ΔΩΔΕΚΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
(γραμμένες ειδικά για μία φίλη που δεν τις ζήτησε)
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
(γραμμένες ειδικά για μία φίλη που δεν τις ζήτησε)
1. Συστηματική/μεθοδική εργασία, επιμονή και προσήλωση σε ό,τι αγαπάμε. Ποιοι είμαστε και πού μας πάνε οι προσηλώσεις μας (Λεοντάρης). Ιδίως όταν (σχεδόν) όλοι οι δοξολογητές και διάκονοι των καιρών μας διατείνονται ότι αυτές οι προσηλώσεις είναι ανώφελες ή ανεδαφικές.
2. Άρνηση (κομψή όταν πρέπει, απότομη όταν χρειάζεται) διαλόγου σχετικά με την εργασία μας. Ούτε σεμνότητα, ούτε έπαρση. Αρκεί μια στάλα ειρωνείας, και η μετατόπιση της συζήτησης σε άλλα θέματα. Η εργασία μένει και λάμπει από μόνη της.
3. Όχι στην πολλήν συνάφεια. Ναι στους happy few. Αυτό δεν συνεπάγεται απομόνωση, απεναντίας: είμαστε στην αγορά, μιλάμε, γελάμε, τρώμε, παίζουμε, αλλά δίνουμε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνον σε ελαχίστους, καλοδιαλεγμένους. Με τους άλλους μπορούμε κάλλιστα να είμαστε «κοσμικοί», παραπλανητικά διαχυτικοί, αλλά ποτέ εξομολογητικοί ως προς τα σοβαρά ζητήματα, όπως η εργασία μας.
4. Άμεση διακοπή σχέσεων με όποιον μιλάει έστω και ανεπαισθήτως επικριτικά για την εργασία μας και την προσωπικότητά μας. Η διακοπή των σχέσεων δεν είναι απαραίτητο να γίνει άμεσα αντιληπτή και να προκαλέσει περαιτέρω κακεντρέχειες. Μπορεί να λάβει την μορφή «παράτασης ζωής», όπως συνέβη με τον Ελ Σιντ ή με τον Στάλιν: ο άλλος να νομίζει ότι παραμένει έμπιστός σου, επειδή εξακολουθείς να του χαμογελάς και να τον χαιρετάς στο δρόμο, αλλά πλέον δεν θα ξέρει τίποτε για σένα και όσα κάνεις.
5. Εμβριθής ανάγνωση, ή επανάληψη (σε περίπτωση που το έχουμε ήδη διαβάσει) του Χρησμολογίου του Gracian.
6. Δεν πάμε εμείς στους άλλους, οι άλλοι έρχονται σ’ εμάς. Δεν έχουμε εμείς την ανάγκη των άλλων, οι άλλοι έχουν την ανάγκη μας. Δεν καλούμε εμείς τους άλλους, οι άλλοι καλούν εμάς.
7. Παραχωρούμε απλόχερα, και με την πρώτη ευκαιρία, χωρίς φιλυποψίες, την εμπιστοσύνη μας και την υποστήριξή μας σε όσους μας την ζητούν. Διατηρούμε το δικαίωμα, και το λέμε υπαινικτικά εξαρχής, να αποσύρουμε άμεσα την εμπιστοσύνη και την υποστήριξή μας, όταν ο αποδέκτης τους αποδειχθεί κατώτερος των περιστάσεων. Δεν χρειάζεται καν να του το εξηγήσουμε. Επίσης, δεν χρειάζεται καν να το αντιληφθεί αμέσως. Όταν το αντιληφθεί, θα πονέσει~ πολύ. Και έτσι πρέπει. (Σημειωθήτω: δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ, να είμαστε άδικοι ή επιπόλαιοι όταν εξετάζουμε το κατά πόσον είναι κάποιος κατώτερος των περιστάσεων, και δεν τον κρίνουμε με βάση τα δικά μας προσόντα ή επιτεύγματα, αλλά από τον βαθμό βελτιώσεώς του αφ’ ης στιγμής του παραχωρήσαμε την εμπιστοσύνη μας και την υποστήριξή μας. Έτσι, δεν νιώθουμε εμείς ποτέ προδομένοι. Ούτε εκείνος, άλλωστε, αν είναι έστω και στο ελάχιστο δίκαιος, ή μη μόνον από τον ίδιο του τον εαυτό).
