ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΜΑΛΚΟΛΜ ΛΟΟΥΡΥ

Ωδή στον Malcolm Lowry


The fall (bababadalgharaghtakamminarronnkonnbronntonnerronntuonnthunntrovarrhounawnskawntoohoohoordenenthurnuk!)
JJ, Finnegans Wake


Σου γράφω τώρα δα το ποίημα
και στο δωρίζω,
Καραβασίλη Γιώργο,
το ποίημα εκείνο,
την Ωδή,
που πήρες να συνθέτεις.

Σε βλέπω καθώς ανάβω το τσιγάρο
και αρχίζω,
ψέματα: συνεχίζω,
από κει που τ’ άφησες εσύ,
σαν ο χάρος ο άχαρος
ο καμπούρης
ο κανάγιας
ο γκαντέμης
σου πήρε το μολύβι από το χέρι
σου πήρε το ποτήρι με το ουίσκι
σου πήρε την καρδούλα
που «Κάθε καλό!»
σ’ έκανε να λες
προτού απολαύσεις
την πρώτη
την ωραία τη γουλιά.

Γράφω λοιπόν
καθώς κι εσύ ομνύοντας
στους 47,6 βαθμούς του τζιν
μα και τους 37,2 του αιδοίου
που όχι μονάχα νύχτες πρόστυχες
μα και της Ποίησης την ποίηση ποτίζουν.

Οαχάκα!
Ναι, στην Οαχάκα είχανε βρει κάποτε
ο ένας τον άλλον.

Οαχάκα!
Ναι, στην Οαχάκα έλαμψαν αλησμόνητα
το χάδι και το χνούδι
ακούστηκε αλησμόνητα
του Έρωτος το τραγούδι
άνθισε αλησμόνητα
της Αγάπης το λουλούδι.

Οαχάκα!
Κι εκεί κι εδώ: Οαχάκα!
Τι μεσκάλ στο Φαρολίτο
τι τσικουδιές στον Καπετάν Μιχάλη;
Η ίδια μοίρα,
η ίδια έξαψη,
η ίδια φωτιά,
η ίδια καθημαγμένη έπαρση,
το ίδιο να μας κεντρίζει
του Πόθου το αγκάθι
τα ίδια οινοβαρή αγέρωχα λάθη
τα ίδια γενναία τεθλασμένα πάθη.

Ω Γιώργο!

Τα σκυλιά του Χρόνου είμαστε
Αυτός κρατάει το λουρί.

Με το σουγιά της Ποίησης το κόβω!
Με το σουγιά της Ποίησης το κόβω!
Με το σουγιά της Ποίησης το κόβω!


Γράφω λοιπόν
καθώς σε βλέπω τώρα δα
στ’ ωραίο καπηλειό
πάντα με το μολύβι σου έτοιμο
τον λυρισμό ν’ αποτυπώσει στο χαρτί
ενός πακέτου από φτηνά τσιγάρα
ποτέ χλομός ποτέ σταχτής
μα πάντα κόκκινος
χρυσός πάντα
και γαλάζιος
σαν ιερουργούσες με τις λέξεις
σαν τραγουδούσες τις βλάσφημες έξεις
σαν ενέδιδες στις έξαλλες έλξεις.

Γράφω λοιπόν
και κλαίω
και θυμώνω
και πεισμώνω
και
τσακίσου από δω!
στο χάρο λέω
και
λέξεις λιτές
διαλέγω
για να σου θυμίσω
πως δεν σε ξεχάσαμε
για να σου μηνύσω
πως εδώ είμαστε συναγμένοι
οι φίλοι σου οι αγαπημένοι
και πίνουμε
για σένα
και δίνουμε
όρκο
πως διάκονοι της Ποίησης
και της Φιλίας
ψαλμωδοί
παντοτινά θα μείνουμε.

Γιώργο, αχ, Γιώργο!

