Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ





Ένα Χρόνο Μετά


Χαμόγελα μες στο ζόφο και τα μάτια διάπλατα ανοιχτά απέναντι στην παράνοια των καιρών. Τα ξέρετε τα τραγικά στα σχολεία στην Αλαμπάμα και στη Γερμανία. Ξεχαρβαλωμένες κοινωνίες. Τριάντα χρόνια μετά την έκρηξη του no future, και το no future να έχει γίνει ακόμα πιο άγριο. Στοχαστές, φιλόσοφοι, συγγραφείς, ποιητές, αυτοί οι άοπλοι νομοθέτες, έχουν επισημάνει τα δεινά. Ένα χρόνο από τότε που εγκαινιάσαμε τούτη την ηχητική στήλη, τα Ραδιοχρονογραφήματα, ας μου επιτραπεί, να θυμηθώ και να θυμίσω τι έγραφα και τι έλεγα ακριβώς στο πρώτο Ραδιοχρονογράφημα:

Γράφει ο σημαντικός συγγραφέας, και πικρός μα δίκαιος και δεινός ανατόμος της αμερικανικής κοινωνίας, Κόρμακ Μακάρθι: «Το κακό ξεκινάει όταν αρχίζεις ν’ αγνοείς τους καλούς τρόπους. Κάθε φορά που ακούς να χάνεται το ‘ευχαριστώ’ και το ‘παρακαλώ’, ξέρεις ότι έρχεται το τέλος». Το γράφει στο συνταρακτικό μυθιστόρημά του Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους, όπου μέσα από μιαν άγρια χορογραφία βίας, μέσα από αλλεπάλληλα φονικά, δείχνει πώς φτηναίνει η ανθρώπινη ζωή όταν οι παλιές αξίες έχουν αμετάκλητα κουρελιαστεί, και δεν έχουν αναδυθεί νέες, ικανές να φέρνουν κοντά τους ανθρώπους, να δωρίζουν θάλπος, να μας ωθούν στη δημιουργικότητα.
Φτηναίνει η ανθρώπινη ζωή όταν, καθώς έλεγε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς στο πόνημά του Είδωλα Πολιτισμού, οι κοινωνίες δεν νοιάζονται παρά μονάχα για την μεγιστοποίηση του κέρδους.
Φτηναίνει η ανθρώπινη ζωή όταν, όπως επεσήμανε ο Κορνήλιος Καστοριάδης βιώνουμε ολόγυρα την άνοδο της ασημαντότητας, όταν ζούμε στην κοινωνία των λόμπι και των χόμπι. Και των ζόμπι, ας προσθέσω, μιας και γίνονται όντως ζόμπι, νεκροζώντανοι, όλοι εκείνοι που έχουν στερηθεί την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις για τα όσα άμεσα τους αφορούν, όλοι εκείνοι που δεν είναι σε θέση πια να επιλέγουν αυτοβούλως τι θα φάνε, τι θα πιούνε, τι μουσική θα ακούσουν, τι βιβλία θα διαβάσουν, με ποιους σχέσεις θα συνάψουν, φιλικές, ερωτικές, συνεργασιακές.
Φτηναίνει η ανθρώπινη ζωή μέσα από έναν συνδυασμό οργιώδους υπερπληροφόρησης και ουσιώδους άγνοιας. Όταν όπως και πάλι τονίζει ο Καστοριάδης, «η κουλτούρα του παρελθόντος δεν είναι πια ζωντανή μέσα στην παράδοση αλλά αντικείμενο μουσειακής γνώσης, κοσμικής και τουριστικής περιέργειας, που ρυθμίζεται από τις μόδες», ενώ με την ίδια κίνηση «ο μοντερνισμός, αραχνιασμένος πια, καλλιεργείται σαν αυτοσκοπός και εδράζεται συχνά σε απλές πλαστογραφίες που γίνονται αποδεκτές μόνο και μόνο χάρη στον νεοαναλφαβητισμό του κοινού».
Φτηναίνει η ανθρώπινη ζωή, όταν αφήνουμε να χαθεί στις λερές λίμνες της λήθης, η με τόσο απλά λόγια καμωμένη, μα με την τόσο αληθινά αληθινή αλήθεια της, φράση του ποιητή Λουί Αραγκόν: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση».

3 σχόλια:

e-mego είπε...

Γενικά ισχύουν όσα καταγράφεις, ειδικά νομίζω πως όχι. Αυτό το ειδικά μας λείπει, μας βασανίζει μας στοιχειώνει. Πάντα οι έφηβοι είχαν προβλήματα ένταξης, αλλά υπήρχε η τοπική κοινωνία, που τους βοηθούσε να ενταχθούν. Αυτή η τοπική κοινωνία είναι το ειδικά. Αυτή είναι το ζητούμενο. Φυσικά όταν μιλάμε για τοπική κοινωνία μιλάμε για την αφεντιά μας και τους γύρω μας, τους φίλους μας δηλαδή. Πονάει αλλά αναρωτήσου πριν είναι αργά, ποιος ο βαθμός αντίστασή σου, εσένα που σκέφτεσαι. Που παρενέβης τελευταία φορά στα κακώς κείμενα της γειτονιά σου?

O Σχολιαστής είπε...

Φτηναίνει η ανθρώπινη ζωή όταν εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες, ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο, τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες...

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

e-mego με όλο το σεβασμό, αλλά μου φαίνεται ατυχής η ερώτηση για τον βαθμό αντίστασης του Ίκαρου Μπαμπασάκη!Ορισμένα πράγματα ΜΙΛΑΝΕ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ!