Politically Correct
Ποιος έχει αντίρρηση ότι η αξιοπρέπεια και η ευγένεια είναι υψίστης σημασίας; Αλλά το να αρχίζεις, κάτω από πιέσεις που δεν ξέρεις γιατί και από πού σου έρχονται, να χάνεις την γλυκιά δριμύτητα του χιούμορ σου, να μοιάζεις ολοένα και πιο πολύ με πρόσκοπο παρά με ποιητή, και να προσέχεις μην παρεκτραπείς είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ισοδυναμεί με το να φοβάσαι και τη σκιά σου. Είναι, για ορισμένους, η τελευταία λέξη της μόδας να ψέγουν τον ένα και τον άλλο λογοτέχνη ή κινηματογραφιστή επειδή προ δεκαετίας είχε πιει χίλια διακόσια κυβικά εκατοστόμετρα σε κάποιο ποτοσχολαστήριο (όπως αποκαλούσε τα μπαρ ο ποιητής Νίκος Καρούζος) της οδού Ασκληπιού ή επειδή εθεάθη φορών τσαλακωμένη καμπαρντίνα (λες και υπάρχουν άλλες) και μειδιούσε μεθυσμένος στην οδό Σόλωνος. Πρόκειται για μια γενικευμένη τάση φοβικών που αδράχνουν την ευκαιρία της εξάπλωσης του «πολιτικώς ορθόν» και επιδιώκουν να το λανσάρουν, ή/και να το επιβάλλουν σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού ιστού. Πάνω απ’ όλα, θέλουν να μετατρέψουν σε φοβικούς και τους μη φοβικούς. Στον λίαν ευαίσθητο, ευάλωτο και ευπαθή χώρο των καλλιτεχνών, τα κρούσματα αυτής της νεοασθένειας πληθαίνουν ανησυχητικά. Όποιος το «τσούζει» λίγο παραπάνω, θεωρείται αναξιόπιστος, λες και λησμόνησαν αίφνης οι πάντες τον Μποντλέρ όταν μας προειδοποιούσε, απεναντίας, να μην εμπιστευόμαστε ποτέ όποιον πίνει μονάχα νερό. Η λογοτεχνία και οι λογοτέχνες ανέκαθεν είχαν σχέσεις αγαστές με το οινόπνευμα, όπως άλλωστε και με την νικοτίνη. Είναι κρίμα, με τέτοια παράδοση πίσω μας, να αρχίσουμε πάλι να υπερασπιζόμαστε κεκτημένα και να επιχειρηματολογούμε εκ νέου για τα αυτονόητα. Αλλά η ευφράδεια δεν μας έλειψε ποτέ και εάν η ανάγκη το καλεί ξέρει καλά ο λάτρης των απολαύσεων να γίνεται ρήτορας δεινός.
Μπαμπασάκης
Ποιος έχει αντίρρηση ότι η αξιοπρέπεια και η ευγένεια είναι υψίστης σημασίας; Αλλά το να αρχίζεις, κάτω από πιέσεις που δεν ξέρεις γιατί και από πού σου έρχονται, να χάνεις την γλυκιά δριμύτητα του χιούμορ σου, να μοιάζεις ολοένα και πιο πολύ με πρόσκοπο παρά με ποιητή, και να προσέχεις μην παρεκτραπείς είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ισοδυναμεί με το να φοβάσαι και τη σκιά σου. Είναι, για ορισμένους, η τελευταία λέξη της μόδας να ψέγουν τον ένα και τον άλλο λογοτέχνη ή κινηματογραφιστή επειδή προ δεκαετίας είχε πιει χίλια διακόσια κυβικά εκατοστόμετρα σε κάποιο ποτοσχολαστήριο (όπως αποκαλούσε τα μπαρ ο ποιητής Νίκος Καρούζος) της οδού Ασκληπιού ή επειδή εθεάθη φορών τσαλακωμένη καμπαρντίνα (λες και υπάρχουν άλλες) και μειδιούσε μεθυσμένος στην οδό Σόλωνος. Πρόκειται για μια γενικευμένη τάση φοβικών που αδράχνουν την ευκαιρία της εξάπλωσης του «πολιτικώς ορθόν» και επιδιώκουν να το λανσάρουν, ή/και να το επιβάλλουν σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού ιστού. Πάνω απ’ όλα, θέλουν να μετατρέψουν σε φοβικούς και τους μη φοβικούς. Στον λίαν ευαίσθητο, ευάλωτο και ευπαθή χώρο των καλλιτεχνών, τα κρούσματα αυτής της νεοασθένειας πληθαίνουν ανησυχητικά. Όποιος το «τσούζει» λίγο παραπάνω, θεωρείται αναξιόπιστος, λες και λησμόνησαν αίφνης οι πάντες τον Μποντλέρ όταν μας προειδοποιούσε, απεναντίας, να μην εμπιστευόμαστε ποτέ όποιον πίνει μονάχα νερό. Η λογοτεχνία και οι λογοτέχνες ανέκαθεν είχαν σχέσεις αγαστές με το οινόπνευμα, όπως άλλωστε και με την νικοτίνη. Είναι κρίμα, με τέτοια παράδοση πίσω μας, να αρχίσουμε πάλι να υπερασπιζόμαστε κεκτημένα και να επιχειρηματολογούμε εκ νέου για τα αυτονόητα. Αλλά η ευφράδεια δεν μας έλειψε ποτέ και εάν η ανάγκη το καλεί ξέρει καλά ο λάτρης των απολαύσεων να γίνεται ρήτορας δεινός.
Μπαμπασάκης
