Στο Κανάλι Ένα (κάθε μεσημέρι, δώδεκα παρά δέκα)

Γιατί και Για Ποιους Θα Μαγειρέψω Σήμερα

Ακούστε: έλεγε, καθώς ξέρουμε, ο φιλόσοφος Hegel ότι η πρωινή ανάγνωση των εφημερίδων είναι η πρωινή προσευχή του αστού, με την έννοια του πολίτη το «ο αστός». Οπωσδήποτε είχε δίκιο. Διαβάζοντας τις εφημερίδες, και δη κάποιες κρυφές ειδήσεις, κάποια άρθρα που ποτέ δεν θα τα δεις περίοπτα, αντιλαμβάνεσαι όχι μονάχα τον χρόνο και τον χώρο εντός των οποίων ζεις, αλλά και, συνάμα, το γιατί και για ποιους κάνεις ορισμένα πράγματα.
Μαγειρεύω σήμερα, και μαγειρεύω από χθες, είναι η αλήθεια, εκλεκτό καλοδιαλεγμένο μοσχαράκι γάλακτος, πατάτες επίσης καλοδιαλεγμένες από την Νάξο, αλανιάρα κότα, ενώ φροντίζω με επιμέλεια αρσακειάδας τα σαλατικά και τα χορταρικά, τα φρούτα, και τα ποικίλα τυριά. Κρασί έχω φροντίσει επίσης να υπάρχει, όχι ακριβό αλλά λίαν εκλεκτό, γλυκόπιοτο, ενώ συμπλήρωσα την κάβα και με μπράντι, με τζιν, με βότκα και, βέβαια, με ουίσκι.
Τι έλεγα; Α ναι, για τις εφημερίδες! Διαβάζω (και θα επανέλθω σ’ αυτό): Στη Νότιο Κορέα, στη Σεούλ, βελόνες βελονισμού ταλαντεύονται στις άκρες των χειλιών της πεντάχρονης κοπελίτσας Μουν Μπο-ιν. Κλαίει από το φόβο της. Η μάνα της, η Σέο, 35 ετών, παρούσα. «Μην κλαις», της λέει. «Θα γίνεις όμορφη, θα γίνεις ψηλή». Στην Κορέα, αν δεν είσαι ψηλός, τη σήμερον ημέρα, είσαι για τα σκουπίδια, παρίας, ξεφτίλας, για πέταμα. Αγόρια και κορίτσια οδηγούνται, συνήθως με τη βία, σε αίθουσες όπου υποβάλλονται σε ποικίλα επιστημονικά βασανιστήρια νέου τύπου «για το καλό τους», για να ψηλώσουν.
Μαγειρεύω σήμερα, και μαγειρεύω από χθες, είναι η αλήθεια, γιατί περιμένω τη Μαριέττα, τον Ηλία, τον Γιάννη, τον Στέργιο, τη Βανέσσα, όχι τίποτα επίσημο, ποτέ άλλωστε πια κάτι επίσημο, είπαμε απλώς να μαζευτούμε, να τα πούμε και να τα πιούμε, να κουβεντιάσουμε για απλά, καθημερινά, δικά μας πράγματα: για την δοκιμιογραφία του Borges, για τον κινηματογράφο του Bela Tarr, για το γιατί δεν βρίσκεις εύκολα σταμναγκάθι και πηχτή, για τις μουσικές ακροβασίες του ύστερου Tom Waits, και για την μαεστρία του ποδοσφαιριστή Γιώργου Δεληκάρη. Κι ακόμα, επειδή έχει τεθεί ήδη το ζήτημα, για το εάν θα ανακηρύξουμε το 2010 Έτος Mark Rothko ή Albert Camus.
Πού ήμουνα; Α ναι, στις εφημερίδες! Διαβάζω ότι 850.000 Βρετανοί έχουν σοβαρό πρόβλημα μοναξιάς. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας κατατάσσει τη μοναξιά ως υψηλότερο παράγοντα κινδύνου υγείας από το μακροχρόνιο κάπνισμα, ενώ κάμποσοι επιστήμονες διατείνονται ότι υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στη νόσο Αλτσχάιμερ και την έλλειψη κοινωνικής επικοινωνίας.
Έλεγα λοιπόν ότι μαγειρεύω σήμερα, και δη ότι μαγειρεύω από χθες. Δηλαδή, ανθίσταμαι στην παράνοια και δεν πάω να ψηλώσω σε νοτιοκορεάτικες κλινικές αύξησης ύψους, μήτε και καταφεύγω στον Southgate Circle, μια οργάνωση για την καταπολέμηση της μοναξιάς, και, μπορεί να έχω μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και να τρέμουν ενίοτε τα πόδια μου, αλλά διαβάζω (και τα κουβεντιάζω με φίλους) πάνω από 100 μετρημένα, και μάλιστα πολυσέλιδα, βιβλία το χρόνο. Ουστ στην παράνοια και στη μοναξιά, μέσα από τα βιβλία, τις συζητήσεις, το μαγείρεμα, την κραιπάλη μέθης, την παλιοπαρέα. Σήμερα θα κάνουν μπάχαλο το σπίτι μου κάτι κακόφημοι σκακιστές και σκακίστριες, μια δικηγόρος, μια ταξιδιωτική πράκτορας, ένας σκηνοθέτης, ένας αιώνιος φοιτητής, μια ζωγράφος, ένας μεταφραστής, καλή σοδειά, μια χαρά. Μακριά, πολύ μακριά, η Παράνοια και η Μοναξιά!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, Παραμονή των Φώτων, 2010