Χθες. Μια Ωραία Κυριακή!

[Το διάβασα σήμερα, στο Κανάλι 1, 90,4 FM και www.kanaliena.gr στις δώδεκα παρά δέκα, ως συνήθως]

Οι Γυναίκες, ο Αλιέντε, και η Ταπεινότητά μου


Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, και να σκεφτόμαστε την Υπατία και την Patti Smith, τη Sylvia Plath, τη θρυλική Καλάμιτυ Τζέιν και την Ann Sexton, την Nico και την Eddie, τα Κορίτσια όπως τα ύμνησε ο Χρήστος Βακαλόπουλος, τη Δανάη Στρατηγοπούλου και τη Σοφία Βέμπο, την Patricia Highsmith, τη Σαπφώ την Ποιήτρια και τη Σαπφώ τη Νοταρά, τις γυναίκες που στάθηκαν στο πλευρό του Mark Rothko, του Jackson Pollock, του Andre Breton, την Anna Blume όπως την τραγούδησε ο μέγας Kurt Schwitters, και την Φαρμακερή Άννα του Γιώργου Μακρή.

Γυναίκες, οι σελήνες μας~ η Φλέρυ Νταντωνάκη, η Τρελή του Φεγγαριού. Γυναίκες, τα μέγιστα τιμαλφή μας~ η Lady Day, με τον σπαραγμό στη φωνή, με το βραχνό βλέμμα. Η Emma Goldman, η Μούσα της Αναρχίας, παρέα με τη Rosa Luxemburg, αυτό το ακούραστο μυαλό, αυτή η ψυχή η παθιασμένη, και μαζί τους η Frida Gallo, η Πελώρια Ψυχή μέσα σ’ ένα κορμί σακατεμένο.

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, και χθες στο Κανάλι 1, να μιλάει η Σταυρούλα Καρύδη, η Πρόεδρός μας, στον Γιάννη Καραλόγο, και μετά η Ελεάννα Μαρτίνου να εκθειάζει τη δημιουργικότητα. Κατόπιν, 1 με 3, στη Radio Propaganda, να φιλοξενώ τον σκηνοθέτη πειραματικών ταινιών και δάσκαλο στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, τον Θανάση Ρεντζή, και πάλι να εγκωμιάζουμε των γυναικών το σθένος, τη δύναμή τους, και τα πολλά ταλέντα τους.

Και σαν τελειώσαμε την εκπομπή, παραδώσαμε με αγάπη τη σκυτάλη στη Μαρίνα Παπαδοπούλου, στην εκπομπή «Εν Πλω», και στην εκλεκτή καλεσμένη της. Η οποία εκλεκτή, θα σας πω ποια είναι σε λίγο, μου έκανε τη μεγαλύτερη και συγκινητικότερη φιλοφρόνηση στη ζωή μου όλη. Στράφηκε, σαν συστηθήκαμε, χαμογέλασε πλατιά, και είπε «Αυτός εδώ μοιάζει πολύ με τον Αλιέντε. Ίδιος είναι. Με τον Αλιέντε».

Καμάρωσα. Και καμαρώνω. Είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, κάποιες τέτοιες φιλοφρονήσεις να είναι η προίκα μας, το οπλοστάσιό μας, τα παράσημά μας. Ιδίως όταν προέρχονται από μια προσωπικότητα απροσμέτρητη, από έναν άνθρωπο βεληνεκούς αδιανόητου, από μία Μεγάλη Γυναίκα. Την ξέρετε όλη: η Μαρία Φαραντούρη!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 08/03/2010

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ

[Τον σημερινό μου ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ, 12 παρά δέκα, στο Κανάλι 1, 90,4 FM, και www.kanaliena.gr]


No Future δίχως Punk

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι και πάλι: όλα σα να μιλάνε για ένα εκκωφαντικό No Future όπως στη Μεγάλη Βρετανία του 1977, κοντά μια συντάξιμη τριακονταπενταετία πριν, αλλά ένα No Future άφωνο ή φιμωμένο, θα ’λεγες, άλαλο, δίχως τον αλαλαγμό του punk, δίχως την άγρια/ατίθαση/άκρατη έκρηξη της ευφάνταστης εκείνης τσογλαναρίας που άλλαξε την ιστορία της μουσικής, αλλά και του όλου τρόπου σκέψης και ζωής στη Γηραιά Αλβιόνα,και σε όλη την Ευρώπη.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο η απουσία δικαιοσύνης και η καρατόμηση της εμπιστοσύνης να είναι κολάρα ατσάλινα, σφιχτά γύρω από το λαιμό των νέων, κυρίως, αλλά και όλων μας.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο το δικαίωμα στο δημιουργείν, δεσμό να γίνεται, αγχόνη άγχους, φορτίο επαχθές, που λυγίζει τους ώμους. Δεν σ’ αφήνουν να δημιουργήσεις, σημαίνει δεν σ’ αφήνουν ν’ ανασάνεις.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο να προσφέρεις και να μην γίνεται όπως πρέπει δεκτή η προσφορά σου~ είναι άδικο να δίνεις και να μη γίνεται δεκτό όπως πρέπει το δόσιμό μου~ είναι άδικο να δωρίζεις και να σου τσαλαπατάνε σε νερόλακκους λασπερούς το πολύτιμο το δώρο σου.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι, ξανά και πάλι, ότι είναι άδικο να είναι η χώρα σου η χώρα της Συνωμοσίας των Μετρίων, όπως την έψεξε τραγουδώντας πικρά ο Θοδωρής Μανίκας, να είναι η χώρα σου η χώρα της δικτατορίας των ψυχικώς/αισθητικώς/ηθικώς/πνευματικώς πυγμαίων, αυτών που «βάζουμε τρικλοποδιά σε κάθε παλικάρι, και κόψαν το ποδόσφαιρο στο Γιώργο Δεληκάρη».

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο οι νέοι να έχουνε φριχτές ρυτίδες στην ψυχή, να έχουνε, οι νέοι, βλέμμα βραχνό, να έχουνε βουρκωμένο μυαλό οι νέοι.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο να μην έχουμε πανηγυρίσει εμείς, οι μεγαλύτεροι, και όλοι, εδώ στην πανέμορφη και τόσο πλούσια Ελλάδα, μερικά ακόμα Νόμπελ Λογοτεχνίας, εκτός από τα δύο, του Σεφέρη και του Ελύτη: στον Καζαντζάκη, γιατί όχι Νόμπελ; Και γιατί εξαιτίας κάποιων στρυφνών και ολέθριων παραγόντων όχι Νόμπελ στον Σικελιανό, όχι Νόμπελ στον Καρούζο, όχι Νόμπελ στη Δημουλά;

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο να έχει η χώρα ένα εξαίσιο/εξαίρετο/έξοχο έμψυχο υλικό, ανθρώπους με ταλέντα λαμπρά, με νου αστραφτερό, με δημιουργικότητα γκαζωμένη/γκαστρωμένη, και να χωλαίνει σε συντονισμό, σε οργάνωση, και, προπάντων, σε βούληση, σε κέφι, σε διάθεση, αυτά τα ταλέντα, αυτό το έμψυχο υλικό, αυτή η δημιουργικότητα να μαραίνονται αντί να ανθοφορούν γλεντώντας, να ταλανίζονται αντί να απλώνονται στις γειτονιές του ουρανού!

Κρίμα, σκέφτομαι σήμερα, 10 Φεβρουαρίου!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης [10/02/2010]

Πώς Να Σωπάσω

[Το σημερινό μου Ραδιοχρονογράφημα, στο Κανάλι 1, 90,4 FM και www.kanaliena.gr στις 12 παρά δέκα, όπως πάντα].

