ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Το παρακάτω είναι το σημερινό μου ραδιοχρονογράφημα στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, και www.kanaliena.gr πέντε λεπτά πριν από τη μία το μεσημέρι. Αύριο, 11 το πρωί με 2 το μεσημέρι, στο Radio Propaganda, πολλές εκπλήξεις και πολλή μουσική. Το Σάββατο, 7 Μαρτίου, θα είμαστε κοντά σας από τις 9 το βράδυ έως τη μία μετά τα μεσάνυχτα, και θα φιλοξενήσουμε, στον «Αφρό των Ημερών», τον ποιητή Γιώργο Χρονά.

Σκόρπιες Σκέψεις

Η σταγόνα της βρύσης. Για σκεφτείτε. Τόσο όμοια με της βροχής τη στάλα. Τόσο όμοια με το δάκρυ. Της βροχής τη στάλα, πόσοι και πόσοι τροβαδούροι και ποιητές δεν την έχουν απαθανατίσει. Το δάκρυ, πόσοι και πόσοι καλλιτέχνες κάθε τέχνης δεν το έχουν ψάλλει, δεν το έχουν εκθειάσει. Ενώ την τόση όμοιά τους σταγόνα της βρύσης όλοι μας την έχουν βλαστημήσει, ιδίως κάποιες κρύες νύχτες που μας σήκωσε άρον-άρον από το κρεβάτι για να την αφανίσουμε. Τα πράγματα της ζωής είναι περίεργα, ιδίως εκείνα που σπανίως καθόμαστε να τα σκεφτούμε.

Κρίση, κρίση, και πάλι κρίση. Κι έχω την εντύπωση ότι δεν κάνουμε τίποτα, ότι είμαστε μουδιασμένοι, ότι με ένα είδος μεταμοντέρνας μοιρολατρίας απλώς περιμένουμε τα γεγονότα να κυλήσουν, σαν ν’ αφουγκραζόμαστε ένα μπουμπουνητό ανήμποροι να φορέσουμε έστω μια καμπαρντίνα. Και ο παραλογισμός να καλπάζει θριαμβευτικά. Μαύρος θρίαμβος. Μαύρος καλπασμός.

Ίσως επείγει μια στροφή σε σταθερές αξίες, μια στροφή σε ό,τι πιο ανθρώπινο σκιρτάει εντός μας, και εντός της κοινωνίας. Να μαλακώσει το βλέμμα μας, να γίνει τρυφερότητα η τραχύτητα, να ακούσουμε πάλι τις μουσικές που μας γαλούχησαν και τις έχουμε αφήσει στην άκρη, σαν παλιά βινύλια που τα θεωρούμε αναχρονιστικά. Να σκύψουμε στον άλλο, στο φίλο μας, στην κοπέλα μας, σε ανθρώπους που λαχταράνε για αγάπη.

Μικρές άμυνες, τι άλλο;, προς το παρόν: μια περιπλάνηση μέσα στην πόλη, δίχως σκοπό, ένα σουλατσάρισμα για να ξελαμπικάρει το μυαλό, για να χαθούμε σε όμορφες αναμνήσεις, για να χωθούμε στο κουκούλι της μνήμης, έστω για λίγο, κι ακόμα για να ανακαλύψουμε μερικές κόγχες της πόλης, ζεστές, θαλπερές, όμορφες ακόμη, προτού μεταμορφωθεί η πόλη σ’ ένα γιγάντιο εμπορικό κέντρο, με τεχνητό φωτισμό, με τεχνητά βλέμματα, με τεχνητές φωνές.

Τεταμένη η ατμόσφαιρα, παντού. Η νηνεμία, η γαλήνη, η ηρεμία να είναι ρακένδυτες δεσποινίδες, να είναι σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, εξόριστες όχι στην κεντρική λεωφόρο αλλά σε σκοτεινά σοκάκια. Ευτυχώς, μέσα στη σκοτεινιά, φεγγίζουν μικρά κεριά, κεράκια. Έλεγε ο Άλεν Γκίνσμπεργκ ότι το ποίημα είναι ένα μικρό κερί μέσα στο δάσος. Τέτοια κεριά γίνονται πολύτιμα ξανά.

Έχουμε ανάγκη ν’ ακούσουμε άλλες φωνές, βελούδινες, απαλές. Έχουμε ανάγκη ν’ ανάψουμε το φως και πάλι. Μέσα μας, γύρω μας, όπου μπορούμε. Έχουμε ανάγκη να βρούμε όσα έχουμε χάσει, να βρούμε την αγάπη μας για την τέχνη, ναι, την τέχνη ως βάλσαμο, όχι ως εντυπωσιασμό, την τέχνη ως δώρο, ως ανάσα, ως θέρμη. Έχουμε ανάγκη να γίνουμε φίλοι με τον εαυτό μας και με τον δίπλα μας. Έχουμε ανάγκη να δώσουμε στις λέξεις ξανά το νόημά τους, να τις κάνουμε οχήματα συνεννόησης, επικοινωνίας, κοινής πορείας μέσα στον γενικευμένο λαβύρινθο.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 05/03/09