Άκου,
ο Malcolm είν’ εδώ
και ο Arthur, και ο Baudelaire,
κι η Άντα κι η Αλίκη,
και όλα τα κορίτσια του Villon,
et les plaisirs et la splendeur
de ces jeunes voyelles
και μας τραγουδάει
τις «Λιτανείες για μιαν Επιστροφή»
ο τόσον εύμορφος
Jacques Brel
και
πίνουμε και πίνουμε και πίνουμε
όπως στο ποίημα του Καρθαίου
όπως στον Τέταρτο του Shakespeare τον Ερρίκο
όπως στης απώλειας
της λυτρωτικής
τον κάθε κακόφημο οίκο
όπως στην Πατησίων
στο Aurevoir
όπως στου Bukowski
τα ποιήματα όλα
όπως στου Debord
τον Πανηγυρικό
όπως στου Καρόλου το «Μεθύστε!»
όπως στου Lowry
το έπος
που τόσο αγάπησες
που τόσο διαλάλησες
εσύ που τις ώρες σου
αφειδώλευτα
στα καπηλειά σπατάλησες.

Αχ Γιώργο,
εδώ κι εγώ
αφήνω στη μέση την Ωδή
κάηκε το μυαλό μου
το σύμπαν όλο κάηκε
τ’ αποκαΐδια είμαστε
μιας άγριας πυρκαγιάς
που ξέσπασε πριν γεννηθούμε
που φούντωσε
προτού δοθούμε
όσο μας έπρεπε
στης Τέχνης μας τη σάρκα.

Μόνος εγώ
ανήμπορος
τραυλός
σακάτης
και σεκλέτης
αστέρας αλαμπής
στου Είναι τη σκιά
στου φεγγαριού τα πάρκα
ρίχνω στις φλόγες την Ωδή
το ποίημα πυρπολώ
κι αρχίζω να περιπολώ
στου σκότους τα σοκάκια.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 5/ΙΙ/2005

Σύντομη Ιστορία του 20ού Αιώνα

Parker 51
ή
Σύντομη Ιστορία του 20ού Αιώνα

D’ailleurs
c’est toujours les autres
qui meurent
Marchel Duchamp


1.
Ξεραΐλα
Επιτήδευση καμία
Επιτήδευσις καν μία
Όλα στο ΜΗΔΕΝ
Δίχως παράταση
Δίχως παράσταση
Δίχως ανεξεταστέα κρίματα

Όλα
Στο
ΜΗΔΕΝ

Ξεραΐλα
Εικόνες κώνοι
Κενές εικόνες
Ξεραΐλας

2.
Μείνε
Μακριά μου
Για να
Με
Βρεις

Μείνε
Μακριά
Απ’ τη
Μεγάλη Τέχνη
Για να
Κάνεις
Μεγάλη
ΤΕΧΝΗ

Μην
Τους ακούς
ΈΛΑ
Σιμά
Στη
Συνάφεια
Σίμωσε
Νιώσε
Πράξε

Το
Έργο
Θα σου δοθεί
Ακέραιο

3.
Δίχως
Χωρίς
Και
Άνευ
Τον
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ
Δεν
Υπάρχει
ΔΕΝ
Υφίσταται
ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ
Τέχνη
Ουδεμία
Του
Εικοστού Αιώνος

4.
επ’ ουδενί
οπαδός

5.
Μάτια
Σαν της Γαλλίας
Τη
Σημαία
Γαλάζια
Άσπρα
Κόκκινα

Ανέκαθεν

6.
Α!
Τι ωραία

ΚΑΙΓΕΤΑΙ

στο
τζάκι

η

ε
φ
η
μ
ε
ρ
ί
δ
α
!!!

7.
σφάγιο
η
ζωή

μακέλεμα
η
ποίησις

κι όμως
θυμάμαι
ακραδάντως
δευτερόλεπτα
μεγίστης
τρυφερότητας

8.
Το
The Long Goodbye
Του
Chandler

Ο
Αμερικάνος Φίλος
Του
Wenders

Ο
Coltrane
Όλος

Κι
Όλος
Ο
Rothko

τα τούτα
και τα κείνα
που μας
ολέθρεψαν

Τι
Όμορφη
Μοίρα
!!!

