ΖΗΤΩ ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΛΑϊΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

The Songs That Make Me Stay



Το μεταλλικό βαρύ σταχτοδοχείο. Τα Gitanes και τα Santé. Το Χαμόγελο της Τζοκόντας και ο Μεγάλος Ερωτικός. Το ιρλανδέζικο ουίσκι. Ο Samuel Beckett. Οι Waterboys. Οι Pogues. Οι νύχτες στο Closer. Τα μεσημέρια στο Galaxy. Τα βράδια στο Au revoir. Το πεϊνερλί στου Ελευθεριάδη. Οι φωτογραφίες του Γιάννη Ισιδώρου. Οι Παραλλαγές Γκόλνμπεργκ με τον Glenn Gould. Οι διασκευές του Uri Caine. Ο ασημένιος Zippo. Το Famous Blue Raincoat, ξανά και ξανά, μες στις δεκαετίες. Η αειθαλής Καλλιδρομίου. Ο Θαλασσινός και το πιάτο με τα αλίπαστα. Το κρασί στο Ταξίδι στην Ανατολή. Τα ποιήματα του Σαραντάρη, του Κάλας, του Καρούζου. Τα Άπαντα του Tom Waits. Το From Her To Eternity του Nick Cave. Τα δώρα της Μικρής. Τα δώρα στη Μικρή. Τα δερμάτινα χειροποίητα τετράδια. Το σκάκι του Ανδρέα Παπασταυρόπουλου. Τα σκακιστικά βιβλία του Ηλία Κουρκουνάκη. Η αγαπημένη μου Mont Blanc. Ο πράσινος πλαστικός Ronson. Πάλι, το Κάτω από το Ηφαίστειο. Πάλι, η Αέναη Γιορτή. Πάλι, ο Τροπικός του Καρκίνου. Τα τέσσερα εικοσιτετράωρα στο Παρίσι. Η χαμένη Canon. Το ασημί walkman. Το Μονόγραμμα του Ελύτη. Τα ψάρια στα Καμίνια. Το Adagio του Albinoni. Οι Polaroid στον «Ένοικο». Η blue περίοδος του Miles Davis. Το Blame it on my youth του Chet Baker. Ο Denis Hopper στον Αμερικάνο Φίλο να μιλάει στο μαγνητόφωνο. Τα μολύβια Faber. Τα κομπολόγια μου. Το Αέναο Ειδύλλιο του Rodin. Η Στήλη του Schwitters. Το Tu m’ του Duchamp. Ο Hegel, όλος, ανυπέρβλητος. Τα πρωτοβρόχια. Το πρόσωπο της Kathleen Ferrier. Τα σουβλάκια στην Πλατεία Γεωργίου. Οι χαμοκέλες στην Καισαριανή. Το ψητό μήλο. Τα ροδάκινα. Όλος ο Breton και όλος ο Debord. Οι συναντήσεις με τον Γουδέλη στον Καπετάν Μιχάλη. Η αρχιτεκτονική του Adolf Loos. Οι πρωινές τυρόπιτες μετά το μεθυσμένο βράδυ. Το άρωμά της. Τα μάτια της. Ο θυμός της. Οι γομολάστιχες. Η καινούργια ξύστρα μου. Το Paris του Malcolm MacLaren. Τα κείμενα του Roger Conover για τον Cravan. Το δαχτυλίδι του πατέρα μου. Η Ράτκα. Τα κουτιά. Τα ανθοπωλεία στη Μονμάρτρη. Το One more cup of coffee του Dylan. Τα τραγούδια απ’ τον Ισπανικό Εμφύλιο. Το μεσκάλ. Η Έρημη Γη του Λάγιου. Τα ούζα στα Μετέωρα. Η τσικουδιά στην Κρήτη της Πλατείας Κάνιγγος. Οι συζητήσεις με τον Κωνσταντίνο Ματσούκα. Ο Στέφανος Ροζάνης. Ο Γιώργος Βέλτσος. Η ομπρέλα που ξέχασα στον Παπαγιώργη. Η φράση του Παπαγιώργη, «Ο Μπαμπασάκης διέπεται από ένα εμβατηριακό μένος».
