Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ




Άκουγα απόψε Pogues (πρωτότυπον!!!!) και θυμήθηκα (σάμπως τα ξέχασα ποτέ;) τα «Κρίνα». Γέννησε η γάτα μου, η Tristessa, ψες, πέθαναν τα δύο, έμειναν τρία κουκλιά γατιά. Ο Τάσος Φαληρέας ζει εντός μου, όπως κι ο Βακαλόπουλος ο Χρήστος, ο Λάγιος ο Ηλίας, η Μελίνα η Καρακώστα., ο Κοτρώνης ο Βαγγέλης, ο Γιώργος ο Μπαντίδος, ο Γεωργίου ο Κώστας. ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΠΡΙΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, έγραψα πριν από χρόνια, παίδες, Νέστορα, Όλεθρε, Σπύρο, Άγγελε, Ελένη, Αλίκη, Ελεάννα, Στέργιε, Αννούλα, Ω!, Πάρι, Θέμη, Θάνο, Χάρη, Γιάννη, Νίκη, Θάλεια, Ευγενία, Ανεστόπουλε, φίλε μου, ας είμαστε διάφανοι, ας μας παίρνουν είδηση, και λοιπόν; «Δαπανήθηκα στις λόχμες», μπόρεσε να γράψει ο Γιώργος ο Μακρής. Ας πέσει πάλι αργά, νωχελικά, η βελόνα στο βινύλιο, ας βάλουμε άλλο ένα ιρλανδέζικο στο ποτήρι μας, ας ανάψουμε ακόμα ένα Sante Marlboro Gitanes, ας αγαπήσουμε ξανά ό,τι δεν πάψαμε ποτέ άδολα ν’ αγαπάμε, ας ξαποστάσουμε στον ίσκιο των Ανθισμένων Τραγουδιών!

Στον Ίσκιο των Ανθισμένων Τραγουδιών

Ας μου επιτραπεί, έτσι, μ’ αυτόν τον τίτλο, στον Marcel Proust να παραπέμψω, αυτόν τον μεγάλο συγγραφέα ν’ αναθυμηθώ και να θυμίσω, καθώς θα επιχειρήσω γλυκά και τρυφερά να σας μιλήσω για ένα ωραίο εγχείρημα, για ένα έργο τέχνης που σκοπεί τις τέχνες να παντρέψει, να τις σμίξει, να τις διακονήσει όμορφα, κι εμάς σε κήπους και πόλεις μαγικές να μας ταξιδέψει. Ο Proust ήξερε τι σημαίνει του χρόνου η ροή και πώς οι λέξεις μπορούν να γίνουν νότες, αλλά και πώς οι νότες λέξεις περίκομψες να μας φέρνουνε στο νου. Και τώρα, μια μπάντα, μια γλυκιά συμμορία μουσικών και ποιητών, μια παρέα τροβαδούρων έρχεται να μεταβάλει σε ψαλμωδία το βουητό του καταρράκτη του χρόνου. Είναι τα «Διάφανα Κρίνα», αυτά τα μαυροφορεμένα παλικάρια που εδώ και μια δεκαπενταετία έχουν προσηλωθεί στη μουσική της ποίησης και στην ποίηση της μουσικής.
Ας αρχίσουμε με τις ευγενικές συστάσεις. Η μπάντα: Θάνος Ανεστόπουλος, στην ακουστική κιθάρα, στο πιάνο, στα φωνητικά. Τάσος Μαχάς, στα τύμπανα και τα κρουστά. Νίκος Μπαρδής, στις κιθάρες, στην τρομπέτα, στα κρουστά. Παντελής Ροδοστόγλου, στο μπάσο. Και Κυριάκος Τσουκαλάς, στις κιθάρες, το βιμπράφωνο, τα κρουστά, τα πλήκτρα. Μας έχουν δωρίσει αλησμόνητες στιγμές, τόσο μελοποιώντας Κλέανδρο Καρθαίο, Κώστα Ουράνη, Διονύση Καψάλη, όσο και δημιουργώντας μαγικές ατμόσφαιρες, πότε κατάνυξης και πότε τρελού ξεσηκωμού, στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Η ευαισθησία και η βαθιά σχέση με το συναίσθημα και τη συγκίνηση είναι τα κατατεθέντα σήματά τους. Το κοινό τους είναι πιστό, αφοσιωμένο, ένα κοινό που συγκροτεί μια μεγάλη φιλική παρέα, που ακολουθεί την μπάντα άλλοτε στον Έβρο κι άλλοτε στης Αθήνας τις κρυφές κόγχες, εκεί που ο Έρωτας και η Αγάπη έχουνε τα λημέρια τους.
Και τώρα, ύστερα από δεκαπέντε χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, γιορτάζουν όσα έζησαν και εξακολουθούν να ζουν μέσα από της μουσικής τη θαλπωρή, γιορτάζουν, όπως οι ίδιοι γράφουν, τις χαμένες μέρες τους αλλά κι αυτές που θα κερδίσουν, γιορτάζουν εκείνα που δεν λησμονούν, εκείνα που νοσταλγούν, εκείνα που ολοένα ξαναζούνε, εκείνα που μ’ αυτά μένουνε. Και γιορτάζουν, καθώς αρμόζει σε γενναιόψυχους τροβαδούρους, όχι παίρνοντας αλλά δίνοντας, προσφέροντας, δωρίζοντας.
Είναι φίνο και γόνιμο μάθημα το να βλέπεις γοητευμένος πώς ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, το εμβληματικό «Κάτω από το Ηφαίστειο» του Malcolm Lowry, μπορεί, διά χειρός Παντελή Ροδοστόγλου, να πυκνωθεί σε ποίημα και τραγούδι, ή πώς ο Θάνος εμπνέεται από το σπαρακτικό φιλμ «Head on», το αριστούργημα «Μαζί ποτέ», και συνθέτει το ποίημα-σενάριο «Με το Κεφάλι Ψηλά». Και είναι απέραντα συγκινητικό να αισθάνεσαι ότι πέντε φίλοι μπόρεσαν να παραμείνουν φίλοι, να παραμείνουν συνεργάτες, συμπότες, συνδαιτυμόνες, συνωμότες στην πιο επαινετή συνωμοσία, στη συνωμοσία υπέρ του Καλού και υπέρ της Διάρκειας και υπέρ του Θάλπους και υπέρ της Ανοξείδωτης Μελωδίας που τη λέμε, ξανά και ξανά, και για πάντα, και από του νυν και έως του αιώνος, Αγάπη!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