Πώς Να Σωπάσω Μέσα Μου

Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου. Ποίηση του Κώστα Κινδύνη. Μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Ερμηνεύει, συγκλονιστικά όπως πάντα, ο Νίκος Ξυλούρης.

«Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου; Ο ουρανός δικός μου η θάλασσα στα μέτρα μου/ Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;/ Στα ηλιοσκαλοπάτια/ Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω/ Στου βούρκου μέσα τα νερά/ ποια γλώσσα μου μιλάνε;/ αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά».

Τρεις δεκαετίες, κι ο Νίκος Ξυλούρης είναι, θαρρείς, αδιάλειπτα παρών. Ξέρουμε ακόμη να πενθούμε, σημαίνει ξέρουμε ακόμη το θάνατο να καταργούμε. Το είπε και ο Μέγας Ουαλός, ο Ντύλαν Τόμας: «And Death shall have no dominion/ Κι ο θάνατος δεν θα ’χει πια εξουσία». Χρόνια τώρα, με μπροστάρη τον Χρήστο Βακαλόπουλο, λέμε κι εμείς: «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη». Ή, σε άλλη εκδοχή: «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, πριν ζήσουμε για πάντα».
Στον ραδιοθάλαμο, στο Κανάλι 1, επιμηκύναμε και πάλι τα δευτερόλεπτα, ταξιδέψαμε μέσα στο χρόνο, όχι σαν νοσταλγοί, αλλά σαν άνθρωποι του απολύτου παρόντος, ως έλεγε και ο Νίκος Καρούζος, ο ποιητής. Τιμήσαμε τον Νίκο Ξυλούρη, νιώθοντας ότι πράγματι δεν έλειψε ποτέ, αυτό είναι το ίδιον των Γιγάντων, ότι δεν λείπουν από δω, είναι σιμά, κοντά μας είναι, να μας παρηγορούν, να μας συντροφεύουνε στους δανεικούς καημούς μας, που λέει κι ο Δημήτρης ο Κοσμίδης.
Εδώ, στο Κανάλι 1, να μη νιώθω ότι εργαζόμαστε αλλά ότι τελετουργούμε. Οι επιλογές των ασμάτων να γίνονται, από τον Φώτη Μπατσίλα, εκλεκτό καλεσμένο, και από μένα, με κεφάτη ευλάβεια, με ευλαβικό κέφι, ενώ σιωπηλός σαν να χορεύει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο ακάθιστο, ο Θόδωρος Βασιλείου, είναι κοντά μας και ζεσταίνει την ατμόσφαιρα. Ο Δημήτρης Παπαδάκης, θαυμάσιος, όπως όλοι άλλωστε (γεια σας Φάνη και Αδριάνα, και Μορφή Μορφέση και Κατερίνα Τριφυλάρα, και Φώτη και Κώστα!), θαυμάσιος, λοιπόν, στην κονσόλα του ήχου, να είναι ένας μαέστρος μάστορας των κουμπιών των μαγικών.
Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου; Γιατί είναι ομορφιά να διαβάζεις τα ποιήματα του Σωτήρη Κακίση, κι ύστερα να βάζεις στο πικάπ, εδώ στο Κανάλι 1, βινύλια με Σαπφώ μελοποιημένη, και μετά Τάκη Καρναβά, κι ύστερα πάλι να διαβάζεις, κείμενα του Γιάννη Τσαρούχη, γεννημένου στον Πειραιά, στα 1910, έναν αιώνα πριν, και κατόπιν να παίζεις Γιάννη Χρήστου, το έργο του πάνω στην ποίηση του T. S. Eliot, με τον Φώτη, και τον Θοδωρή, και την Ελεάννα, ναι, είναι ομορφιά, με σύνεση και με τρέλα, με λογισμό και μ’ όνειρο, να καταργείς ό,τι αξίζει να καταργηθεί, και να ανοίγεσαι στην Ποίηση, στη Μουσική, στο Θάμβος και στο Θαύμα!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (08/02/2010)

ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ

[Το σημερινό μου Ραδιοχρονογράφημα, στο Κανάλι 1, Πειραιάς,90,4 FM και www.kanaliena.gr όπως πάντα στις 12 παρά δέκα, κάθε μεσημέρι, Δευτέρα έως Πέμπτη, και στις 11 παρά δέκα, κάθε Παρασκευή]:

Η Ομορφιά και η Γνώση ας Θριαμβεύσουν

Ναι, η Ομορφιά και η Γνώση ας θριαμβεύσουν, έστω στα σύγχρονα κρυφά σχολειά, έστω στις περιλάλητες κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας, εκεί που ιερουργεί η Φράξια Φραντς Φράνκα, εκεί που είναι άγνωστα τα ονόματα των ανόητων, των τυράννων, των πρακτόρων της ασχήμιας/ αναισθησίας/αμετροέπειας και είναι πασίγνωστα τα ονόματα όσων υπηρέτησαν και υπηρετούν το κάλλος/ τη διόραση/ τη σοφία/ την ευαισθησία: Gregory Markopoulos και Johnnie Cassavetes, Μάνος Χατζιδάκις και Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Mark Rothko και Ελεάννα Μαρτίνου.
Χθες, έκανα πάλι τον τουρίστα στην ίδια μου την πόλη. Εκδράμαμε για derives, για άσκοπες, καίτοι γόνιμες, περιπλανήσεις μέσα στο άστυ, πτολίεθρον, για να πάμε πάλι στον Όμηρο. Η γυναίκα μου κι εγώ, στην Πειραιώς, χαμηλά, σιμά στον Πειραιά. Από τη μια, ανθυποσκυλάδικα του μεταμοντέρνου κουλουβάχατου, μαγαζά, κι όχι μαγαζιά, όχι βέβαια λαϊκά, όχι, μαγαζά της ημιζωής, μαγαζά του ταχύπλοου νεοπλουτισμού που την πάτησε ήδη. Κι από την άλλη, δύο τεμένη του πολιτισμού. Μπαίνουμε πρώτα στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Περιπλανιόμαστε. Περιχαρείς, και μ’ ένα μπουμπούκι αισιοδοξίας ν’ ανθίζει στην μπουτονιέρα της ψυχής μας, κομβιοδόχη της νόησης, βλέπουμε δεκάδες παιδιά από διάφορα σχολεία, με τις δασκάλες και τους δασκάλους τους, να κατακλύζουν το Ίδρυμα, να περνάνε από το κυλικείο, να κολατσίζουν γελώντας, και μετά να ξεναγούνται στους χώρους.
Και μετά, πιο δίπλα, να περνάμε στο κατόρθωμα του μεγάλου Νίκου Κεσσανλή, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Στα ηνία της πια, οι εκλεκτοί φίλοι απ’ τα παλιά, Γιώργος Χαρβαλιάς και Πάνος Χαραλάμπους, ένα θαυμάσιο φυτώριο ταλέντων που θα τιμήσουν την Τέχνη και την Ελλάδα. Περιπλανιόμαστε στις εγκαταστάσεις, στα εργαστήρια, συζητάμε, λέμε ότι τα εικαστικά στην Ελλάδα είναι σε καλπάζουσα δημιουργική φάση, το έμψυχο υλικό είναι πλούσιο και λίαν ενθαρρυντικό, ένας έξυπνος συντονισμός και μια επινοητική σύμπνοια θα εξακόντιζαν τους Έλληνες εικαστικούς/ ζωγράφους/ γλύπτες/ περφόμερ στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής εικαστικής σκηνής. Στενές σχέσεις υπάρχουν ανάμεσα στα εικαστικά και την ποίηση, στα εικαστικά και τη φιλοσοφία, στα εικαστικά και την κοινωνική κριτική. Η καλλιτεχνική δημιουργία γίνεται ολοένα και πιο στοχαστική. Ναι, οι Έλληνες δημιουργοί μπορούν άνετα να βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Και αυτό ήταν το στοίχημα που έπαιξε και το κέρδισε ο Νίκος Κεσσανλής. Και τέτοια στοιχήματα είναι που μας πάνε μπροστά, που μας κάνουν δημιουργικούς, που μας υψώνουν από τα λασπωμένα ρείθρα της χθαμαλής ρουτίνας & καθημερινότητας στις θεσπέσιες ουράνιες ή και υπόγειες, τi σημασία έχει;, γωνιές του φωτός, της ομορφιάς, της δημιουργικότητας.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 03/02/10

