Politically Correct
Ποιος έχει αντίρρηση ότι η αξιοπρέπεια και η ευγένεια είναι υψίστης σημασίας; Αλλά το να αρχίζεις, κάτω από πιέσεις που δεν ξέρεις γιατί και από πού σου έρχονται, να χάνεις την γλυκιά δριμύτητα του χιούμορ σου, να μοιάζεις ολοένα και πιο πολύ με πρόσκοπο παρά με ποιητή, και να προσέχεις μην παρεκτραπείς είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ισοδυναμεί με το να φοβάσαι και τη σκιά σου. Είναι, για ορισμένους, η τελευταία λέξη της μόδας να ψέγουν τον ένα και τον άλλο λογοτέχνη ή κινηματογραφιστή επειδή προ δεκαετίας είχε πιει χίλια διακόσια κυβικά εκατοστόμετρα σε κάποιο ποτοσχολαστήριο (όπως αποκαλούσε τα μπαρ ο ποιητής Νίκος Καρούζος) της οδού Ασκληπιού ή επειδή εθεάθη φορών τσαλακωμένη καμπαρντίνα (λες και υπάρχουν άλλες) και μειδιούσε μεθυσμένος στην οδό Σόλωνος. Πρόκειται για μια γενικευμένη τάση φοβικών που αδράχνουν την ευκαιρία της εξάπλωσης του «πολιτικώς ορθόν» και επιδιώκουν να το λανσάρουν, ή/και να το επιβάλλουν σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού ιστού. Πάνω απ’ όλα, θέλουν να μετατρέψουν σε φοβικούς και τους μη φοβικούς. Στον λίαν ευαίσθητο, ευάλωτο και ευπαθή χώρο των καλλιτεχνών, τα κρούσματα αυτής της νεοασθένειας πληθαίνουν ανησυχητικά. Όποιος το «τσούζει» λίγο παραπάνω, θεωρείται αναξιόπιστος, λες και λησμόνησαν αίφνης οι πάντες τον Μποντλέρ όταν μας προειδοποιούσε, απεναντίας, να μην εμπιστευόμαστε ποτέ όποιον πίνει μονάχα νερό. Η λογοτεχνία και οι λογοτέχνες ανέκαθεν είχαν σχέσεις αγαστές με το οινόπνευμα, όπως άλλωστε και με την νικοτίνη. Είναι κρίμα, με τέτοια παράδοση πίσω μας, να αρχίσουμε πάλι να υπερασπιζόμαστε κεκτημένα και να επιχειρηματολογούμε εκ νέου για τα αυτονόητα. Αλλά η ευφράδεια δεν μας έλειψε ποτέ και εάν η ανάγκη το καλεί ξέρει καλά ο λάτρης των απολαύσεων να γίνεται ρήτορας δεινός.
Μπαμπασάκης
Ποιος έχει αντίρρηση ότι η αξιοπρέπεια και η ευγένεια είναι υψίστης σημασίας; Αλλά το να αρχίζεις, κάτω από πιέσεις που δεν ξέρεις γιατί και από πού σου έρχονται, να χάνεις την γλυκιά δριμύτητα του χιούμορ σου, να μοιάζεις ολοένα και πιο πολύ με πρόσκοπο παρά με ποιητή, και να προσέχεις μην παρεκτραπείς είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ισοδυναμεί με το να φοβάσαι και τη σκιά σου. Είναι, για ορισμένους, η τελευταία λέξη της μόδας να ψέγουν τον ένα και τον άλλο λογοτέχνη ή κινηματογραφιστή επειδή προ δεκαετίας είχε πιει χίλια διακόσια κυβικά εκατοστόμετρα σε κάποιο ποτοσχολαστήριο (όπως αποκαλούσε τα μπαρ ο ποιητής Νίκος Καρούζος) της οδού Ασκληπιού ή επειδή εθεάθη φορών τσαλακωμένη καμπαρντίνα (λες και υπάρχουν άλλες) και μειδιούσε μεθυσμένος στην οδό Σόλωνος. Πρόκειται για μια γενικευμένη τάση φοβικών που αδράχνουν την ευκαιρία της εξάπλωσης του «πολιτικώς ορθόν» και επιδιώκουν να το λανσάρουν, ή/και να το