8. Εργασία! Εργασία! Εργασία! Κάθε στιγμή του 24ου, ακόμα και στον ύπνο μας. Με εναλλαγές υπέροχης ανάπαυλας, υπέροχου γλεντιού.
9. Εμμονή στην καλοσύνη, έστω κι αν είναι ντεμοντέ, ή χλευάζεται. Η παλιά καλή ιδέα: είμαστε χορτοφάγοι λύκοι. Και καλόν είναι να το γνωστοποιούμε, όχι με λόγια αλλά με έργα. Προς παραδειγματισμό των άλλων.
10. Η εργασία μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, παράγει τους εχθρούς μας. Ο φθόνος είναι κοινωνική ασθένεια. Η προσωπικότητά μας, επίσης, παράγει τους εχθρούς μας. Αλλά, τόσο η εργασία όσο και η προσωπικότητά μας, παράγουν και τους φίλους μας. Στη δειλή εποχή μας, οι εχθροί μεταμφιέζονται (αδέξια πάντως) σε φίλους, οι δε φίλοι διστάζουν πολλές φορές να εκδηλώσουν τη φιλία τους. Οφείλουμε, πάντα με συστηματική αίσθηση δικαίου, να αναγνωρίζουμε τόσο τους μεν όσο και τους δε, και να κινούμαστε αναλόγως.
11. Έχουμε τον κήπο μας. Εκεί εργαζόμαστε, εκεί ξεκουραζόμαστε. Τον κήπο μας τον φροντίζουμε με περισσή επιμέλεια και αγάπη. Όποιος μπαίνει με λασπωμένα άρβυλα στον κήπο μας, ή με λουστρίνια μεν αλλά κοπρίζει στα κρυφά δε, δεν θα ξαναδεί τον κήπο μας, δεν θα απολαύσει ποτέ πια το μοναδικό του άρωμα.
12. Λέμε πάντα την αλήθεια, αλλά όχι απαραιτήτως κάθε φορά ολόκληρη. Ορισμένες σιωπές είναι εύγλωττες. Το βλέμμα ξέρει να μιλάει.
Μπαμπασάκης
2. Άρνηση (κομψή όταν πρέπει, απότομη όταν χρειάζεται) διαλόγου σχετικά με την εργασία μας. Ούτε σεμνότητα, ούτε έπαρση. Αρκεί μια στάλα ειρωνείας, και η μετατόπιση της συζήτησης σε άλλα θέματα. Η εργασία μένει και λάμπει από μόνη της.
3. Όχι στην πολλήν συνάφεια. Ναι στους happy few. Αυτό δεν συνεπάγεται απομόνωση, απεναντίας: είμαστε στην αγορά, μιλάμε, γελάμε, τρώμε, παίζουμε, αλλά δίνουμε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνον σε ελαχίστους, καλοδιαλεγμένους. Με τους άλλους μπορούμε κάλλιστα να είμαστε «κοσμικοί», παραπλανητικά διαχυτικοί, αλλά ποτέ εξομολογητικοί ως προς τα σοβαρά ζητήματα, όπως η εργασία μας.
4. Άμεση διακοπή σχέσεων με όποιον μιλάει έστω και ανεπαισθήτως επικριτικά για την εργασία μας και την προσωπικότητά μας. Η διακοπή των σχέσεων δεν είναι απαραίτητο να γίνει άμεσα αντιληπτή και να προκαλέσει περαιτέρω κακεντρέχειες. Μπορεί να λάβει την μορφή «παράτασης ζωής», όπως συνέβη με τον Ελ Σιντ ή με τον Στάλιν: ο άλλος να νομίζει ότι παραμένει έμπιστός σου, επειδή εξακολουθείς να του χαμογελάς και να τον χαιρετάς στο δρόμο, αλλά πλέον δεν θα ξέρει τίποτε για σένα και όσα κάνεις.
5. Εμβριθής ανάγνωση, ή επανάληψη (σε περίπτωση που το έχουμε ήδη διαβάσει) του Χρησμολογίου του Gracian.
6. Δεν πάμε εμείς στους άλλους, οι άλλοι έρχονται σ’ εμάς. Δεν έχουμε εμείς την ανάγκη των άλλων, οι άλλοι έχουν την ανάγκη μας. Δεν καλούμε εμείς τους άλλους, οι άλλοι καλούν εμάς.