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΑΙΝΟΣ [και πάλι]

Ραδιοφώνου Αίνος [και πάλι]

Ας μου επιτραπεί να μιλήσω όχι ως εργαζόμενος, αλλά ως μανιακός/ ερασιτέχνης/ λάτρης του ραδιοφώνου. Να μιλήσω, έχοντας κατά νου το αγοράκι των πέντε ετών που ήμουν κάποτε και που άκουγε όχι μονάχα τη Θεία Λένα αλλά και τους Αθλίους του Ουγκό σε συνέχειες, στο ραδιόφωνο, τότε, στη δεκαετία του Εξήντα. Ως ο έφηβος, εξαιρετικά έως και επικίνδυνα από ορισμένες απόψεις, που άκουγε μετά οργιώδους προσηλώσεως (κυριολεκτώ!), τον Πετρίδη και τον Πουλικάκο, και λίγο αργότερα, ηχογραφώντας τα μάλιστα επιμελώς σε κασέτες, τα Σχόλια του Τρίτου, και όλο το Τρίτο, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μεγάλο Ερωτικό και Λαχειοφόρο του Ουρανού. Εξαίσιες/ έξοχες/ εξαιρετικές αναμνήσεις.
Κι ύστερα, από μικρή ηλικία, πειρατές αρχικά, κι αργότερα νόμιμοι, ας πούμε, και έτσι είναι, στο κρατικό Δεύτερο Πρόγραμμα και μετά στην ΕΡΑ 4, να παίζουμε τα βινυλιά μας, σπάταλα/ ευρύχωρα/ απλόχερα, στα ερτζιανά, και το ραδιόφωνο να είναι τρόπος ζωής, να είμαστε παραγωγοί και ακροατές συνάμα, Θοδωρής Μανίκας, Μάκης Μηλάτος, Νίκος Λακόπουλος, Μαρλένα Πολιτοπούλου, Νίκος Σαββάτης, Μαριτίνα Πάσσαρη, και τόσοι άλλοι, κι ανάμεσά τους ο βελούδινος, ευφυέστατος, υπερευαίσθητος, πάντα επινοητικός και πάντα με άνεση χαρακτηριστική, κάνοντας σλάλομ στα στερεότυπα, και αιφνιδιάζοντας με τα σχόλιά του και τις μουσικές του επιλογές, αιφνιδιάζοντας τους πάντες, ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό ακόμα, ο αείμνηστος φίλος Χρήστος Βακαλόπουλος.
