Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

ΤΟ ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΡΑΡΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ


Το παρακάτω ακούστηκε χθες, 10 Απριλίου, μεσημέρι παρά πέντε, από το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90.4 FM. Αφορμή ήταν, βεβαίως-βεβαίως, η απονομή του Βραβείου Pulitzer στον Bob Dylan, την οποία μάλιστα πανηγυρίσαμε δεόντως. Αύριο, από τις 10 το βράδυ ως τα μεσάνυχτα, στον «Αφρό των Ημερών», πάντα στο Κανάλι 1, φιλοξενώ τον εικαστικό Κώστα Τσώλη που εκθέτει στην Γκαλερί Batagianni, και τον σκηνοθέτη της «Επιστροφής» Βασίλη Δούβλη. Το έργο στη φωτογραφία είναι του Κώστα Τσώλη.

Ο δικός μου Dylan

Υπάρχουν καλλιτέχνες και έργα που σε καθηλώνουν στο σπίτι, σε γαληνεύουν, ημερεύουν τις μέρες και τις νύχτες, απομακρύνουν τον ίμερο. Αλλά υπάρχουν καλλιτέχνες και έργα που σε ωθούν να πάρεις τους δρόμους, που κάνουν πρίγκιπα ανήμερο τον ίμερο μέσα σου, που σε ξεσηκώνουν, που σε κάνουν να ποθείς να γίνεις άνθρωπος της περιπέτειας ή τίποτα.

Ήμουν στο Βόλο και ήμουν γύρω στα δεκαπέντε. Η γενιά του σελιλόιντ και του βινύλιου, αλλά και της ποίησης, του νουάρ, της μελωδικής αταξίας μόλις ξεπρόβαλλε, ντυμένη μ’ αμπέχονα, με πάντα έτοιμα τα σημειωματάρια και τον Parker στις τσέπες. Και ξάφνου, ακούσαμε Dylan. Σχεδόν τυχαία. Αλλά τόσο καθοριστικά. Λιώναμε τα άλμπουμ του στα εφηβικά πικάπ μας, βγαίναμε απ’ την κάμαρά μας, συναντιόμαστε πότε στη Minerva, και πότε στο Saloon, και ώρες ολόκληρες κουβεντιάζαμε για τον Dylan, για τη φωνή του, για τους στίχους που πασχίζαμε ν’ αποκρυπτογραφήσουμε, για τη μουσική του που μας φαινόταν σαν κεραυνός σε slow motion.

Με τον φίλο μου ποιητή Γιάννη Τζώρτζη συνεχίσαμε ν’ αγαπάμε τον Dylan, να εμπνεόμαστε από την ποίηση και την προσωπικότητά του. Γύρω μας είχαν αρχίσει οι καταλαλιές, οι συσκευασμένοι πυγμαίοι είχαν βρει πάλι τον αποδιοπομπαίο τράγο τους, κι αυτός ήταν ο Dylan. Από σύμβολο, έμβλημα και ίνδαλμα τον είχαν υποβιβάσει σε σκουπίδι. Τόσα ήξεραν. Ας είναι. Ο Γιάννης κι εγώ επιμείναμε, στήναμε ολονύχτιες ακροάσεις τραγουδιών του Bob, και, υπό την επήρεια ουίσκι, βότκας, τσίπουρου, οίνου, και ό,τι άλλο είχαμε διαθέσιμο, καίγαμε το μυαλό μας συζητώντας για τις ενδεχόμενες σχέσεις των στίχων του Dylan με την ποίηση του Τ. Σ. Έλιοτ (ιδίως με τα «Κουαρτέτα»), αναλύαμε τα τσακίσματα, την ειρωνεία, την πίκρα και την οξύτητα της φωνής του στο απαράμιλλο «It ain’t me, babe», γράφαμε ποιήματα στο ύφος του «Desolation Row».

Ο Γιάννης στρώθηκε κι έγραψε ένα βιβλίο, το «Bob Dylan, Ένα Όχημα», έπαιξε κομμάτια του Bob στις διάφορες εκπομπές που έκανε, μίλησε και στην τηλεόραση για τον τροβαδούρο. Εγώ, σχεδόν απ’ τα ίδια. Δεν έπαψα να γράφω για τον Dylan σε εφημερίδες και περιοδικά, να μιλάω με φίλους για το «Oh Mercy» και το «Time Out Of Mind», να συνθέτω ποιήματα επηρεασμένα από το «Highway 61 Revisited», να ακούω μεθυσμένος είκοσι απανωτές φορές το ίδιο κομμάτι του Bob παρέα με τον άλλο ποιητή, τον Γιάννη Ζελιαναίο μέχρι να δούμε τις πρώτες χλομές ηλιαχτίδες ν’ απλώνονται θελκτικά στο πρόσωπο της όμορφης Μούσας μας που φρόντιζε γενναιόψυχα να μας γεμίζει τα ποτήρια και τις καρδιές μας.

Dylan, λοιπόν, ξανά μανά και πάλι Dylan! Με βραβείο Pulitzer πια, και τα σκυλιά… λυμένα!!!


Δεν υπάρχουν σχόλια: