ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ, ΠΑΙΔΕΣ!

Radio_040110

Χρονιές και Δεκαετίες

Αλλόκοτη χρονιά, αλλόκοτη δεκαετία. Έλεγε ο T.S. Eliot, ο κόσμος έτσι πάει, όχι μ’ έναν λυγμό μα μ’ έναν βρόντο. Αλλά η τελευταία δεκαετία μ’ έναν βρόντο άρχισε, τραγικό, συνταρακτικό, και μ’ έναν λυγμό τελείωσε, έναν λυγμό αμηχανίας, απορίας. Οι Δίδυμοι Πύργοι και η 11η Σεπτεμβρίου ήταν το αφετηριακό γεγονός της δεκαετίας, κι ύστερα ο παταγώδης πόλεμος στο Ιράκ, ένας πλανήτης βυθισμένος, και πάλι, στην αβεβαιότητα, ενώ τα νοήματα και οι σημασίες μοιάζουν να καρατομούνται βάναυσα, ή έστω να εξορίζονται άρδην από την καθημερινή ζωή. Ο κόσμος να βουλιάζει ολοένα και πιο πολύ στον παραλογισμό. Η δεκαετία να τελειώνει με έναν γάμο ανάμεσα σε έναν Ιάπωνα και μια ηρωίδα των ψηφιακών παιδικών παιχνιδιών, που φαίνεται ότι σαγηνεύουν ακόμα και πρωθυπουργούς~ να τελειώνει με έναν ανεκδιήγητο Μπερλουσκόνι~ να τελειώνει με μυθιστορήματα τρόμου που τυπώνονται σε χαρτί τουαλέτας και καταναλώνονται στα WC~ να τελειώνει με τη Λογική να έχει πάει περίπατο, να έχει απαγχονιστεί, να σέρνεται ακρωτηριασμένη και ανήμπορη στα βρόμικα σοκάκια της απελπισίας.
Αλλόκοτη χρονιά, αλλόκοτη δεκαετία. Απανωτά σκοτσέζικα ντους. Σαρωτικές αντιφάσεις. Χρυσωμένα τίποτα, επάργυρα μηδενικά, παραφουσκωμένες φενάκες. Καλά το έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «Η Άνοδος της Ασημαντότητας». Οι αξίες να είναι υπό διωγμόν. Οι πλούσιοι να μην είναι πια παρά αγράμματοι και άξεστοι φτωχοί με πολλά λεφτά. Οι καλλιτέχνες, οι ουσιαστικοί, πάντα αντιεξουσιαστές, αναρχικοί καλλιτέχνες να σώζουν στις κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας ό,τι πιο πολύτιμο έχει να προσφέρει η Τέχνη.
Κι από την άλλη, πολλά Κρυφά Σχολειά, Βιβλιοφιλικές Εταιρείες, η φωτεινή Φράξια Φραντς Φράνκα (λάτρεις του ποιοτικού και ποιητικού κινηματογράφου που συναντιούνται κάθε Δευτέρα σε ένα καλοδιαλεγμένο μέρος του Λεκανοπεδίου και βλέπουν απανωτές ταινίες), αγόρια και κορίτσια που δεν θέλουν να συναινούν στην Ανοησία της Βίας και, ακόμα χειρότερα, στη Βία της Ανοησίας, στην ακαταμάχητη όπως τη λένε Βία της Βλακείας. Ναι, από την άλλη, πολλές, υπόγειες και μυστικές, αθόρυβες και σιωπηρές, ενστάσεις και αντιστάσεις στο Ευτελές των Καιρών. Και όπως έλεγε ο Allen Ginsberg, « Η ποίηση να είναι ένα κεράκι που καίει στο δάσος». Και να φωτίζει, ας συμπληρώσω, ζεστά, θαλπερά, γλυκά, λυτρωτικά, ό,τι πιο ανθρώπινο σκιρτάει μέσα μας.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 04/01/2010