Αγαπούσε ακόμα και τον αριθμό του τηλεφώνου της
(Ακούστηκε σήμερα, 9 Μαρτίου, στο ραδιοχρονογράφημά μου, Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, και www.kanaliena.gr)
Μανόλης Αναγνωστάκης
Είναι πολύτιμοι οι ποιητές. Οι σελίδες τους πάντοτε μας ταξιδεύουν στο όνειρο, μας γυρίζουν στην πραγματικότητα, σε μια πτυχή της πραγματικότητας που συχνά λησμονούμε. Με τις λέξεις φτιάχνουν ουρανούς, με τις λέξεις καταργούν τα μπουντρούμια της ανοησίας, με τις λέξεις τορπιλίζουν τα θωρηκτά της κακοήθειας. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Είχα την τιμή να τον γνωρίσω στα φιλόξενα γραφεία των εκδόσεων Νεφέλη, όπου γνώρισα και τον γιο του, τον έξοχο Ανέστη Αναγνωστάκη. Μανόλη Αναγνωστάκη διαβάζαμε μετά γλυκιάς μανίας μια παρέα έφηβοι στον Βόλο, κάτι δεκαετίες από σήμερα. Πάντα τον ευγνωμονούμε γιατί τα ποιήματά του μας έκαναν να πιάσουμε μολύβι και χαρτί, να κυκλοφορούμε στα καφενεία της παραλίας του Βόλου πάντα μ’ ένα σημειωματάριο στην τσέπη του αμπέχονου ή του μοντγκόμερι και να γράφουμε ποιήματα κι εμείς.
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Κι ήθελε πολύ φως να ξημερώσει. Όμως/ εγώ/ δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα/ Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω/ Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες».
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Το θέμα είναι τώρα τι λες/ Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε/ Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ/ Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας// Το θέμα είναι τώρα τι λες».
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι/ Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν/ Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια/ Αυτοί που θα μιλούσανε πέθαναν όλοι νέοι/ Τα θλιβερά τραγούδια που γενήκανε πουλιά/ Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος/ Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα/ Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις/ Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός/ Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι».
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω/ τα χαρτιά μας/ Κλέφτες!/ Στα ψέματα παίζαμε!»
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Κάτω απ’ τις ράγες του τραίνου/ Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου/ Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών// Όταν όλα περάσουν – πάντα σε περιμένω.// Πέρασαν από τότε πολλά τραίνα/ Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν/ Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν.// Κάτω από κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή/ Όταν όλα περάσουν – / Σε περιμένω».
Μανόλης Αναγνωστάκης: «Αγαπούσε ακόμα και τον αριθμό του τηλεφώνου της».
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 09/03/09
2 σχόλια:
Πώς το κάνεις αυτό, διάολε;
Είχα πάρα πολλά χρόνια να πιάσω στα χέρια μου τα βιβλία του - ίσως γιατί το να διαβάζεις Αναγνωστάκη είναι κάπως σαν να σε τύπτει η συνείδησή σου - και χθες το βράδυ πήρα και τα τρία στο κρεβάτι και πέρασα μια ώρα διαβάζοντάς τα: τα "Ποιήματα 1941-1971", "Το Περιθώριο '68-'69" και το "ΥΓ". Και σήμερα σ' ακούμε ξαφνικά στο ραδιόφωνο να διαβάζεις Αναγνωστάκη...
Είναι εκπληκτικό πώς καταφέρνει αυτός ο ποιητής να είναι συγχρόνως (μες στο ίδιο ποίημα κάποιες φορές)και τρυφερός και ειρωνικός και πολιτικός και ιδιωτικός και σαρκαστικός και χαμηλόφωνος.
"Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που κλαίμε."
@Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος: Αυτή είναι η μαγεία, φίλε μου, του Αναγνωστάκη. Και πάντα θαύμαζα το υποχθόνιο χιούμορ του. Ας πιούμε κι ένα ποτήρι για τον Μπουκόφσκι,απόψε, δεκαπέντε χρόνια ακριβώς από τον θάνατό του!
Δημοσίευση σχολίου