Το άρωμα Jazz του Yves Saint Laurent. Ο καστανάς έξω από το Πολυτεχνείο. Τα μεταξωτά πουκάμισα. Τα πλατάνια. Οι περίπατοι στην Πλατεία Παπαδιαμάντη και στη Λαμπρινή. Οι Σημειώσεις και ο Έρασμος. Η Πλατεία Καραμανλάκη. Οι καστανιές στο Pointe Vert-Galant. Ο καφές με γάλα στον Άγιο Σουλπίκιο. Τα απανωτά παστίς στο Café de Flore. Ο βίος του Λουδοβίκου Βίτγκενσταϊν. Τα ανέκδοτα, τα ακαριαία, τα ολιγόλεκτα. Η Διαγωγή Μηδέν του Vigo.Τα Παιδιά της Γαλαρίας του Carne. Το Johnnie Guitar του Ray. Το Bad Timing του Roeg. Η Μικρή σκυμμένη πάνω από το τετράδιο όταν γράφει. Η Μικρή όταν τρώει κάτι που της αρέσει. Η Μικρή όταν ακούει μουσική. Η φράση του Marcel Duchamp, «La Vie est belle, et facile». Τα Τελευταία Λόγια του Γέρου του Βουνού (Τίποτα Δεν Είναι Αληθινό, Όλα Επιτρέπονται). Η φράση στα Γυμνά Χείλη (Δεν Υπάρχουν Προβλήματα, Υπάρχουν Μόνο Λύσεις). Ο e.e. cummings. Οι κοπέλες που φοράνε πουκάμισα με μανικετόκουμπα. Ο ποδοσφαιριστής Ζιντάν. Το ποίημα του Ginsberg «Θάνατος στο Αυτί του Βαν Γκογκ». Τα μελανοδοχεία. Όλος ο Pessoa. Ο Βάρδος. Η φράση του Βάρδου We Few, We Happy Few, We Band of Brothers. Η λέξη «στοργή». Το σακουλάκι με τις πέτρες. Τα κονσέρτα για βιολί του Vivaldi. Το καλαμπόκι. Οι χουρμάδες. Οι τεκίλες μαργαρίτες του κυρίου Λύσανδρου. Το Τραγούδι της Γης του Mahler. Ο Φάλσταφ. Το τσιπουρόμελο. Ο Bono στο Stay. Ο ναργιλές με άρωμα ροδάκινο στον Χριστόφορο. Οι μεζέδες της Κατερίνας και του Γιάννη. Η φράση No Time To Check The Facts. Τα θεατρικά που αρχίζω να γράφω. Η Ελένη και ο Εμμανουήλ στο Bee. Η σφακιανή πίτα στης Αφροδίτης. Ο πίνακας που μου δώρισε η Ελίνα. Οι ελιές του Κρητικού. Η κορνίζα της Μικρής με τη φωτογραφία στον Πύργο του Άιφελ. Η Διπλή Ζωή της Βερονίκ. Το βλέμμα και το χαμόγελο της Theresa Russell. Το Ulysses του Joyce, ξανά, ύστερα από τόσα χρόνια. Η Λέσχη. Η Propaganda. Οι Happy Few. Οι λογοτεχνικές βραδιές στην Πλατεία Παπαδιαμάντη. Το αρβανίτικο κοτόπουλο. Τα ποιήματα του Prevert. Οι συναντήσεις στο Πανελλήνιον. Το Τούνελ του Ερνέστο Σάμπατο. Ο νεορομαντισμός του Craig Armstrong. Η κορνιζαρισμένη φωτογραφία του Asger Jorn, της Michel Bernstein και του Guy Debord. Το Βιβλιοπωλείο Shakespeare & Co και ο George Whitman. Το αντίτυπο του Fin de Copenhague που πρόσφερα στην Μικρή. Το αντίτυπο των Mémoires που δεν της πρόσφερα. Το ότι ξαναθυμήθηκα το Homo Faber του Max Frisch, και το πώς το ξαναθυμήθηκα. Το ότι ξαναδιαβάζω (ύστερα από ακριβώς είκοσι – 20!!! – χρόνια) το Ξύπνημα του Έρωτα, του Francesco Alberoni, και πώς το ξαναδιαβάζω. Το ότι ξαναέχασα τα Αποσπάσματα Ενός Ερωτικού Λόγου του Roland Barthes, και πώς τα ξαναέχασα. Τα Τελευταία Λόγια του Βίτγκενσταϊν (Πείτε τους ότι έζησα μιαν υπέροχη ζωή). Τα Τελευταία Λόγια του Σοπενάουερ (Δεν τα καταφέραμε κι άσχημα). Τα Τελευταία Λόγια του Jarry (Φέρτε μου μια οδοντογλυφίδα, παρακαλώ). Τα Τελευταία Λόγια του Στρατηγού Στόουνγουολ Τζάκσον (Όχι~ θα περάσουμε το ποτάμι και θα ξαποστάσουμε στη σκιά εκείνων των δέντρων). Τα Τελευταία Λόγια του Τζέσε Τζέιμς (Αυτή η εικόνα είναι πάρα πολύ σκονισμένη). Τα Τελευταία Λόγια του Στρατηγού Γκραντ (Βρέχει, Ανίτα Χάφινγκτον). Τα Τελευταία Λόγια του Hegel (Es ist so!). Η Μικρή όταν μου λέει να ξεμπερδεύω με το Παρελθόν και να γράψω για το Εδώ, το Τώρα, και το Αύριο. Εγώ, όταν προσπαθώ να ξεμπερδεύω με το Παρελθόν, και προσπαθώ να γράψω για το Εδώ, το Τώρα, και το Αύριο. Το δικό μου La Vie est Belle, et Facile που έγραψα μια νύχτα του καλοκαιριού, το 2002. Η φράση (απαράμιλλη) του Schwitters, «Die Ewigkeit dauert mehr». Το Moonchild του Rory Gallagher (ξανά). Η φράση (ανυπέρβλητη) του Παρμενίδη, «Το είναι υπάρχει, το μη-είναι δεν υπάρχει». Το τελευταίο τσιγάρο πριν από τη μεθυσμένη κατάκλιση. Η φράση (μεγαλειώδης) του Hegel, «Weltgeschichte ist Weltgericht». Η κιθάρα του Peter Green. Η βραχνή φωνή του Alex Harvey (αθάνατος!) όταν τραγουδάει το Next. Η φράση (αλησμόνητη) του Hemingway, «Και πώς καταστράφηκες, Φράνσις; Με δύο τρόπους, Χεμ: σιγά σιγά στην αρχή, και μετά απότομα».