Λόγια του Κώστα Αξελού, Ι

Axelos

Λόγια του Κώστα Αξελού, Ι

Εγώ: είμαι εγώ, εσύ, αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί, τις. Έτσι πορευόμαστε από την εποχή της υποκειμενικότητας και ίσως πριν και μετά ακόμα απ’ αυτήν – καθώς τούτο το μετά δεν έχει ακόμα δει το φως της ημέρας – γιατί εκείνο που προηγείται περιέχει ήδη, κατά κάποιον τρόπο, αυτό που θα ακολουθήσει, όπως εκείνο που πλεονάζει, ξεπερνώντας καθώς λένε, διαγράφει και διατηρεί εκείνο που προηγείται.

Εσείς βλέπετε, ίσως, τις διαφορετικές αστραπές της ίδιας θύελλας που την περιμένετε πάρα πολύ καιρό τώρα χωρίς να το ξέρετε, με αρκετή διαύγεια, αλλά που δεν θα έρθει όπως την περιμένετε.

Τι χαρά για το παιδί να σπάει τα παιχνίδια του. Κατόπιν, ο άνθρωπος θα πρέπει να μάθει ότι ο ίδιος είναι ένα παιχνίδι προορισμένο να σπάσει.

Τα όντα τα προικισμένα, τα ταλαντούχα ή τα ιδιοφυή πραγματοποιούν αργότερα τα παιδικά και εφηβικά τους όνειρα, με κάποιους συμβιβασμούς και με πολλές απορρίψεις, απώλειες, μετατροπές, μεταμορφώσεις.

Να μη θεωρείς την ίδια την απόγνωσή σου ως οικουμενική τονικότητα. Την απόγνωση μπορεί κανείς να την υπερβεί παραγωγικά.

Ποιος μπορεί να ξεφύγει από το μαρτύριο της «αληθινής πατρίδας», που δεν υπάρχει ούτε πάνω στη γη ούτε στους ουρανούς;

Το κενό και η πλήξη. Η κοινοτοπία και η επιπεδότητα. Η ασημαντότητα. Η μετριότητα και το τετριμμένο. Και αυτά ακόμα, παρότι μας κάνουν να υποφέρουμε, μπορούν να μας βοηθήσουν να κρατηθούμε σαν ένας βράχος όλο ρωγμές πάνω στον οποίο σπάνε τα κύματα της αντιξοότητας.

[Από το μεστό βιβλίο «Αυτοβιογραφικές» Σημειώσεις, μτφρ. Κατερίνα Δασκαλάκη, εκδ. Νεφέλη]