ΝΥΧΤΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ

Νύχτες Ραδιοφώνου

[Ένα παλαιότερο κείμενο, ελαφρώς μεταποιημένο, για σήμερα, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM και www.kanaliena.gr στη 1 παρά πέντε, πάντα]

Είμαστε η γενιά του βινυλίου, του σελιλόιντ και του χαρτιού. Δίσκοι, ταινίες, βιβλία ήταν, και παραμένει, η ζωή μας όλη, η οικονομική μας καταστροφή, μα και ο κοινωνικός μας όλεθρος. Δεν καταφέραμε να γίνουμε τίποτα σε μια κοινωνία που παράγει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς «χρυσωμένα τίποτα», που παράγει σε ολοένα και περισσότερες κόπιες, «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα», καθώς και αεικίνητα νευρόσπαστα που όλο τρέχουν, τρέχουν, δίχως να σκέπτονται, δίχως να συναισθάνονται, στερημένα απολύτως από κάθε μνήμη. Κι αυτό που συνέδεε θαυμαστά το βινύλιο, το σελιλόιντ και το χαρτί ήταν τα ερτζιανά, άλλοτε το ραδιόφωνο-έπιπλο στην πατρική μονοκατοικία, κατόπιν το λεγόμενο στέρεο στην εφηβεία μας, το τρανζιστοράκι στα μαγειρεία του 6ου Συντάγματος Πεζικού και στη σκοπιά (πάντα γερμανικό νούμερο, παρακαλώ) στον 3ο Λόχο κάποιου νησιού, τα λεγόμενα «κουβαδάκια» (μαζί με κασετόφωνο και σιντί), με μουσικές εξαίσιες με φωνές, με αλησμόνητες εκπομπές που μας καθήλωναν, και με άλλες που μας ξεσήκωναν, με υπέροχα παλικάρια στο μικρόφωνο και τις μουσικές επιλογές, με τον Γιάννη τον Πετρίδη και τον Γιώργο Παπαστεφάνου, με τον Νίκο το Σαββάτη και τη Μαριτίνα Πάσσαρη, με αυτοσχέδια πάρτι που ξεκινούσαν από μια κουβέντα μιας μεταμεσονύκτιας εκπομπής, με τον δανδή του ροκ-εντ-ρολ Θοδωρή Μανίκα και την πανέξυπνη ευρυμάθειά του, με τον μακαρίτη φίλο μας Χρήστο Βακαλόπουλο και τη βελούδινη φωνή του, με όνειρα που έστελναν ηλιαχτίδες στα μπλουτζίν μας και φεγγαρόσκονη στα κόκκινα και γαλάζια μάτια μας.
Τώρα το ραδιόφωνο νοσεί. Έχω γεμίσει το ταπεινό μου σπίτι με συσκευές-κοσμήματα, με πανέμορφα ξύλινα Tivoli, θαρρείς για να ξορκίσω την κατάσταση, θαρρείς για να θυμηθώ, τίγκα στην στραπατσαρισμένη αισιοδοξία, το παλιό μαρξιστικό dictum «η ποσοτική συσσώρευση επιφέρει την ποιοτική αλλαγή». Αμ δε! Τραβάς τον παθών σου τον τάραχο για ν’ ακούσεις λίγο καλό ραδιόφωνο, μια φωνή θελκτική και θαλπερή, δέκα τραγούδια της προκοπής αρμονικά ταιριασμένα μεταξύ τους αλλά και με τον λόγο του παραγωγού, πέντε έξυπνες ατάκες και τρεις σοβαρές πληροφορίες. Το χιούμορ μοιάζει εξορισμένο από τα ερτζιανά όπως ο ποιητής από την πολιτεία του Πλάτωνος. Οι εξαιρέσεις λίγες και πολύτιμες. Και συνήθως πεπιεσμένες, στριμωγμένες ανάμεσα σε μετριότητες και πομπώδεις ασχέτους. Άνθρωπος που διαθέτει ραδιοφωνική εκπομπή επέπληξε μια συνάδελφό του, λίαν καλόγουστη, γιατί παίζει κομμάτια του Μπομπ Ντίλαν. Της είπε, αυτολεξεί: «Τι τον παίζεις αυτόν το γέρο με την κιθαρίτσα». Ο Κουτρουμπούσης θα μιλούσε περί ΚΔΩΑ (= Κτηνώδης Δύναμη Ωγκώδης Άγνοια, έτσι με ωμέγα το «ογκώδης» λόγω αγνοίας!!!)
Ευτυχώς ανάσες υπάρχουν, και είναι πολύτιμες. Και είναι γοητευτικό το ραδιόφωνο, τόσο να το ακούς όσο και να το κάνεις. Εδώ, στο Κανάλι 1, φροντίζουμε, όπως και αλλού (στο Κόκκινο, στον Κόσμο, στο Τρίτο, φέρ’ ειπείν) να βελτιώνουμε την ποιότητα, να κάνουμε πιο ζεστή τη σχέση μας με τους φίλους ακροατές, να γινόμαστε φίλοι μεταξύ μας, να ομορφαίνουμε τη Μοίρα, καθώς έλεγε κι ο ποιητής Νίκος Καρούζος.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 17/02/09