7. Παραχωρούμε απλόχερα, και με την πρώτη ευκαιρία, χωρίς φιλυποψίες, την εμπιστοσύνη μας και την υποστήριξή μας σε όσους μας την ζητούν. Διατηρούμε το δικαίωμα, και το λέμε υπαινικτικά εξαρχής, να αποσύρουμε άμεσα την εμπιστοσύνη και την υποστήριξή μας, όταν ο αποδέκτης τους αποδειχθεί κατώτερος των περιστάσεων. Δεν χρειάζεται καν να του το εξηγήσουμε. Επίσης, δεν χρειάζεται καν να το αντιληφθεί αμέσως. Όταν το αντιληφθεί, θα πονέσει~ πολύ. Και έτσι πρέπει. (Σημειωθήτω: δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ, να είμαστε άδικοι ή επιπόλαιοι όταν εξετάζουμε το κατά πόσον είναι κάποιος κατώτερος των περιστάσεων, και δεν τον κρίνουμε με βάση τα δικά μας προσόντα ή επιτεύγματα, αλλά από τον βαθμό βελτιώσεώς του αφ’ ης στιγμής του παραχωρήσαμε την εμπιστοσύνη μας και την υποστήριξή μας. Έτσι, δεν νιώθουμε εμείς ποτέ προδομένοι. Ούτε εκείνος, άλλωστε, αν είναι έστω και στο ελάχιστο δίκαιος, ή μη μόνον από τον ίδιο του τον εαυτό).
8. Εργασία! Εργασία! Εργασία! Κάθε στιγμή του 24ου, ακόμα και στον ύπνο μας. Με εναλλαγές υπέροχης ανάπαυλας, υπέροχου γλεντιού.
9. Εμμονή στην καλοσύνη, έστω κι αν είναι ντεμοντέ, ή χλευάζεται. Η παλιά καλή ιδέα: είμαστε χορτοφάγοι λύκοι. Και καλόν είναι να το γνωστοποιούμε, όχι με λόγια αλλά με έργα. Προς παραδειγματισμό των άλλων.
10. Η εργασία μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, παράγει τους εχθρούς μας. Ο φθόνος είναι κοινωνική ασθένεια. Η προσωπικότητά μας, επίσης, παράγει τους εχθρούς μας. Αλλά, τόσο η εργασία όσο και η προσωπικότητά μας, παράγουν και τους φίλους μας. Στη δειλή εποχή μας, οι εχθροί μεταμφιέζονται (αδέξια πάντως) σε φίλους, οι δε φίλοι διστάζουν πολλές φορές να εκδηλώσουν τη φιλία τους. Οφείλουμε, πάντα με συστηματική αίσθηση δικαίου, να αναγνωρίζουμε τόσο τους μεν όσο και τους δε, και να κινούμαστε αναλόγως.
11. Έχουμε τον κήπο μας. Εκεί εργαζόμαστε, εκεί ξεκουραζόμαστε. Τον κήπο μας τον φροντίζουμε με περισσή επιμέλεια και αγάπη. Όποιος μπαίνει με λασπωμένα άρβυλα στον κήπο μας, ή με λουστρίνια μεν αλλά κοπρίζει στα κρυφά δε, δεν θα ξαναδεί τον κήπο μας, δεν θα απολαύσει ποτέ πια το μοναδικό του άρωμα.
12. Λέμε πάντα την αλήθεια, αλλά όχι απαραιτήτως κάθε φορά ολόκληρη. Ορισμένες σιωπές είναι εύγλωττες. Το βλέμμα ξέρει να μιλάει.
Μπαμπασάκης
10 σχόλια:
τρυφερα θυμωμενο μανιφεστο..θα υπεγραφα πολλα σημεια του...ισως ..αλλα οφειλω να κατακτησω τη σχετικη διαυγεια που ισως λογω χειμωνα και ιωσεων με εχει εγκαταλειψει καλημερα εστω και αν ειναι μεσημερι
Θυμωμένα τρυφερό, και πεισμόνως νηφάλιο. Αξίζει να περιμένουμε τη διαύγεια. Να μην δεσπόζει η σύγχυση και η ακατανοησία, μα η κρυστάλλινη σαφήνεια -- και όπως έλεγε ο Wittgenstein, "Από εδώ που είμαστε να πάμε εκεί όπου είναι η ΑΠΟΦΑΣΗ".
Ο κήπος με το μοναδικό του άρωμα...αυτή, πάντως, είναι μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!
Χαιρετώ!
parfois l'amour te tue parfois il te prette sa force..nocturne kai oi myrodies tou kipou methystikes einai pantos..kalinyxta tora pou nyxtose
@ioannisxen: Μια χαρά τα λες. Οι κάμαρες των ερωτευμένων είναι ΚΗΠΟΙ! Τα υγρά δώματα της Φιλίας είναι ΚΗΠΟΙ! Μια Ολόκληρη Αλήθεια είναι ΚΗΠΟΣ!
@ 5 Pink Flowers: Il faut reinveter l'Amour, μπόρεσε να τονίσει ο Αρθούρος Ρεμπώ στην αυγή μιας εποχής που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Il n'y a pas des problemes, il n'y a que de solutions, είπε ένας από τους πιο ενδιαφέροντες απογόνους του. Ο Έρως δεν είναι για να σκοτώνει ή για να περιπλέκει ή για να απομυζά δυνάμεις, αλλά για να εμπνέει, να σε κατεβάζει σε οδοφράγματα καμωμένα από κόκκινα και γαλάζια άνθη!
Ουπς: reinventer...
να λειπανε τα τσιτατα μεγαλων δημιουργων, τα σχολια σας θα ηταν αυθεντικα!
Το να γραφετε τι ειπε ο ταδε και ο δεινα... μου θυμιζει τις αντιγραφες που καναμε στο γυμνασιο...
@ανώνυμος: Τα σχόλιά μου ΕΙΝΑΙ αυθεντικά είτε τα κοσμούν "τσιτάτα" είτε όχι. Δεν ξέρω πότε ήσασταν στο γυμνάσιο και τι κάνατε, αλλά σε εποχές γενικευμένου νεοαναλφαβητισμού, όπως η τωρινή, δεν κρίνω άσκοπο ή άκομψο ή "γυμνασιακή αντιγραφή" το να θυμίζουμε (και να χρησιμοποιούμε) τι είπαν κάποιοι σημαντικοί δημιουργοί. Αν μη τι άλλο, είναι μία μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης αυτό.
Μα τι νόημα έχουν όλα αυτά; Στο τέλος θα κάνουμε αυτό που είμαστε. Πάντως, τελευταία φορά που διάβασα κάτι παρόμοιο ήταν πριν από κάμποσα χρόνια, σε χριστιανικό φυλλάδιο (!) που μας μοίρασε ένας παπάς -καλεσμένος του θεολόγου στο λύκειο που πήγαινα. "Θα σας χλευάσουν δια την πίστιν σας, θα λερώσουν τον κήπον της χριστιανικής σας προσηλώσεως. Εσείς όμως θα έχετε εντός σας τον μαργαρίτη (φαντάζομαι δεν εννοούσε τον αοιδό)και θα πορεύεστε περήφανοι και σίγουροι" και κάτι παρόμοιες μπούρδες. Παιδικό τραύμα θα μου πεις, μα έκτοτε με ξενερώνουν οι απανταχού ρετσέτες τού στυλ "ΖΩΗ: ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ". Ακόμα κι αν στηρίζονται σε πιο ενδιαφέρουσα βιογραφία και βιβλιογραφία...
@μαρία: Μα, Μαρία, μα τι νόημα έχει οτιδήποτε; Βεβαίως κάνουμε αυτό που είμαστε αλλά καλό είναι να ξέρουμε τι είμαστε. Και ο μόνος τρόπος για να ξέρουμε τι είμαστε είναι η Τέχνη, η Επιστήμη, η Σκέψη, ο Λόγος. Γράφουμε και συζητάμε. Συζητάμε και γράφουμε. Και έτσι ζούμε πιο πλούσια. Με αυτεπίγνωση. Κι αν καμιά φορά λέει ένας παπάς κάτι ζουμερό και σούπερ, καλό είναι να τεντώνουμε τ' αυτιά μας. Τα παιδικά τραύματα είναι καλό να τα επουλώνουμε, ώστε να μην ΄τα βάζουμε μετά με ανθρώπους που δεν μας φταίνε σε τίποτα! Τέλος, προσωπικώς δεν έχω κάτι εναντίον της όποιας ρετσέτας, αρκεί να συνάδει με τον τρόπο ζωής μου και με τις ΠΡΟΣΗΛΩΣΕΙΣ μου!
Δημοσίευση σχολίου