12 σχόλια:

Unknown είπε...

Λοιπόν πάνε πολλά χρόνια από τώρα, πάνω από δεκαπέντε. Δούλευα τότε στη διαφημιστική Spot Thompson , εκεί στη λεωφόρο Κηφισίας – Κηφισιάς- από το «εκεί φυσά» μου είχε πει κάποιος παλιός Κηφισιώτης- και τακτικά που λες η δουλειά με πήγαινε σε ένα κινηματογραφικό στούντιο πίσω από τις εγκαταστάσεις του Αντένα.

Δούλευε λοιπόν στο στούντιο ένα παλικαράκι που έπαιζε κιθάρα και τύμπανα και πάλευε με τους φίλους να στήσουνε μια μπάντα.

Μου είχε δώσει σε κάποια φάση και μία κασέτα ν’ ακούσω τι σκαρώνανε.

Όμως πιο σπουδαίο και από το «δείγμα» ήτα η αλήθεια που κουβάλαγε στο βλέμμα ο πιτσιρικάς αυτός, θυμάμαι που τον κοίταγα και έλεγα από μέσα μου-χωρίς να ξέρω τους φίλους του- πως θα τα καταφέρουν, ναι θα τα καταφέρουν.

Ή μπάντα τους πρόκοψε, έγινε Διάφανα Κρίνα και γέμισε τον κήπο με άνθη που και στα πιο σκοτεινά τους πέταλα λαμπυρίζουν τις νύχτες μας σαν πυγολαμπίδες που θροΐζουν στα αεράκια των τραγουδιών τους.

Μετανιώνω μόνο που δεν υπάκουσα στην επίμονη πρόκλησή του να πάω σε κάποιες πρόβες τους.

Ήταν λίγο πριν στρίψω ξανά για το Λονδίνο. Κρίμα όμως.

George-Icaros Babassakis είπε...