επιβάλλουν σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού ιστού. Πάνω απ’ όλα, θέλουν να μετατρέψουν σε φοβικούς και τους μη φοβικούς. Στον λίαν ευαίσθητο, ευάλωτο και ευπαθή χώρο των καλλιτεχνών, τα κρούσματα αυτής της νεοασθένειας πληθαίνουν ανησυχητικά. Όποιος το «τσούζει» λίγο παραπάνω, θεωρείται αναξιόπιστος, λες και λησμόνησαν αίφνης οι πάντες τον Μποντλέρ όταν μας προειδοποιούσε, απεναντίας, να μην εμπιστευόμαστε ποτέ όποιον πίνει μονάχα νερό. Η λογοτεχνία και οι λογοτέχνες ανέκαθεν είχαν σχέσεις αγαστές με το οινόπνευμα, όπως άλλωστε και με την νικοτίνη. Είναι κρίμα, με τέτοια παράδοση πίσω μας, να αρχίσουμε πάλι να υπερασπιζόμαστε κεκτημένα και να επιχειρηματολογούμε εκ νέου για τα αυτονόητα. Αλλά η ευφράδεια δεν μας έλειψε ποτέ και εάν η ανάγκη το καλεί ξέρει καλά ο λάτρης των απολαύσεων να γίνεται ρήτορας δεινός.
Μπαμπασάκης
7 σχόλια:
Πεστα βρε Ικαρε μου, πεστα(εχουμε γεμισει detollιασμενους-μπροστα-παρτουζιαρηδες-απο πισω, που σηκωνουν σταματομαλελικα το δαχτυλακι και το παιζουν οι ασπιλοι εγχαρακτοι του συστηματος.Α ρε Nina
που τους χρειαζεται;-)
Μολις σημερα σε βρηκα, εντωμεταξυ(admirer:-)
afto exei pistevo endiaferon http://ammosstamaliamou.blogspot.com/2007/11/fade-in-fade-out.html
Αυτός που επιβάλλει την ''πολιτική ορθότητα'' δεν μπορεί να είναι ''πολιτικώς ορθός''. Το νόημα όλο του κινήματος -στο θέμα το γλωσσικό τουλάχιστον- ήταν η αποφόρτιση της γλώσσας από -συνειδητές ή υποσυνείδητες- αξιολογικές κρίσεις σε τομείς ευαίσθητους όπως η καταγωγή, η σεξουαλικότητα και η πολιτική. Κάτι σαν άσκηση στην ηθική ουδετερότητα μπροστά σε γεγονότα [και όχι κρίσεις]. Όπως είθισται να γίνεται στα κινήματα, οι αρχικές προθέσεις διαστρεβλώνονται -είναι το βάρος της ιστορίας δυσοίωνο- και οι ορισμοί που χρησιμοποιούμε παύουν να έχουν το ίδιο νόημα. Ίσως θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί ο όρος, γιατί μοιάζει ελαφρώς με φαύλο κύκλο το να μιλά κανείς για το ορθό, τη στιγμή που η ορθότητα δεν έχει [σαν την ηθική] συγκεκριμένο περιεχόμενο. Και σίγουρα είναι ανεδαφική η κατηγορική προσταγή του Καντ, ότι ηθικό είναι ό,τι είναι για τους πολλούς αποδεκτό [παραφράζοντας], κατά τον ίδιο τρόπο που η τέχνη, ως η έκφραση κάποιας ιδιοφυΐας ή χαρισματικού υποκειμένου [μάλλον νιτσεϊκής προέλευσης], θα πρέπει να απενοχοποιείται σε σημείο αμοραλισμού, τόσο ως στάση ζωής όσο και ως καλλιτέχνημα. Είτε είσαι καλλιτέχνης, είτε ''κοινός θνητός'' είσαι πρωτίστως ''πολιτικώς ορθός'' απέναντι στον εαυτό σου. Εστιάζω στην ειλικρίνεια μέσα μας, με το δικαίωμα πάντα σε λάθη. Και καλό θα ήταν να συσχετιστεί η ηθική, αν μπορούμε να μιλάμε για ηθική, με τα ανθρώπινα συναισθήματα. Να επιστρέψουμε λίγο στην ανθρώπινη ψυχούλα, αναπτύσσοντας τη δυνατότητα μέσα μας [τι στο καλό, δεν την έχουμε;] για ενσυναίσθηση.
