Radiobukowski
Απόψε, Σάββατο 28 Φεβρουαρίου, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, και www.kanaliena.gr στην Εκπομπή «Ο Αφρός των Ημερών», από τις 11 το βράδυ και έως τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, ο Μπαμπασάκης φιλοξενεί τον συγγραφέα και ποιητή Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο, σε ένα μουσικό & ποιητικό αφιέρωμα στον σπουδαίο Charles Bukowski, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του τόμου «70 Χρόνια Φαγούρα», του Bukowski, τον οποίο μετέφρασε αριστοτεχνικά ο Γιαννακόπουλος. Θα ακουστούν σούπερ τεμάχια του Tom Waits, των «Διάφανων Κρίνων», του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ (τον οποίο λάτρευε ο Bukowski, και τον λατρεύουμε κι εμείς), του Miles Davis, και άλλων, καθώς και η φωνή του ίδιου του Bukowski. Συντονιστείτε!!!
Με τα Εβδομήντα Χρόνια Φαγούρα, που στις Ηνωμένες Πολιτείες εκδόθηκαν το 1990, ο Μπουκόφσκι γιορτάζει ακριβώς τα εβδομηκοστά γενέθλιά του, προσφέροντάς μας ως δώρο αυτόν τον τόμο, χωρισμένο σε δύο μέρη, το πρώτο με τίτλο «Ποιήματα για Χαμένα Κορμιά», το δεύτερο με τίτλο «Διηγήματα για αρκετά Τρελούς». Όλα όσα χαρακτηρίζουν το μπουκοφσκικό έργο βρίσκονται εδώ, στις 630 σελίδες αυτού του βιβλίου, σε όλο τους το τραχύ, και τρυφερό συνάμα, μεγαλείο. Οι εμμονές που στοιχειώνουν δημιουργικά αυτόν τον λογοτέχνη, που θέλησε να σκάψει στα κοινωνικά και προσωπικά του ορυχεία, πιστός θα έλεγες στη ρήση του Μάρκου Αυρήλιου «ένδον σκάπτε», αναφαίνονται σε κάθε στίχο και σε κάθε αράδα των ποιημάτων και των πεζογραφημάτων του. Το πώς μπορείς να τα βγάλεις πέρα σε έναν κόσμο εχθρικό, το πώς ανακαλύπτεις την ανθρώπινη υπόσταση σε ένα λοξό χαμόγελο ή σε ένα φαγωμένο από το χρόνο και τις κακουχίες βλέμμα, το πώς οι ξέρες της καθημερινότητας τσακίζουν το πλεούμενο του έρωτα, όπως αποφάνθηκε ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, το γιατί η οργανωμένη κοινωνία ξεχαρβαλώνεται και μαζί συντρίβει όνειρα και ελπίδες. Κι ακόμα, το ποιοι είναι οι αγαπημένοι δημιουργοί του Μπουκόφσκι, ποιες είναι οι προσωπικότητες εκείνες που τον χάραξαν και τον ενέπνευσαν, ποιες πράξεις και ποια γεγονότα έγιναν οι αέναοι οδοδείκτες του.
Ιδού πώς μιλάει, για πολλοστή φορά, σχετικά με τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ: «ο Χέμινγουεϊ το νιώθει μέσα στον τάφο του/ κάθε φορά που οι ταύροι τρέχουν στους δρόμους/ της Παμπλόνα/ ξανά// ανακάθεται/ ο σκελετός κροταλίζει// το κρανίο θέλει ποτό// οι τρύπες των ματιών θέλουν το φως του ήλιου// οι νεαροί ταύροι είναι όμορφοι,/ Έρνεστ// το ίδιο ήσουν/ κι εσύ// ό,τι κι αν/ λένε// τώρα». Ή σχετικά με τον Σελίν: «η φωτογραφία του Σελίν με/ κοιτάζει./ χρειάζεται ξύρισμα./ μοιάζει σαν τους ανώμαλους/ του κινηματογράφου./ τα μάτια κοιτάζουν μέσα από τοίχους,/ τους τοίχους της ανθρωπότητας.// Η φωτογραφία του Σελίν είναι ό,τι πρέπει/ για να την κοιτάζεις όταν/ τα πράγματα πάνε πολύ στραβά/ εδώ./ τον κοιτάζω απόψε:// βλέπω τα κόκαλά του/ να χορεύουν:// ο γιατρός απ’ τον/ Άδη».