@politispittas: Κρίμα όντως! Είχα την ωραία εμπειρία να κάνω πρόβες μαζί τους, σ' ένα υπόγειο στούντιο, με τον Θάνο και τον Νίκο, για μία κοινή μας εμφάνιση στο "Αν", δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων του 2005. Είχαμε στήσει ένα εφήμερο μουσικοποιητικό σχήμα, την "Φυλή των Happy Few". Εγώ διάβαζα ποιήματα, ενώ ο Θάνος και ο Νίκος τα έντυναν ηχητικά. Ενδιαμέσως, ο Θάνος τραγουδούσε μελοποιημένους στίχους Beat ποιητών. Μ' όλες τις αδυναμίες μας (τρεις πρόβες είχαμε κάνει όλες κι όλες, και το πράγμα είχε εντόνως αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα), ήταν για μένα κάτι αλησμόνητο.

Ανώνυμος είπε...

"...Είχα καιρό να βρεθώ σε συναυλία των Κρίνων...Για να 'μαι ειλικρινής είχα ξεχάσει την διονυσιακή απελπισία στην οποία με βυθίζει αυτό το συγκρότημα. Τραγούδια που μου κράτησαν σε περίεργες στιγμές και μελωδίες που γέμισαν τα βράδια μου πνιγηρές αναμνήσεις. Μία αυτοπαγίδευση; Δεν έχω ιδέα! Μονάχα κάποιες άγριες χαρές που θρυμματίζονται σαν άσεμνες σκέψεις...Πόσα πράγματα έχω αφήσει πίσω μου. Και πόσα με περιμένουνε. Τελικά η ωριμότητα εκτός από ένα μήλο που απλά πέφτει από το δέντρο είναι μία ιερή συγκίνηση, μία ιεροτελεστία. Διαλέγεις τον δρόμο σου και προχωράς. Άλλοτε απωθώντας την σοφία και επιλέγοντας την λήθη και άλλοτε σβήνοντας τον πόνο, γεμίζοντας την ψυχή σου με την πιο γλυκιά αφέλεια. Κλείνω τα μάτια μου σε όλες αυτές τις εικόνες. Ίσως γιατί είμαι δειλός! Ίσως γιατί αδυνατώ να χειριστώ πράγματα που με υπερβαίνουν την διανοιά μου ή και τις συμβατικές μου αντοχές...Αλλά από την άλλη κοιτάζω αυτό το γαμημένο, εξαίσιο φεγγάρι, αυτή την λευκή, απελπισμένη κραυγή στο σκοτάδι και καταλαβαίνω ότι όλα μπορούν να συμβούν. Αρκεί να μην τιθασεύσω την υπερβολή μέσα μου...Έτσι είμαι! Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Συγγνώμη...

Αίμα ρε μπολσεβίκοι...

Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές, μάγισσες, ψεύτρες,
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες!..."

Κάτι που είχα ανεβάσει πριν κάποιους μήνες...

Ανώνυμος είπε...

Αισθαντικό, μετέχον σχόλιο. Που δεν εξιδανικεύει, που αναγνωρίζει το διφορούμενο, την αμφιθυμία - κέρδη και απώλειες της ωριμότητας (υπάρχουν κέρδη χωρίς απώλειες;) Που αναθυμάται και καταγράφει τους δισταγμούς, τη σύγχυση, τα σκοτάδια και το φως, τα σκοτάδια τα συνοδεύοντα το φως. Πού μιλάει όχι για στάση,, αλλά για βηματισμό. Όχι για νοσταλγική παραλυσία, αλλά για δημιουργική νοσταλγία. Με ειλικρίνεια. Ωραίο σχόλιο.

George-Icaros Babassakis είπε...

@ο/η ανώνυμος: ΓΑ, 70, 32

ναυτίλος είπε...

Γιατί όλες οι παρουσιάσεις σου είναι διαποτισμένες με μία θλίψη κι όταν τις διαβάσω νιώθω μία συγκίνηση ; Μήπως γιατί παντού σ' αυτές είναι παρών ο Χρόνος ή γιατί τις διαπερνά υπόγεια μια νοσταλγία ;

George-Icaros Babassakis είπε...

@πολιτικάριος: Εύγε για τα λόγια σου! Καλώς όρισες, φίλε!

@ναυτίλος: Θλίψη; Όχι δα! Ο Χρόνος, ναι, είναι πάντοτε παρών, ο Χρόνος, "το βουητό του καταρράκτη του Χρόνου", όπως έλεγε κι ο άλλος. Και νοσταλγία, επίσης ναι, αλλά μια Νοσταλγία για το Μέλλον.