9.
Εικοστός
Αιών:

Ο παπά-Γκαπόν
Ο Νέστωρ Μάχνο
Οι Ναύτες στην Κρονστάνδη
Στο Κίελο, οι Ναύτες
Το Άνοιγμα Ρέτι
Τα Κορίτσια της Ποτοαπαγόρευσης
Ο Μαρσέλ Ντυσάν
Ο Ανδρέας Μπρετόν
Η Στήλη του Σβίττερς
Ο Ντεμπόρ

και
Όλα
τ’
Άλλα

10.
ήμουν
υπήρξα
θα γίνω

(εντωμεταξύ
βήχω)

11.
η
ώρα
ήρθε

κι
ήμουν
εκεί

12.
εκείνη
με
ζωγράφισε
από
του
νυν
και
έως
του
αιώνος

13.
τη
δική
σου
τη
δική
ΣΟΥ
Φωνή

Τη
Δική
ΣΟΥ
Τη
ΔΙΚΗ
ΣΟΥ
ΦΩΝΗ

με
τίμημα
τη
σιωπή

έστω
και
μη
εκκωφαντική
!

14.
Aristotle
Breton
Cravan
Debord
Einstein
Feuerbach
Giacometti
Hegel
Isou
Jorn
Kafka
Lukacs
Marx
Nabokov
Osima
Prevert
Queneau
Rothko
Sade
Trotsky
Ungaretti
Vaneigem
Wolman
Y [?]
Xenakis
Zappa

Εικονοστάσιο
Επωνύμων
Αγίων

[η ορθογραφία
περιττεύει]

15.
Ακριθάκης
Βακαλόπουλος
Γιαννακόπουλος
Δενέγρης
Εμπειρίκος
Ζαμπέτας
Ηλιού
Θουκιδίδης
Ίκαρος
Καρούζος
Λαπαθιώτης
Μαρτίνου
Νιζήρης
Ξυλούρης
Οικονομίδης
Πουλάκος
Ρωμανός
Σολωμός
Τορνές
Υψηλάντης
Φατούρος
Χρήστου
Ψαραντώνης
Ωραίοι

Έλληνες
Αδάμαντες
Ανυπακοής



Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, Μάιος 2009

Επέτειος Γαλλικής Επανάστασης & Γιάννης Κουνέλλης

Radio_140709

Ακόμα ένα Ραδιοχρονογράφημά μου στο Κανάλι 1, Πειραιάς 90,4 FM και www.kanaliena.gr (κάθε μεσημέρι, στις 2 παρά κάτι).