Λοιπόν, ας μου επιτραπεί να μιλήσω όχι ως εργαζόμενος, αλλά ως μανιακός/ ερασιτέχνης/ λάτρης του ραδιοφώνου. Δύο εμπειρίες χθες, τελευταία μέρα του Ιανουαρίου, όμορφη μέρα από το πρωί. Αισθάνθηκα, και πάλι, ναι, και πάλι, για πολλοστή φορά, ότι στο Κανάλι 1, κάνουμε ραδιόφωνο ζωντανό/ παλλόμενο/ ευαίσθητο/ επινοητικό~ με κέφι/ μεράκι/ με την ευσυνειδησία του επαγγελματία & την δημιουργική τρέλα του ερασιτέχνη~ πώς το ’λεγε ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ να δεις;, με το πάθος του επιστήμονα και την ακρίβεια του καλλιτέχνη~ ή, σύμφωνα με τον Καζιμίρ Μάλεβιτς: με καρδιά από φλόγα και μυαλό από πάγο. Ο Καθηγητής Μυστήριος, με τα βινύλιά του, σπάνια όλα, καλοδουλεμένα, χιλιοπαιγμένα, να καταργούν θεσπέσια το χρόνο, να αμβλύνουν την οδύνη της φθοράς, να επιμηκύνουν, όπως λέμε από παλιά, τα δευτερόλεπτα. Και μαζί, ο τραγουδοποιός Γιάννης Σταθόπουλος, με το έργο του «Ασκήσεις Ισορροπίας», με την ποίηση και τη μουσική του, και τις εύστοχες, σεμνές παρατηρήσεις του. Και μετά, ο σπουδαίος πολυτάλαντος Δήμος Αβδελιώδης, στην εκπομπή «Εν Πλω», της Μαρίνας Παπαδοπούλου, ένα πλούσιο κυριακάτικο απομεσήμερο.
Το δεύτερο γεγονός, που με πίκρανε κομμάτι και μ’ έβαλε σε σκέψεις. Σήμερα απλώς το αναφέρω~ μες στη βδομάδα θα το σχολιάσω: στις πολλές διαφημίσεις των κυριακάτικων εφημερίδων, σκάλισα/ έψαξα/ αναζήτησα αλλά βρήκα μία, ναι, μία μονάχα που να διαφημίζει ραδιοφωνική συσκευή. Τηλεοράσεις, υπολογιστές, εκτυπωτές, ψυγεία, μαραφέτια αλλόκοτα κι ένα σωρό, αλλά συσκευή ραδιοφωνική μονάχα μία, φορητή, ντιζαϊνάτη, όμορφη δε λέω, αλλά μονάχα μία και σε κάτι ειδικές σελίδες, με περίκομψα, πολυτελή, ημιάχρηστα προϊόντα! Κάτι μου λέει αυτό. Και θα επανέλθω.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 01/02/10

