Δίκασαν τον φίλο μου τον Ξενοφώντα τον Μπρουντζάκη ως πορνογράφο! Στα 2008! Γιατί εξέδωσε γαλλικά κλασικά υπέροχα ερωτογραφήματα! Διάβασα, λοιπόν, το παρακάτω, σήμερα στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM (www.kanaliena.gr) , ένα δικό μου ερωτογράφημα μαζί με λόγια άλλων, να δούμε αν θα μας δικάσουνε κι εμάς! (Αύριο, στο ΡΑΔΙΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – Η Φωνή της Λαϊκής Ελίτ, 11 το πρωί έως 2 το μεσημέρι, μεσούσης της χρηματοπιστωτικής μπλα-μπλα κρίσως και του Βατο-Βαλτοπεδιακού Βιντεοσκανδάλου, θα κάνω ένα μουσικό και λογοτεχνικό αφοέρωμα στα Money! Όπως λέγαμε παλιά ΣΤΑΚΑΜΑΝ, ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ Ή ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΓΚΑΓΚΑΝ-ΓΚΑΓΚΑΝ!!!)
Ελελεύ, Ελένη! Ωσαννά, Ιωάννα!
Άραγε τι είναι εντέλει τα βιβλία αν όχι κριοί πολιορκητικοί που του Καρκίνου τον τροπικό με άφατη γλύκα και ηδύτητα να εκπορθήσουν θέλουν; Άραγε τι είναι ο επερχόμενος Απρίλιος δίχως την ερωτοτροπία με τον ηδύ Ιούνιο; Τι μπορεί, φίλοι μου καλοί, να είναι η επανάσταση δίχως του έρωτος το ασημένιο τάσι και την χρυσαφένια τάση; Κι όλου του κόσμου οι φλυαρίες, το ξέρουμε πια, τίποτε δεν είναι αν δεν νιώσεις πόσο Εκείνης που αγαπάς οι σιωπές πολύτιμες και σεβαστές είναι. Ναι, τα βιβλία αυτά ξέρουν τρυφερά και τρυφηλά να μας μαθαίνουν, είτε πριν από δέκα μέρες γράφτηκαν είτε πριν από αιώνες δέκα. Μας μαθαίνουν τα βιβλία ότι η ρώμη μας ανοχύρωτη είναι σαν στα εικοσιτετράωρά μας του έρωτος το νάμα κατισχύσει. Μας μαθαίνουν τα βιβλία ότι, καθώς λέγει ο Θάνος Ανεστόπουλος με τα Διάφανά του Κρίνα, «χθόνιοι και γήινοι είμεθα, φίλε», ότι το Σήμερα αν να ζεις δεν ξέρεις, πάει, χάθηκες, για τώρα και για πάντα! Ιδού, λοιπόν, ακόμα μια ανθοδέσμη από φράσεις αγριεμένες κι αλιευμένες από πάντοτε πολύτιμα βιβλία!
«Τις ευγενείς ψυχές δεν μισούν οι θεοί.
Τα βάσανα χτυπούν μονάχα τους ανώνυμους.
Της Λήδας τέκνα και του Διός,
θα σβήσω την οργή μου για την Ελένη
και δεν θα σκοτώσω την αδελφή μου.
Αφού το θέλουν οι θεοί ας επιστρέψει στην πατρίδα της.
Να ξέρετε μονάχα πως τη στολίζουν σωφροσύνη κι ευγένεια
ψυχής. Γεννήθηκε με σπάνια χαρίσματα
κι έχει λεπτούς τους τρόπους. Εύχομαι να τη χαίρεστε.
Μύριες μορφές παίρνει το θείο.
Μύρια όσα κι ανέλπιστα οι θεοί εκπληρώνουν»
Ευριπίδης, «Ελένη» (μτφρ. Κ. Χ. Μύρης, εκδ. Πατάκης)
«Ελένη είναι ο τρόπος, να περιπατής στο άγριο δάσος
να μην φοβάσαι τον λύκο, τ’ αγκάθια να μην σε τρυπάνε
ν’ ακολουθής στο τρέξιμο το πιο γοργό ζαρκάδι, να το προφτάνης
να το κυττάς κατάματα, στα μάτια της Ελένης»
Ηλίας Λάγιος, «Φεβρουάριος 2001» (εκδ. Ερατώ)
«Αν λοιπόν, της Ελένης ο οφθαλμός, αφού χάρηκε από το σώμα του Αλέξανδρου, στην ψυχή παρέδωσε προθυμία και άμιλλα ερωτική, τι το άξιο απορίας; Αυτόν, λοιπόν, που, εάν θεός, θεών θεία δύναμη έχει, πώς θα ήταν δυνατό ο κατώτερός του αυτόν να απωθήσει και σ’ αυτόν να αμυνθεί; Εάν όμως είναι νόσημα ανθρώπινο και ψυχής αγνόημα, δεν πρέπει ως σφάλμα να κατακριθεί αλλά ως ατύχημα να νομισθεί. Γιατί ήλθε ως ήλθε στης ψυχής τα κυνήγια, ούτε με βουλεύματα που η γνώμη έκανε ούτε από ανάγκες που ο έρως έχει ούτε από ετοιμασίες που η τέχνη έκανε.