Ανώνυμος είπε...

2001, 42kg. Αρκετές συναύλιες των Κρίνων μετα, μετά την Λευκωσία - Ντινο, Χρίστο - στου Τimothy - θυμάσε Ορέστη;- στο Λυκαβητό καθως έβρεχε αεροπλάνα κι αγάπες, τα Κρίνα στο Λονδίνο - θυμάσε Κωστή - με τους Closer, λίγο μέτα την πλέον εκωφαντική ηχώ, τον πλέον εκωφαντικό ήχο του 'Είναι Που Ολα Ήρθαν Αργά'. Στο Λονδίνο του Γερμανικόυ έρωτα με τα Τούρκικα τσιγάρα και το Ιρλανδέζικο Whiskey, Maren. Κάπου εκεί η ζωή έγινε ξανά ζωή δικιά μας. Οτι δεν μας επέτρεψε - δήθεν- το ποδοβολητό του Αννίβα της συλλογικής μνήμης, μας δίνεται από τότε, τουλάχιστον, τότε, που ζούσαμε απ' τα κοκαλα (μας), μας χαρίζεται, δια των Κρίνων, ως εκκωφαντικός ψύθιρος, (αν το βρείς), δια του ψυθίρου ως Κρίνα.

Υ.Γ. Γ.Ι.Μ. άθελα σας, και ΄σεις, εγκαινιαζεται πλήθωρα μελλόντων μας. Αντιπαραβολική ευγνωμοσύνη το λοιπόν.

George-Icaros Babassakis είπε...

@demetris: Να 'σαι καλά, φίλε! Και πάντα τέτοια!!

Ανώνυμος είπε...

Γιατι.κρινα?Εστω
.η.ταυτολογια.
Αλλα.γιατι.διαφανα?
Τα.κρινα.δεν.εχουν.ηδη.τηντριπλαδόροι των στερεοτύπων και της νυσταλέας σύμβασης
τεινει.να.ειναι.η.λυσσαλεα..οδυνη.
του.μαρξ.σημειολογικα.Πρεπει.λοιπον.
να.ειναι.κρινα.ΚΑΙ.διαφανα.ωστε.
στους.στιχους.να.βρισκει.ο.καθενας.τον.εαυτο.του.Ετσι.ωστε.ο.καθης.να.κανει.ερωτα.ξανα.και.ξανα.για.πρωτη.φορα.Οπερ.ηδη.δειξαι,παραδεισος.Σ'ευχαριστω.:-)

Ανώνυμος είπε...

Γιατι.κρινα?Εστω.η.ταυτολογια.Αλλα.γιατι.διαφανα?Τα.κρινα.δεν.εχουν.ηδη.την.φρεσκαδα.αιδοιου.παρθενας?Τα.διαφανα.κρινα.πρεπει.να.ειναι.στον.παραδεισο.και.μονον.να.ειναι.η.λυσσαλεα..οδυνη.του.μαρξ.σημειολογικα.Πρεπει.λοιπον.
να.ειναι.κρινα.ΚΑΙ.διαφανα.ωστε.στους.στιχους.να.βρισκει.ο.καθενας.τον.εαυτο.του.Ετσι.ωστε.ο.καθενας.να.κανει.ερωτα.την.πρωτη.φορα.οπου.η.επομενη.ειναι.ισοδυναμη.με.το.ξημερωμα.

George-Icaros Babassakis είπε...

@ο/η ανώνυμος 1 & 2: Αν και δεν πολυκαταλαβαίνω τι λέτε αμφότεροι, κάτι νιώθω ωραίο και αισθαντικό στα λεγόμενά σας. Τα "Διάφανα Κρίνα" είναι σπουδαία μπάντα, σημαντική μελωδική/ποιητική προσφορά! Ο καθένας μπορεί να βρίσκει ό,τι θέλει στα λόγια και στη μουσική τους, και ας ξέρει ότι θα κρίνεται και θα εκτιμάται από αυτό που θα βρίσκει. Έτσι πάει ο κόσμος, όπως έλεγε κι ο ήρωας του Βόνεγκατ στο αλήστου μνήμης "Σφαγείο Νούμερο Πέντε".