έχασα τον πιο καλό μου φίλο και σπουδαιο μυαλό για μένα,σε ατύχημα μετά από αλκοόλ και απο τότε δεν ξαναήπια ποτέ. ενώ παλιά πιστευα πολλά απο αυτά που λέτε εδώ ,άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα διαφορετικά. Το πρόβλημα σε όλο αυτό, είναι το μέτρο , που ο ίδιος ο χρήστης δεν αντιλαμβάνεται, το να πίνεις όσο οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν σε κάνει το ίδιο μεγάλο , καλλιτέχνη , η χρήση ουσιών είναι σε απόλυτη συνάρτηση με την εποχή ,άλλο πίνω και καπνίζω στο Παρίσι του 1920 και άλλο πίνω μπόμπες!άλλο πίνω για να εμπνευστώ και άλλο πίνω και το μοστράρω ως life style . όσο ένας καλλιτέχνης , πλησιάζει το θεό και την πνευματική του υπόσταση , οι ουσίες μόνο εμπόδιο μπορούν να αποτελέσουν στην ροή της έμπνευσης όπως και κάθε μορφή εξάρτησης που στο τέλος εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της .Η αγωνία περί απαγόρευσης ,είναι τελείως παιδιάστικη , χώρια που είναι μεγάλη πλάνη ,να θεωρείς ότι είσαι ελεύθερος, στις σημερινές κοινωνίες .Τα ψυχότροπα και το αλκοόλ είναι τα όπλα του συστήματος για να εξουδετερώσουν τα μεγάλα πνεύματα και τελικώς τα καταφέρνουν .ωφελήθηκε άραγε η τέχνη και η ανθρωπότητα από όλους αυτούς τους πρόωρους και αφύσικους θανάτους των καλλιτεχνών;αντί να αφήσουν πληθώρα έργων , άφησαν μια μυθολογία γύρω από τον θάνατό τους .οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες , διαλογίζονται, προσεύχονται και προσέχουν το σώμα τους , που είναι το εργαλείο τους .Η πραγματικά μεγάλη τέχνη ,απαιτεί ρυθμό και αρμονία και άρα εξαιρετική ακρίβεια , κατά την εκτέλεσή της .δεν υπάρχει ομορφιά στην αποσύνθεση, μόνο σκοτάδι.Ισως ολα αυτα σας φανούν μπανάλ,εγω εξ άλλου δεν ειμαι καλλιτέχνης αλλά πιστευω στη δύναμη της τέχνης ,μου λείπει αφάνταστα ο φίλος μου και δεν αγαπώ πιά τη δύναμη του αλκοόλ..είναι τόσο ωραία τα κείμενα σας ,σας διαβάζω χρόνια..αλλά σε αυτό εδώ δέν μπορώ παρά να πάρω αυτη τη θέση..ευχαριστώ για τη φιλοξενία
το αλκοολικι, δεν σε καθιστα αυτοματα καλλιτεχνη, φιλε.
δηλαδη εκανε μυτιες η Λενα Παππα και μετα καθοταν να γραψει?
τα πινει ο Αμος Οζ και μετα εμπνεεται και γραφει αριστουργηματα?
τοτε ολα τα παιδια στο 18-ΑΝΩ και στον ΟΚΑΝΑ και στο ΚΕΘΕΑ θαταν επιτυχημενοι καλλιτεχνες, λογοτεχνες,σκηνοθετες,ηθοποιοι κλπ.
το να πινεις,η να εξαρτασαι απο ουσιες και οινοπνευματα, δεν σε κανει απολυτως τιποτα.
το να δημιουργεις, μπορει να σε κανει να διψασεις. για νερο, για κρασι, ισως με ενα γευμα, ετσι για να μπορεις να παρεις δυναμεις και να συνεχισεις την δημιουργια σου.
οι ανωνυμοι αλκοολικοι και οι οικογενειες τους εχουν πολλα να σου πουν, αν τους προσεγγισεις...
(Φ.Τ.)
Στον λίαν ευαίσθητο, ευάλωτο και ευπαθή χώρο των καλλιτεχνών...????
