ΨΗΦΙΑΚΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

[Σήμερα, 26/01/10, στο Κανάλι 1, 90,4 FM και www.kanaliena.gr, στις 12 παρά 10, κατά τα ειωθότα, το παρακάτωθι Ραδιοχρονογράφημα]

Ψηφιακή Αθανασία

Στον Σ/χη Φ.Ξ. Σαντορίνη

Είναι πασίγνωστη πια η ρήση του Andy Warhol ότι στον καθένα ανήκει ένα δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας. Και μονάχα οι απολύτως πεπλανημένοι ή η εντελώς ανεγκέφαλοι δεν αντιλαμβάνονται ότι ζούμε σε ένα κοινωνικό σύστημα όπου ό,τι υπήρχε ως βίωμα έχει γίνει αναπαράσταση. Με άλλα λόγια, ας πούμε φιλοσοφικά, από τον υποβιβασμό του είναι σε έχειν, για τον οποίο μιλούσε ο Marx, περάσαμε/διολισθήσαμε στον εκπεσμό του έχειν σε φαίνεσθαι. Και πού ’σαι ακόμα! Ίσως το επόμενο εφιαλτικό στάδιο να είναι η κατρακύλα του φαίνεσθαι σε ένα απολύτως μη-υπάρχειν, και το ακόμα πιο επόμενο η αφαίρεση του επιθέτου «εφιαλτικό». Δηλαδή, μια ανυπαρξία που ούτε καν τη βιώνεις ως εφιαλτική. Μια ευδαίμων, που λέει ο λόγος, εκμηδένιση. Κάποιοι, ήδη από τη δεκαετία του 1980, μιλούσαν για «χρυσωμένα τίποτα».
Οι πάντες, ή σχεδόν οι πάντες, άλλο δεν κάνουν από το να πασχίζουν να φανούν. Να πουν δημοσίως κατιτίς. Να ξεσπάσουν αλλά μπαίνοντας σε όλα τα σπίτια: διά της τηλεοράσεως, παλαιότερα, μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας, σήμερα. Η καθεμία και ο καθένας θέλουν/λαχταρούν/καίγονται να «αποκαλύψουν» (εντός εισαγωγικών, διότι who cares;) τι τους αρέσει και τι όχι, ποια ήταν η πιο πρόσφατη συγκλονιστική, ή και όχι, εμπειρία τους, πόσο «αγαπάνε» (και πάλι εντός εισαγωγικών, ευνόητοι οι λόγοι, ή όχι πια;) ένα ψηφιακό ζωάκι ή μια ηλεκτροκίνητη αγκινάρα, πότε θα αγοράσουν μια καινούργια ηλεκτρονική φριτέζα/τηλεόραση, πόσο ελάχιστη φαντασία έχουν (διότι δεν σου λένε καν ένα, «Κάθε βράδυ με επισκέπτεται ο Elvis στο loft μου, κάθεται στην μπερζέρα μου, πίνει ένα αψέντι, και μου δίνει συμβουλές για την επόμενη ημέρα»). Οι πάντες, ή σχεδόν οι πάντες, επιδίδονται, ή ψοφάνε (κυριολεκτικώς: ψόφος = θόρυβος/κρότος/πάταγος), κάνουνε σαματά, για να κερδίσουν το δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας που τους αντιστοιχεί, για να κερδίσουν το δικαίωμα σε ένα στριπτίζ της πεντάρας μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας, το δικαίωμα σε έναν δημόσιο εξευτελισμό που περνιέται για δημόσια καταξίωση και αποθέωση. Εδώ το «δημόσιος» μπορεί να έχει το μέγεθος μικροσκοπικής γειτονιάς ή μισού ορόφου συνοικιακής πολυκατοικίας.
Αλλά μπορεί να την πατήσεις – και να μη σε νοιάζει κιόλας. Μπρος στην (ψηφιακή) δημοσιότητα τι ’ν’ ο πόνος! Ένας, ονόματι Craig Lynch, δραπέτης απ’ τις φυλακές, κυριευμένος από τη μανία της δημοσιότητας, άνοιξε λογαριασμό στο Facebook (ελληνιστί: Φατσοκιτάπι, ή Βιβλίον Όψεως) και έσπαγε πλάκα με τους διώκτες του. Νόμιζε ότι είναι ο Φαντομάς της Διαδικτυακής Εποχής, ο Αρσέν Λουπέν του Καιρού των Καμερών, ο Πεταλούδας του Ψηφιακού Χωριού, όπως θα ’λεγε κι ο
Marshall Mcluhan. Φυσικά, συνελήφθη, αλληλούια.
Το θέμα είναι πελώριο και ευτράπελο συνάμα. Τραγικό όσο και γελοίο. Θα επανέλθω. Ξανά και ξανά. Ας κλείσω με μια ζουμερό παράγραφο από το μυθιστόρημα Crime του σημαντικού συγγραφέα Irvine Wells, που μεταφράζει δυναμικά ο Γιάννης Παπασπύρου: «Οι δολοφόνοι ήταν οι μεγαλύτερες ντίβες~ με την προδιάθεση αλά Ρασκόλνικοφ ενισχυμένη τώρα με την πρόσβαση στην τεχνολογία ψηφιακής εγγραφής συν την παγκόσμια αυτή κουλτούρα εξομολόγησης. Ο εγκληματίας, ο καλλιτέχνης, ο πολίτης, άπαντες, έχουν μπει στη λούμπα της καταγραφής των άθλων τους, να πάρουν κι αυτοί ένα κομμάτι ψηφιακής αθανασίας».

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 26/01/2010