220 Χρόνια από τη Γαλλική Επανάσταση,
40 Χρόνια από ένα έργο του Γιάννη Κουνέλλη

Ένα από τα λατρεμένα μου έργα τέχνης, φιλοτεχνημένο πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια, στα 1969, φέρει την υπογραφή του Γιάννη Κουνέλλη. Ας θυμίσουμε ότι ο Κουνέλλης γεννήθηκε το 1936, εδώ, στον Πειραιά. Οι μύωπες γραφειοκράτες της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του έφραξαν τον δρόμο της εισόδου στην Σχολή τρεις φορές, προσφέροντας έτσι, άθελά τους βέβαια, λαμπρές υπηρεσίες στην παγκόσμια τέχνη – και ο Κουνέλλης είναι παγκόσμιος καλλιτέχνης. Αποφάσισε, λοιπόν, να εγκατασταθεί στη Ρώμη, όπου αρχίζει να εκθέτει και να διαπρέπει.
Το έργο του Κουνέλλη, που το λάτρεψα και εξακολουθώ να το λατρεύω, δεν έχει τίτλο. Απαρτίζεται από μια μαύρη λαμαρίνα, η οποία φέρει ένα μικρό μεταλλικό ράφι. Πάνω στο ράφι βρίσκεται ένα αναμμένο λευκό κερί. Στη φλόγα του κεριού διαβάζουμε, γραμμένα με κιμωλία, τα εξής: Liberta o Morte. Ελευθερία ή Θάνατος. Κι από κάτω δύο ονόματα: Μαρά και Ροβεσπιέρος. Η απλότητά του έργου είναι συγκλονιστική, και αυτή η απλότητα είναι ο μέγας πλούτος του. Λαμαρίνα, κερί, κιμωλία. Επιτήδευση καμία. Ένας φόρος τιμής, μεστός, καθ’ όλα έντιμος, ευθύς, σε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στη Γαλλική Επανάσταση. Και σήμερα γιορτάζουμε, όσοι ξέρουμε ν’ αγαπάμε την Ελευθερία, τα 220 χρόνια από κείνη την ημέρα, την 14η Ιουλίου του 1789, ημέρα της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.
Πολλοί από μας έχουμε στα σπίτια μας την «Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης του Michelet, πολλοί θα έχουν διαβάσει κάποια από τα αναρίθμητα πονήματα που γράφτηκαν για αυτό το σπουδαίο γεγονός, ανάμεσα στα οποία και αυτό του αναρχικού πρίγκιπος Πέτρου Κροπότκιν. Σίγουρα υπάρχουν κάμποσοι που ακούνε, ξανά και ξανά, την όπερα «Ca ira» που συνέθεσε ο Roger Waters των Pink Floyd. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν δει επανειλημμένως τον «Δαντών» του αειθαλούς Πολωνού σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα, έναν ύμνο αλλά και μια σφοδρή, εκ των έσω, κριτική στις σκοτεινές πλευρές της Γαλλικής Επανάστασης! Σε πολλών τα μυαλά λάμπουν ακόμη σαν άστρα που δεν σβήνουνε ποτέ τα ονόματα των Αδελφών Μπαμπέφ, του Γιώργη Κουτόν, κι ακόμα του ιδιοφυούς και άτεγκτου Saint-Juste, που μάλιστα τον έκανε ποίημα συναρπαστικό ο Νίκος Καρούζος. Αξίζει να θυμίσουμε ότι ο Νικόλας Κάλας, ή Νίκος Καλαμάρης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, αλλά και εξίσου σημαντικός θεωρητικός τέχνης στις Ηνωμένες Πολιτείες, δανείστηκε ένα από τα ψευδώνυμά του, το Σπιέρος, από το όνομα Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος, τιμώντας έτσι αυτή την απόλυτα έντιμη ηγετική μορφή της Γαλλικής Επανάστασης. Τα έργα τέχνης που άντλησαν την έμπνευσή τους από αυτό το μεγαλειώδες κοινωνικό πείραμα, απ’ αυτήν τη θυελλώδη προσπάθεια εκ νέου ανακάλυψης του νοήματος της ζωής και επαναπροσδιορισμού των ιδιοτήτων του ανθρώπου είναι κυριολεκτικά αμέτρητα.
Σήμερα, 14 Ιουλίου του 2009, φέρνω στο νου μου τη Γαλλική Επανάσταση της 14ης Ιουλίου του 1789. Θυμάμαι όσους καταπιάστηκαν ως ιστορικοί, ποιητές, ζωγράφοι, σκηνοθέτες, με τη Γαλλική Επανάσταση. Αλλά, όσο έξοχοι κι αν ήσαν, μοιάζουν να σβήνουν μπροστά στη μικρή φλόγα απ’ το κεράκι του Γιάννη Κουνέλλη. Λαμαρίνα, κιμωλία, ένα κερί και μια θαρραλέα, έντιμη έμπνευση ανυψώνουν το έργο του Κουνέλλη σε απόλυτο αίνο, σε ανυπέρβλητο εγκώμιο της Γαλλικής Επανάστασης, της ανάγκης και επιθυμίας για Ελευθερία. Σαράντα χρόνια πριν, στα 1969, ο Κουνέλλης δώρισε στην ανθρωπότητα έναν τρόπο να στοχάζεται πάνω στα μεγάλα γεγονότα. Οι Πειραιώτισσες και οι Πειραιώτες ας είναι περήφανοι γι’ αυτόν τον παγκόσμιο εικαστικό φιλόσοφο που γεννήθηκε σ’ αυτά εδώ τα μέρη, στον Πειραιά.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Κυπαρισσία, 14/07/09

Και Πάλι Κοντά Σας

Radio_130709

Απανωτές οι αναποδιές, καπούτ η τεχνολογία, τρικλοποδιές αβέρτα από το πουθενά, κι έτσι το blog έμεινε στάσιμο για κάμποσον καιρό. Και πάλι κοντά σας, όμως, ανοίξαμε και σας περιμένουμε ή ΦΦΦΦΦ [Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε]. Εντωμεταξύ εκδόθηκε ο «Κλιματιζόμενος Εφιάλτης» του Henry Miller [Μεταίχμιο], το «Όπλο μετά Μουσικής» του Jonathan Lethem [Ελληνικά Γράμματα], ο «Χειμώνας» της Melanie Wallace [Πόλις], που τις μεταφράσεις τους είχα τη χαρά και την τιμή να υπογράψω. Κι ακόμα, κυκλοφόρησε το νέο Βακχικόν, πλουτίζει τις γνώσεις μας ο Γιαννακόπουλος μέσα από το areadingdiary, τραγούδησε ο Iggy γαλλικά, έφυγε για τους ουράνιους λειμώνες ο Sky Saxon των Seeds, τιμήσαμε τον Λεωνίδα Χρηστάκη στο Nosotros (φίλοι απ’ τα παλιά, Σας χαιρετώ, Ω! Κωστή Τριανταφύλλου, Ω! Θανάση Μουτσόπουλε, Ω! Νίκο Ξυδάκη, Ω! Τεό Ρόμβε, Ω! Μιχαήλ Μήτρα, Ω! Μιχάλη Πρωτοψάλτη, Ω! Άγγελε Μαστοράκη! Ω! Πάνο Χαραλάμπους!), απέκτησα στήλη στο «Διαβάζω» με τίτλο «Ζενερίκ», μας σκίζει τα μυαλά ο Maurice Attia με το «Μαύρο Αλγέρι» και την «Κόκκινη Μασσαλία» (Πόλις), συνεχίζονται οι εκπομπές (απρόσκοπτα) Radio Propaganda και «Ο Αφρός των Ημερών», καθώς και τα «Ραδιοχρονογραφήματα» στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM και www.kanaliena.gr, πυρπολεί τα μάτια μας ο James Ellroy με το «Because the Night» (Άγρα), μας σκάβει σάρκα/πνεύμα/ψυχή ο Νίκος Καρούζος («στα θολερά λιοπύρια του Καρκίνου), γεννημένος στις 17 Ιουλίου του 1926. Αμέσως παρακάτω ένα από τα πιο πρόσφατα «Ραδιοχρονογραφήματά» μου. Όσο για τα κακόβουλα, και κομμάτι ασυνάρτητα, σχόλια κάποιου Alexis στην προηγούμενη ανάρτηση, τι να πω; Οι φθονεροί είναι βαρετοί, και άλλωστε «Δεν μας αρέσουν ούτε οι φακές του πλούσιου ούτε το χαβιάρι του φτωχού», ενώ μια ζωή οι φίλοι μου κι εγώ ζούμε με αλλεπάλληλα και αλησμόνητα potlatch!