Του Αγίου Μότσαρτ

Σουρεάλα κατά το Μαντουβάλα και Χάσαμε την Μπάλα!


[Σπέσιαλ Αφιερωμένο στον Φώτη "Πέρι Μέισον" Μπατς]


Να ακούμε τους μεγαλυτέρους μας. Να μεγαλώνουμε την ακοή μας. Και, βεβαίως, να σεβόμαστε τους σοφούς, ανεξαρτήτως εάν είναι μεγαλύτεροι ή μικρότεροί μας ηλικιακώς. Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, φέρεται ότι απεφάνθη ο Μέγας Πειραιώτης, καλλιτέχνης και άνθρωπος Γιάννης Τσαρούχης. Ο δε Τζιμάκος ο Πανούσης, πριν αποφασίσει να επαναλαμβάνει τις επαναλήψεις του επαναλαμβανόμενου επαναληπτικού εαυτού του είχε βροντοφωνάξει: «Ελλάδα, η χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού».
Και ήδη, ιδού μία παράνοια και παρανόηση: στην Ελλάδα ο «σουρεαλισμός» και τα παράγωγα επίθετα «σουρεαλιστικός», «σουρεαλιστική», «σουρεαλιστικό», ακόμη, ήτοι κοντά εννιά δεκαετίες μετά την ίδρυση του Σουρεαλιστικού ή, πιο ορθά Υπερρεαλιστικού, Κινήματος από τον Ανδρέα Μπρετόν και την παρέα του, ακόμη λοιπόν, θεωρούνται συνώνυμα με το παράλογος/τρελός/αλλόκοτος/εξωφρενικός, και πάει λέγοντας.
Ό,τι δηλώσεις είσαι, λοιπόν, στην Ελλάδα τη χώρα του παραλόγου, όπου αν δεν έχεις μάθει, μέσω πείρας και ταλέντου, να κάνεις σλάλομ στα στερεότυπα κινδυνεύεις να βρεθείς καρφωμένος σε κάποιον σταυρό φαινομενικότητας και ανοησίας~ όπου αν δεν έχεις την υπομονή και την επιμονή να επανέρχεσαι σε ορισμένα θέματα που θεωρούσες ήδη λυμένα κινδυνεύεις να τα δεις, τα θέματα, να περιπλέκονται εφιαλτικά ή να ναυαγούν στη λίμνη της λήθης όπου ήδη τα έχουν σύρει κάποιοι άσχετοι καλοθελητές~ όπου αν δεν φροντίσεις το πνεύμα της άμυνάς σου (καθώς έλεγε ο μακαρίτης φίλος μας ποιητής Τάσος Δενέγρης) και την άμυνα του πνεύματός σου, θα βρεθείς να απολογείσαι για πράγματα που δεν έκανες, θα βρεθείς να εξηγείσαι για κάτι που δεν είσαι, θα βρεθείς να πληρώνεις για παραπτώματα στα οποία δεν υπέπεσες.
Φέρ’ ειπείν, προ ημερών νεαρός τις, ολίγον τι αυθάδης, διεκήρυξε δημοσίως ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι νεκρός, παρουσία μάλιστα του Νιόνιου, στην Παλαιά Βουλή. Η Σώτη Τριανταφύλλου, ως συντονίστρια (καθήκον, και δη σοβαρό και υπεύθυνο είναι) του αφαίρεσε το λόγο, δηλαδή τη μάταιη και χαζή δυνατότητα να πει και να ξαναπεί το παράλογο «Ο Σαββόπουλος είναι νεκρός». Οπότε, παραλόγως, πολλοί, λίαν παράλογοι, αποφάνθηκαν ότι η Σώτη είναι κάτι μεταξύ Χίτλερ, Στάλιν, Αμίν Νταντα, και Baby Doc – για όσους ενθυμούνται.
Λέτε να πρέπει να καθίσουμε στα θρανία και πάλι, και να ξαναπιάσουμε την Αγωγή του Πολίτου ή τη Λογική του Παπανούτσου ξανά;
Ή λέτε όλα να εξηγούνται, αν και δεν φαίνεται τόσο πρόδηλο, από το γεγονός ότι, ας πούμε, σήμερα είναι του Αγίου Mozart και δεν δείχνουν πολλοί να το θυμούνται και να το τιμούν – 27 Ιανουαρίου γεννήθηκε ο Άγιος της Μουσικής, το 1756, και έφυγε, το σαρκίον του, στις 5 Δεκεμβρίου του 1791. Ή από το άλλο, εφιαλτικό κατ’ εμέ, γεγονός να μην υπάρχει ούτε ένα κατάστημα δίσκων αμιγώς κλασικής μουσικής σε ολόκληρη τη συμπρωτεύουσα, τη Νύφη του Θερμαϊκού, τη Θεσσαλονίκη!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 27/01/10

ΨΙΧΟΥΛΑ

Radio_250110

Πόσο κάνεις, στο στόμιο της κάνης;

