Blowin’ in the Wind
[Το ζήτημα είναι να μην ξεχνάς το Finnegans Wake, τη Φαινομενολογία του Νου, την Τρικυμία, τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, τον Νίκο Εγγονόπουλο και τον Νίκο Καρούζο.
Τα άλλα, τα βρίσκουμε]
Θλίψη και θυμός, θαρρείς, πάνε μαζί. Θίασος Θυσίας μοιάζουμε. Πολλά «θ», απέναντι στα πολλά «ΘΑ».
* * *
Σκονισμένη πάροδος, η ζωή μας. Desolation Row, πάλι ο Dylan. Πάντα ο Dylan. Και όλα όσα αγαπήσαμε, και δεν παύουμε ποτέ να αγαπάμε, μέσα στα ερείπια μιας εποχής. Μιας εποχής όπου η ανοησία χορεύει σαραβαλιασμένο ξεϊγκλωτο βαλς με τη βαναυσότητα, αλλά και με την απάθεια, ναι, με την αμορφωσιά που τη λουστράρει μια ψηφιοποιημένη υπερπληροφόρηση άνευ ουσίας άνευ σημασίας.
* * *
Από το μια το POETRY/ ΠΟΙΗΣΗ – Η Ταινία της Δεκαετίας. Του Lee Chang-dong (γεννημένου μάλιστα την 4η Ιουλίου του 1954). Όπου φαίνεται ότι το Κακό είναι πλέον χθαμαλό, χαζό, χύδην. Είναι μαζικό το κακό, χρειάζεται πολλούς ανεγκέφαλους, αναίσθητους, ανάλγητους. Ποίηση/Poetry:
* * *
Αμορφωσιά και απόγνωση. Ξεχαρβαλωμένη άρνηση. Σπασμωδική αντίδραση. Και το ψαλίδι ν’ ανοίγει κι άλλο. Και να μένεις άναυδος, εμβρόντητος, βλέποντας την Πορνοχαζή να κατακρεουργεί τον Σεφέρη και τον Ελύτη και τον Παλαμά, παρέα μ’ εκείνον τον έρμο σαλταρισμένο Τσεμπαλοτραγουδιστή, στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο. Και ουδείς διαμαρτύρεται. Δεν ξέρω κι αν το πήραμε είδηση. Ναι, η Νέα Πορνοχαζή έχει εκπομπή για τη Διεύρυνση και τη Διάχυση του Πολιτισμού, λέει. Και την παρουσιάζει, μέχρι τώρα, στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο. Τραυλίζει, χάνει τα λόγια της, δεν καταλαβαίνει τι τη βάζουνε και λέει, μοιάζει με διαλυμένο ανθρωποειδές που έχει υποστεί αλλεπάλληλα εγκεφαλικά. Ναι, κατακρεουργούν την αισθητική, διαρκώς, παντού, εδώ κι εκεί. Οι μαινόμενοι ανώνυμοι λυντσαριστές και οι τάχατες επώνυμοι άθλιοι, επαναλαμβάνω ΑΘΛΙΟΙ που κάνουν κουμάντα ελεεινά, επαναλαμβάνω ΕΛΕΕΙΝΑ, στα ξεχαρβαλωμένα ξεϊγκλωτα τηλεοπτικά μαγαζάκια.
* * *
Ας μείνω εδώ. Ας στραφώ πάλι στον Πικιώνη, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς η μεγάλη έκθεση για τον ποιητή της αρχιτεκτονικής. Παρένθεση: Η Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής – τι αριστουργηματικός τίτλος από τον μέγιστο Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη! Ναι, ας στραφώ στον Πικιώνη. Ας στραφώ στον Κουνέλλη, στην Γκαλερί Bernier η έκθεσή του. Ας στραφώ στον πάντα συγκροτημένα συγκλονιστικό Χατζημιχάλη, στην Γκαλεί Batagianni θα δείτε τον διάλογο που επιχειρεί ανάμεσα στις αφρικανικές μάσκες και τα ελληνορθόδοξα τάματα, μαζί και τις 78 ασπρόμαυρες χορογραφίες χειρονομιών. Ας στραφώ στον πλούτο τον άφθαρτο των βιβλίων, των δίσκων, των ταινιών. Και των βλεμμάτων. Ναι, των βλεμμάτων της Αγαπημένης και των Φίλων.
1 σχόλιο:
Συμφωνώ. Η εκπόρνευση έχει ξεπεράσει κάθε όριο, με ευθύνη και του ''λαού'', ή καλύτερα του κάθε ατόμου. Ξέρεις, ο πιό ύπουλος τρόπος διάχυσης αυτής της αθλιότητας, είναι το ''δήθεν'' αποστασιοποιημένο ψευδοχιούμορ, η πλάκα που γίνεται στους εργασιακούς χώρους. Όταν οι συνάδελφοι στη δουλειά με ενημερώνουν για τα άθλια καμώματα των τηλεσκουπιδιών, τους κοιτώ με παγερό βλεμμα και αποχωρώ. Με θεωρούν πουριτανό ιδεολόγο. Το αστείο είναι, πως όντως μόνο πουριτανοί θρήσκοι και αριστεροί έχουν το ίδιο παγερό βλέμμα! που φτάσαμε! τι μέτωπο! χαιρετώ και παραμένω σταθερός ελπίζω
Δημοσίευση σχολίου