ΡΑΔΙΟΟΜΠΑΜΑ

Το παρακάτωθι ακούστηκε σήμερα, 5 Νοεμβρίου 2008, από το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, δώδεκα παρά πέντε, κατά τα ειωθότα. Ας πιούμε το βραδάκι ένα ποτήρι για τα όσα ίσως αλλάξουν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Και κυρίως, ας πιούμε ένα ποτήρι, για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, για τον Τσάρλι Πάρκερ, για τον Τζον Κολτρέιν, για τον Σίντνεϊ Πουατιέ, για τον Σάμιουελ Τζάκσον, για τον Μόργκαν Φρίμαν, για τον Τζέιμς Μπόλντουϊν, για τον Τζον Λι Χούκερ, για τον Τζίμι Χέντριξ, και για τον… Θανάση Μήνα! Κι από μένα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Επισμηναγό Όλεθρο και στην Έρα!


Ξενύχτι για τον Ομπάμα

Συνήθως ξενυχτάμε για να γλεντήσουμε με φίλους, ή γιατί διαβάζουμε ένα συναρπαστικό βιβλίο, ή γιατί δουλεύουμε. Χτες ξενύχτησα, μαζί με πολλούς άλλους, είμαι σίγουρος, γιατί παρακολούθησα με ποικίλους τρόπους την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα, από το Γενάρη τεσσαρακοστού τετάρτου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Μια ιστορική εκλογή, μια αλλαγή σελίδας, και μάλιστα μια αλλαγή που φαίνεται να έχει συνέπειες άλλες πέρα από τις πολιτικές.
Και μόνο το γεγονός ότι, σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία του, επανήλθε πολλαπλώς και πολλαχώς το όνομα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και ακούστηκε η φωνή της κόρης του, ξανά και ξανά, δεν είναι λίγο για κάποιους από μας. Και μόνο το γεγονός ότι αντικαταστάθηκε η ένρινη στριγκιά φωνή του Μπους από την βαθιά νέγρικη αφροαμερικάνικη μαύρη λίαν καλλιεργημένη φωνή ενός ανθρώπου της γενιάς μου, είναι πολύ για πολλούς από μας. Και μόνο το γεγονός ότι σίγουρα ανθίζουν προσδοκίες από τις οποίες ενδέχεται κάποιες να γίνουν πραγματικότητα, μοιάζει ευοίωνο. Και μόνο το γεγονός ότι ένα τέτοιο όνομα, Μπάρακ Χουσεΐν (παρακαλώ) Ομπάμα, θα ακούγεται επί χρόνια στη θέση των Μπιλ και των Τζορτζ, ίσως να μην είναι τόσο ασήμαντο όσο φαίνεται.
Και μόνο το γεγονός ότι, είτε το πιστεύει είτε όχι, ένας Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών διατείνεται ότι η δύναμη της Αμερικής δεν είναι τα όπλα ή η οικονομική ισχύς αλλά οι ιδέες είναι, το δίχως άλλο, μια νότα αισιοδοξίας. Και μόνο το γεγονός ότι υποψιάζομαι πως δεν θα μιλάμε πια για «πλανητάρχη» αλλά για έναν πολιτικό με προσωπικότητα αλλάζει ήδη τα πράγματα. Και μόνο το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές ήσαν αυτές που στην συντριπτική πλειονότητά τους στήριξαν και ψήφισαν τον Μπάρακ Ομπάμα, καθώς και το ότι ενώ το 2004 η συμμετοχή των Αμερικανών στις εκλογές άγγιζε μόλις το 50 τοις εκατό, ενώ τώρα το ποσοστό ίσως σπάει ρεκόρ, ξεπερνώντας και εκείνο των εκλογών που ανέδειξαν Πρόεδρο των ΗΠΑ τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, πριν από σχεδόν μισό αιώνα, δεν αποκλείεται να σημαίνει την αρχή του τέλους της αποχαυνωτικής, και επικίνδυνης, απάθειας αυτού του μωσαϊκού λαού.
Και μόνο το γεγονός ότι, μολονότι κανείς δεν μπορεί πια να είναι εύπιστος και αφελής, πολλοί από μας φρονούμε ότι η εκλογή Ομπάμα ίσως είναι μια ευκαιρία αποκατάστασης της χαμένης τιμής των Ηνωμένων Πολιτειών, μια ευκαιρία αναβίωσης ενός πολιτισμού, μιας κουλτούρας, ενός μανταρίσματος και μπαλώματος του κουρελιασμένου αμερικανικού ονείρου, είναι κάτι που δεν θέλουμε να το παραβλέψουμε. Ας μου επιτραπεί και μια λίαν προσωπική, λίγο μελαγχολική, κουβέντα: και μόνο το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω να εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου του 1961, ήτοι οχτώ μήνες μετά από μένα, δεν με κάνει μονάχα να αισθάνομαι ότι μεγαλώνω ταχέως αλλά και ότι στο δοιάκι της εξουσίας στην Αμερική θα βρίσκεται από τις 20 Ιανουαρίου του 2009 ένας τύπος της γενιάς μου, και δη μικρότερός μου. Ωραία όλα αυτά. Να δούμε του χρόνου τέτοιες μέρες τι θα λέμε!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 5/XI/2008