Όχι πια «πόσο κάνει;» αλλά «πόσο κάνεις;» Ναι, πόσο κάνεις στο στόμιο της κάνης; Πόσο πιάνεις; Τι κοστίζεις; Πόσο μπορεί να σ’ αγοράσει κανείς; Να σ’ αγοράσει και να σε ξεκάνει με μια κάνη;
Ας αφήσουμε τα ονόματα στην άκρη. Όποιος θέλει, τα βρίσκει, ονόματα, τίτλους, διευθύνσεις, τα πάντα, στις εφημερίδες. Στον Θαυμαστό Κόσμο της Αφηνιασμένης Τηλεόρασης και των εντύπων που τηλεοπτικοποιούνται ολοένα και πιο περισσότερο. Ναι, ας αφήσουμε τα ονόματα. Ας πάμε καρφί στην ιστορία, στο στόρι.
Το στόρι: άφωνη, τρόπος του λέγειν, η Κύπρος πληροφορείται τη δολοφονία εκδότη και καναλάρχη. Το μυστήριο που συγκλονίζει τον κόσμο δεν αργεί να εξιχνιαστεί: μία τηλεπαρουσιάστρια, ευειδής μα όχι ευφυής, τίγκα στη φιλοδοξία προφανώς και φορτωμένη με μιαν απόρριψη, συνεννοείται με τον αδελφό της, το αίμα της (που λέμε), και αποφασίζει να χυθεί αίμα. Προσλαμβάνουν, λοιπόν, τρωγοπίνοντας σε κάποιο εστιατόριο, καθώς μας πληροφορούν οι αρθρογράφοι που καταπιάστηκαν με την υπόθεση, δύο παλικάρια αδίστακτα. Τους εξουσιοδοτούν να βγάλουν από τη μέση τον εκδοτοκαναλάρχη. Πατ κιουτ!
Αποστολή εξετελέσθη. Καναλάρχης καπούτ. Δεν εξετίμησε δεόντως τα προσόντα της τηλεπαρουσιάστριας, ή τα εξετίμησε και κατόπιν διανοήθηκε να εκτιμήσει ακόμα πιο δεόντως τα προσόντα μιας άλλης, πιο προικισμένης και προσοντούχου τηλετέτοιας. Ποιος ξέρει; Μίλησε το χρήμα, μίλησε το σιδερικό, μίλησε η κάνη και φρόντισε τον καναλάρχη να ξεκάνει.
Συνελήφθη ο μοτοσικλετιστής που μετέφερε τον εκτελεστή. Έσπασε. Κελάηδησε. Τα είπε όλα για την τηλεπαρουσιάστρια και τον αδελφό της και το σχέδιό τους να βγάλουν απ’ την μέση τον καναλάρχη. Η δικαιοσύνη αναλαμβάνει τα ηνία.
Για μένα, φίλες και φίλοι, το εφιαλτικό ζουμί είναι τούτο: το πόσο κάνει το να μιλήσει η κάνη; Ακούστε: 50000 ευρώ, σύμφωνα με τον συνεργό μοτοσικλετιστή. Άμα είσαι καναλάρχης, τιμάσαι 50000 ευρώ. Που σημαίνει –ωχ!, βάζω ιδέες σε μερικούς-μερικούς– ότι η ταπεινότητά μου, ή η κεφαλή ενός εκάστου των ρεμαλιών που με τιμούν με τη φιλία τους, πιάνει δεν πιάνει κάνα δεκάρικο, μπα κάνα ταληράκι μάς βλέπω να πιάνουμε στην πιάτσα των κατ’ εντολήν φονικών. Ψίχουλα για την ψυχούλα μας, ψίχουλα για την ψυχούλα μας, ψίχουλα για την ψυχούλα μας, που να πάρει.

ΥΓ,. Το νόστιμο (;) είναι ότι στη συμφωνία υπήρχε επίσης ο όρος, εκτός από τα 50 χιλιάρικα, να προσληφθούν οι φονιάδες στο κανάλι (ο οποίο θα περνούσε, υποτίθεται, στα χέρια της τηλετέοιας), και να κάνουν εκπομπές. Από το ένα shooting στο άλλο shooting: οι φονιάδες έχουν φωτογένεια!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 25/01/10

ΘΑ ΦΤΥΣΩ ΣΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΣΑΣ

Η αποψινή, σε λίγο, εκπομπή Ο ΑΦΡΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, Κανάλι 1, Πειραιάς, 90.4 FM και www.kanaliena.gr , θα είναι ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ στον ΝΙΚΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης