Ειδήσεις που μοιάζουν με Διαφημίσεις
Δυνατός πρωινός καφές και άφιλτρα τσιγάρα και Glenn Gould να παίζει απαράμιλλα Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ και ξεκινάει η μέρα, μουντή, σαν γερμανικό φθινόπωρο. Σημάδια παρακμής και αποσύνθεσης στον πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό τομέα, ανασφάλεια που τείνει να γενικευτεί. Κι όμως, αν θελήσεις, αν αποφασίσεις, να δεις πίσω από την τηλεοπτική υστερία, κάτω από την κρούστα της τηλεοπτικής οθόνης, βρίσκεις κεράκια που φέγγουν στο δάσος, όπως έλεγε ο ποιητής Allen Ginsberg, ανακαλύπτεις πολύτιμες νησίδες πολιτισμού, ευγένειας, ταλέντου, ομορφιάς.
Χάνεσαι, για να βρεθείς πιο πλήρης, στα ακαριαία χαϊκού του Ματσούο Μπασό και του Κομπαγιάσι Ίσα, στην «ασκητική και ασκημένη συγκίνηση αυτής της δεκαεπτασύλλαβης μονοκονδυλιάς», όπως λέει ο ποιητής και μεταφραστής Διονύσης Καψάλης, εκεί όπου η μεταφυσική γίνεται φυσική, και η διάρκεια ερωτοτροπεί με το στιγμιαίο παρόν. «Μη λησμονήσεις/ τη δαμασκηνιά που ανθεί/ μες στη συστάδα», και «Άνθη κερασιάς:/ των περασμένων χρόνων/ μικρές φωτίτσες», και «Σεληνόφωτη/ δαμασκηνιά, κρατήσου:/ θα ’ρθει η άνοιξη», γράφει ο Μπασό. «Έτσι θ’ ανθίζουν/ κι οι κερασιές στην άλλη/ όχθη της ζωής», και «Περπατήσαμε/ μέσα στα χρυσάνθεμα/ πίνοντας σάκε», και «Σαν αποπιούμε/ θα κάτσουμε να δούμε/ την πανσέληνο», γράφει ο Ίσα. Περίκομψος τόμος, όπως πάντα, από τις εκδόσεις Άγρα, «Ο Κόσμος της Πάχνης», Σαραντατρία χαϊκού του Ματσούο Μπασό και του Κομπαγιάσι Ίσα, σε απόδοση Διονύση Καψάλη.
«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα»
Ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, του μεγάλου μας ποιητή, τιμημένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979, πριν από τριάντα χρόνια. Σαν σήμερα, 18 Μαρτίου του 1996, ο Ελύτης έφυγε για τους λειμώνες τ’ ουρανού. Αθάνατη κι ανοξείδωτη, στοχαστική και λυρική, η ποίησή του μένει για πάντα κοντά μας.
Δυνατός καφές και Glenn Gould, Ιωάννης Σεβαστιανός Μπαχ και Οδυσσέας Ελύτης, χαϊκού, αλλά και οι Night on Earth, το θαυμάσιο αυτό μουσικό σχήμα που μας κατέπληξε με τα ηχητικά τοπία του, αύριο στο Gagarin του φίλου Νίκου Τριανταφυλλίδη. Και κάποια γερά αστυνομικά μυθιστορήματα, όπως το «Μαύρο Αλγέρι» του Maurice Attia, από τις εκδόσεις Πόλις, να μας ταξιδεύουν εντός μας, όπως λέει κι ένας φίλος. Καλύτερα, φίλες και φίλοι, από το να ψάχνεις να βρεις 1200 ευρώ για ν’ ακούσεις τη διάλεξη ενός οικονομολόγου! Κατά τα άλλα, η κυρία Μιμή Ντενίση εχρίσθη Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας. «Δεν βαρύνεστε, κύριε», έλεγε σε τέτοιες περιπτώσεις ο άλλος μεγάλος μας ποιητής, ο Νίκος Καρούζος.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 18/03/09
1 σχόλιο:
Πριν καιρό είχα πάει στην Ίο κι ανέβηκα με ένα φίλο στο μέρος όπου συνήθιζε να κάθεται ο μεγάλος ποιητής, να αγναντεύει και να εμπνέεται. Υπήρχε ένα θέατρο εκεί και τρεις αθλητές ανεβοκατέβαιναν ασθμαίνοντας τα σκαλιά. Γύρισα τα μάτια απ το γαλάζιο και έκανα ζουμ ιν στην αθλήτρια (παράληψη ότι το 1/3 της παρέας ήταν θηλυκό) Κι έτσι έμεινα για ώρα θαυμάζοντας, τα κάλλη της να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά, τις γάμπες, τα στήθη να τρντάζονται, τα ουφ, τον ιδρώτα, τον σφιχτό πισινό να μου χαμογελά. Θαρρείς ότι το γαλάζιο είχε πλέον χαθεί.
Είχε απομείνει μόνο η γυναίκα!
Δημοσίευση σχολίου