?? Τι λεει ο ποιητης???
εννοειτε των δηθεν καλλιτεχνων, μαλλον.
Ο καλλιτεχνης δεν χρειαζεται ουσιες για να δημιουργησει.
η ουσια ειναι μια. δεν υπαρχει αθανασια,φιλε!!
ο καλλιτεχνης χρειαζεται ΜΙΑ ουσια. τον ερωτα.
και στον πονο του, ο καλλιτεχνης εμπνεεται και εκφραζεται δεν ψαχνει τεχνητους διεξοδους μεσα σε ποτα και χαπια... καλλιτεχνης Δεν σημαινει καταθλιπτικος, μονος, ερημος, στεγνος και αδειος απαραιτητα.
Ο καλλιτεχνης εκπεμπει. Φως, μηνυματα, χρωματα, γνωσεις, λεξεις!
αντε, συγχιστηκα τωρα... παω να τα κοπανησω, μπας και γραψω κανενα συνθημα σε τοιχο.., Αλεξης
@greek-GAYLOLITA: Κι εσύ να ΄σαι καλά! Και όλοι μας, όσοι άδολοι, αθώοι και πείσμονες στις προσηλώσεις μας!
@ sexton: Ο τίτλος μου ήταν ελαφρώς ειρωνικώς. Κατά τα άλλα, συμφωνώ με όσα λες!
@δημήτρης δ.: Φίλε Δημήτρη, προσοχή! Δεν έπλεξα το εγκώμιο του αλκοόλ, ούτε είπα ότι κάνει καλό στην Τέχνη, ή οπουδήποτε αλλού. Απλώς θυμώνω ενίοτε με την τάση αναθεματισμού εναντίον όσων έχουν τη διάθεση (ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη) να το τσούζουν κατά μόνας ή δημοσίως. Πάντως, διατηρώ εξαίσιες αναμνήσεις από αλησμόνητα μεθύσια με φίλους, και συνάμα μία μεγάλη θλίψη για ανθρώπους που καταστράφηκαν ή/και χάθηκαν μέσα σε έναν ολέθριο αλκοολισμό. (Έχω χάσει και εγώ σπουδαίους φίλους από το ποτό, και αυτό είναι πηγή μεγάλης στενοχώριας και για μένα). Όπως συμβαίνει και με άλλες περιπτώσεις, υπάρχουν ελεεινοί και τρισάθλιοι μπεκρήδες αλλά συμβαίνει να υπάρχουν και θαυμάσιοι πότες. Τα πάντα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι θέμα ηθικοαισθητικής αντίληψης και, βέβαια, στυλ!
@ ανώνυμος: Φυσικά, συμφωνώ και μάλιστα μπορώ, πρόχειρα, να προσθέσω και άλλους στη λίστα σου, τον Borges, αίφνης, τον Πεντζίκη, και πάμπολλους άλλους. Τίποτε, πράγματι, δεν σε κάνει το αλκοολίκι, κάτι σε κάνει η σκληρή δουλειά, η άοκνη δημιουργικότητα, η ευλογία της ζωής, η απόλαυση ενός ηλιοβασιλέματος, ή το τραγούδι των πουλιών με το ξημέρωμα. Εμένα, πάντως, μου αρέσει πού και πού να πίνω, ποτέ μόνος, πάντα με παρέα, και ευγνωμονώ τις ωραίες στιγμές που μου δώρισε το καλό κρασί και το καλό ουίσκι (δεν πίνω τίποτε άλλο, εδώ και χρόνια), όπως και δεν παύω να μετανιώνω για κάποιες άσχημες και δυσάρεστες στιγμές ακής μέθης που πλήγωσαν κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα.
@Αλέξης: Πού είπα περί άδειου, στεγνού, καταθλιπτικού, κτλ, καλλιτέχνη; Απεναντίας, οι καλλιτέχνες που αγάπησα, και αγαπάω, ήσαν όλοι τους κοινωνικοί, χιουμορίστες, γελαστοί, γλεντζέδες, και λάτρευαν κάθε δευτερόλεπτο της (ας το επαναλάβω) ευλογίας που λέγεται ζωή, δημιουργικότητα, έκφραση.
Δημοσίευση σχολίου