλια, Παρά τις κακόβουλες φήμες, διατηρώ την ψυχραιμία και την εχεφροσύνη μου ακόμα και σε λίαν εκτροχιασμένες στιγμές. Οι οποίες ψυχραιμία και εχεφροσύνη με κάνουν να διαπιστώσω ότι έχουμε ένα σημαντικό κοινό σημείο: αγνοούμε αμφότεροι οι Μπαμπασάκης και Παπανδρέου, για εντελώς διαφορετικούς λόγους έκαστος, την τιμή του αβγού. Μάλιστα, κυρίες και κύριοι, αγνοούμε την τιμή του αβγού.
Σήμερα, λοιπόν, πρωί-πρωί, τσακίστηκα να πάω στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς, και ν’ αγοράσω μια πράσινη καρτέλα με τέσσερα αβγά. Και, εμβρόντητος, αντιλαμβάνομαι ότι τέσσερα αβγά ίσον τρία ευρά, που σημαίνει, ω θεία μαθηματικά, ότι ένα αβγό ίσον τριακόσιες δραχμές κοντά. Κύριε των Δυνάμεων! Τρακόσια φράγκα το αβγουλάκι. Μια ομελέτα ανθυποκοντορσέ, και θυμίζω ότι ο Κοντορσέ, ο φιλόσοφος και στοχαστής, πήγε στην καρμανιόλα γιατί έτρωγε ομελέτα δώδεκα αβγών κι έτσι τον συλλάμβανε σ’ ένα χάνι όπου είχε καταφύγει μεταμφιεσμένος σε φτωχαδάκι., μια ομελέτα λοιπόν τεσσάρων αβγών μου κοστίζει γύρω στα δυο χιλιάρικα δραχμές, αν συνυπολογίσουμε, όπως λένε οι σοσιαλιστές, το λάδι, το αλάτι, το πιπέρι, το ηλεκτρικό, και το απορρυπαντικό για πιάτο και πιρούνι.
Κι έτσι, άρχισα να σκέφτομαι αυτό που είπα στην αρχή, περί κεράσματος, περί Νέας Οικονομικής Πολιτικής σε προσωπικό επίπεδο, περί ρεφενέ. Καλές τρεις του Σεπτέμβρη, σύντροφοι!