Κολάζ Αναμνήσεων

Στα κάποτε εφηβικά, μα και προεφηβικά μας, δωμάτια, του ενός πολύ διαφορετικό από του άλλου, φτωχικό ίσως αλλά γοητευτικό και πάντα φιλόξενο, συνηθίζαμε μανιωδώς να αποτυπώνουμε, να κολλάμε καλύτερα (και θα πω γιατί αυτό το «να κολλάμε»), καθένας τη δική του μοναδική, ήδη διαμορφωμένη και διαρκώς υπό διαμόρφωσιν, προσωπικότητά του, την ταυτότητά του. Δεν είχε έρθει ακόμη η ομοιογενοποίηση, η Νεοσέτ, η Ικέα ή η Sato, να λουστράρουν την εφηβεία, να την κάνουν ομοιόμορφη, πατικωμένη, ουσιαστικά ακίνδυνη. Η φαντασία μας οργίαζε, δεν καθηλωνόταν σε χρωματιστές μεν, ίδιες δε, επιφάνειες, και η αλάνα ήταν πιο κει και μας περίμενε καθημερινώς. Το ίδιο και το όνειρο – ήταν εκεί και μας περίμενε καθημερινώς. Οι τοίχοι των εφηβικών μας δωματίων φιλοξενούσαν αενάως μεταβαλλόμενα κολάζ με ό,τι αγαπούσαμε και αντλούσαμε, για να μας διαπλάσει, από τον κινηματογράφο, τη μουσική, τα γεγονότα που πάλλονταν γύρω μας. Κανενός το δωμάτιο δεν ήταν ίδιο με του άλλου, κι ακόμα κανενός το δωμάτιο δεν ήταν το ίδιο το φθινόπωρο και το ίδιο το καλοκαίρι. Κάθε δωμάτιο ήταν ένα πρωτόλειο έργο εν εξελίξει, ένα work in progress.
Κόβαμε, λοιπόν, φωτογραφίες ή και κείμενα από περιοδικά και εφημερίδες των γονιών μας και τα κολλούσαμε στους τοίχους, συνήθως επιμελώς, με σελοτέιπ διπλής κολλητικής επιφανείας, συνθέτοντας έτσι ένα πρελούδιο του μέλλοντός μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο εγκαθιστούσαμε στον χώρο αλλά και εντός μας, στο μυαλό, στα φυλλοκάρδια μας, τις μετέπειτα, αποκλειστικά δικές μας, έστω της παρέας, επετείους. Πρόσωπα, ημερομηνίες, συμβάντα, στιγμές που έμελλε ν’ αποτελέσουν τους οδοδείκτες μας, το θησαυροφυλάκιο του καθενός μας. Κολλούσαμε εκεί στους τοίχους τις ψηφίδες της προσωπικότητάς μας. Και έτσι συστηνόμαστε στον άλλον, αλλά και δεξιωνόμαστε τον άλλον, σ’ αυτό το αυτοσχέδιο σπήλαιο το καμωμένο από χαρτί. Μια τέχνη του εφήμερου που όμως έμελλε ν’ αντέξει μες στις δεκαετίες. Μια επιστήμη των επετείων που, όπως συμβαίνει και με τα έθνη, χαρτογραφεί την προσωπικότητα.
Με δέος να κολλάω στον τοίχο μου τον Νιλ Άρμστρονγκ καθώς πατάει το πόδι του στη σελήνη, στο φεγγάρι, καλύτερα, που ήδη μου είχε δώσει τα πρώτα μου προεφηβικά ποιήματα. Σαράντα χρόνια πριν. Με λαχτάρα και ροκ χοροπηδητά να κολλάω στον τοίχο τον Τζίμι Χέντριξ με το πορφυρό μαντίλι στα ατίθασα μαλλιά του και την κιθάρα του να παίζει τα πάντα στο μεγαλειώδες, για μένα, τριήμερο του Woodstock. Επίσης σαράντα χρόνια πριν. Καλοκαίρι του 1969, και η αθωότητα να επελαύνει, γύρω και εντός μου. Με αμηχανία, με σαστισμάρα, δίχως να πολυκαταλαβαίνω, αλλά διαισθανόμενος ότι κάτι σαν απώλεια με παγώνει, να κολλάω, και πάλι σαράντα χρόνια πριν, την είδηση του θανάτου του δυναμικού ταλαντούχου Μπράιαν Τζόουνς, μουσηγέτη των Rolling Stones, ανήμπορος να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν να πνίγηκε στην πισίνα του, πολύ άγουρος ακόμη για να αντιληφθώ την συγκινησιακή σημασία του πένθους.
Κι αυτές τις μέρες, να πιάνω τον εαυτό μου σκυμμένο στο τραπέζι της κουζίνας μιας φιλόξενης κατοικίας, να συλλέγει πάλι αναμνήσεις, κόβοντας με το ψαλίδι, ένα από τα ιερότερα μέσα του συγγραφέα, όπως μας δίδαξε ο Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ, φωτογραφίες και κείμενα για κείνα τα γεγονότα του 1969 από εφημερίδες και περιοδικά.
Αληθεύει ότι η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν. Αληθεύει επίσης ότι στους καιρούς μας, τώρα που ο ίλιγγος ασχημονεί και η ασχήμια γίνεται ιλιγγιώδης, ναι αληθεύει ότι η νοσταλγία μπορεί να είναι ένα εφαλτήριο που μας ωθεί προς μια νέα ανακάλυψη της αθωότητας.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Κυπαρισσία, 13/07/09