Πώς λοιπόν, πρέπει δίκαιη να θεωρηθεί η μομφή προς την Ελένη, που είτε από έρωτα κυριεύθηκε είτε με λόγο πείσθηκε είτε με βία αρπάχθηκε είτε από ανάγκη θεϊκή έπραξε όσα έπραξε και έτσι, με κάθε τρόπο, διαφεύγει να είναι αιτία;
Με τον λόγο αφαίρεσα γυναίκας κακή φήμη, έμεινα μέσα στην υποχρέωση που έθεσα σαν άρχισα τον λόγο. Δοκίμασα να καταλύσω μομφής αδικία και δόξης αμάθεια. Τον λόγο θέλησα να γράψω, Ελένης εγκώμιο, δικό μου όμως παιγνίδι»
Γοργίας, «Ελένης Εγκώμιον» (μτφρ. Τερέζα Πεντζοπούλου-Βαλαλά, εκδ. Ζήτρος)
Ελελεύ, Ελένη! Ωσαννά, Ιωάννα!
Άραγε τι είναι εντέλει τα βιβλία αν όχι κριοί πολιορκητικοί που του Καρκίνου τον τροπικό με άφατη γλύκα και ηδύτητα να εκπορθήσουν θέλουν; Άραγε τι είναι ο επερχόμενος Απρίλιος δίχως την ερωτοτροπία με τον ηδύ Ιούνιο; Τι μπορεί, φίλοι μου καλοί, να είναι η επανάσταση δίχως του έρωτος το ασημένιο τάσι και την χρυσαφένια τάση; Κι όλου του κόσμου οι φλυαρίες, το ξέρουμε πια, τίποτε δεν είναι αν δεν νιώσεις πόσο Εκείνης που αγαπάς οι σιωπές πολύτιμες και σεβαστές είναι. Ναι, τα βιβλία αυτά ξέρουν τρυφερά και τρυφηλά να μας μαθαίνουν, είτε πριν από δέκα μέρες γράφτηκαν είτε πριν από αιώνες δέκα. Μας μαθαίνουν τα βιβλία ότι η ρώμη μας ανοχύρωτη είναι σαν στα εικοσιτετράωρά μας του έρωτος το νάμα κατισχύσει. Μας μαθαίνουν τα βιβλία ότι, καθώς λέγει ο Θάνος Ανεστόπουλος με τα Διάφανά του Κρίνα, «χθόνιοι και γήινοι είμεθα, φίλε», ότι το Σήμερα αν να ζεις δεν ξέρεις, πάει, χάθηκες, για τώρα και για πάντα! Ιδού, λοιπόν, ακόμα μια ανθοδέσμη από φράσεις αγριεμένες κι αλιευμένες από πάντοτε πολύτιμα βιβλία!
«Τις ευγενείς ψυχές δεν μισούν οι θεοί.
Τα βάσανα χτυπούν μονάχα τους ανώνυμους.
Της Λήδας τέκνα και του Διός,
θα σβήσω την οργή μου για την Ελένη
και δεν θα σκοτώσω την αδελφή μου.
Αφού το θέλουν οι θεοί ας επιστρέψει στην πατρίδα της.
Να ξέρετε μονάχα πως τη στολίζουν σωφροσύνη κι ευγένεια
ψυχής. Γεννήθηκε με σπάνια χαρίσματα
κι έχει λεπτούς τους τρόπους. Εύχομαι να τη χαίρεστε.
Μύριες μορφές παίρνει το θείο.
Μύρια όσα κι ανέλπιστα οι θεοί εκπληρώνουν»
Ευριπίδης, «Ελένη» (μτφρ. Κ. Χ. Μύρης, εκδ. Πατάκης)
«Ελένη είναι ο τρόπος, να περιπατής στο άγριο δάσος
να μην φοβάσαι τον λύκο, τ’ αγκάθια να μην σε τρυπάνε
ν’ ακολουθής στο τρέξιμο το πιο γοργό ζαρκάδι, να το προφτάνης
να το κυττάς κατάματα, στα μάτια της Ελένης»
Ηλίας Λάγιος, «Φεβρουάριος 2001» (εκδ. Ερατώ)
«Αν λοιπόν, της Ελένης ο οφθαλμός, αφού χάρηκε από το σώμα του Αλέξανδρου, στην ψυχή παρέδωσε προθυμία και άμιλλα ερωτική, τι το άξιο απορίας; Αυτόν, λοιπόν, που, εάν θεός, θεών θεία δύναμη έχει, πώς θα ήταν δυνατό ο κατώτερός του αυτόν να απωθήσει και σ’ αυτόν να αμυνθεί; Εάν όμως είναι νόσημα ανθρώπινο και ψυχής αγνόημα, δεν πρέπει ως σφάλμα να κατακριθεί αλλά ως ατύχημα να νομισθεί. Γιατί ήλθε ως ήλθε στης ψυχής τα κυνήγια, ούτε με βουλεύματα που η γνώμη έκανε ούτε από ανάγκες που ο έρως έχει ούτε από ετοιμασίες που η τέχνη έκανε.
Πώς λοιπόν, πρέπει δίκαιη να θεωρηθεί η μομφή προς την Ελένη, που είτε από έρωτα κυριεύθηκε είτε με λόγο πείσθηκε είτε με βία αρπάχθηκε είτε από ανάγκη θεϊκή έπραξε όσα έπραξε και έτσι, με κάθε τρόπο, διαφεύγει να είναι αιτία;
Με τον λόγο αφαίρεσα γυναίκας κακή φήμη, έμεινα μέσα στην υποχρέωση που έθεσα σαν άρχισα τον λόγο. Δοκίμασα να καταλύσω μομφής αδικία και δόξης αμάθεια. Τον λόγο θέλησα να γράψω, Ελένης εγκώμιο, δικό μου όμως παιγνίδι»
Γοργίας, «Ελένης Εγκώμιον» (μτφρ. Τερέζα Πεντζοπούλου-Βαλαλά, εκδ. Ζήτρος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου