ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ, ΤΕΛΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Χθες, 30 Απριλίου, μεταδόθηκε το παρακάτω Ραδιοχρονογράφημα από το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM. Μία ωραία περιπλάνηση ταξίδεψε την Φυλή των Happy Few από την Πλατεία Παπαδιαμάντη στο Μαρούσι («Είναι μακριά το Μαρούσι/ Πιο μακριά κι απ’ το Παρίσι/ Για τον κάθε ερωτευμένο Ροβεσπιέρο»), κι από το Μαρούσι στην Πλατεία Μπωντλαίρ (τέως Πλατεία Κάνιγγος), εν συνεχεία πάλι στην Πλατεία Παπαδιαμάντη, και κατόπιν, αναπάντεχα και υπέροχα, στην Καισαριανή, αργά τη νύχτα, και στην παρέα του Γιάννη Τριάντη, της Ναταλί Χατζηαντωνίου, και του Κώστα Βεργόπουλου για μια συζήτηση σχετικά με τον Μάη του 68! Ωραία πράγματα, όπως θα έλεγε και ο Νέστωρ Πουλάκος! («Σήμερα τον Πουλικάκο/ Νέστορα τον λέν’/ Πουλάκο»).

Έρωτας υπό Διωγμόν

“No se puede vivir sin amor”. Δεν ζει κανείς χωρίς έρωτα, διαβάσαμε, και διαβάζουμε, σ’ ένα από τα πιο λατρεμένα μας βιβλία, στο μυθιστόρημα Κάτω από το Ηφαίστειο του Μάλκολμ Λόουρι. Η ερωτική εποποιία του Προξένου Τζόφρεϊ Φέρμιν στην επιβλητική σκιά του ηφαιστείου Ποποκατεπέτλ είναι ένα απόλυτο ποίημα πάθους και πόθου, αγάπης και λατρείας, που απλώνεται σε τετρακόσιες πυρωμένες σελίδες, και που έρχεται και πάλι να μας θυμίσει πόσο είδος υπό εξαφάνισιν είναι οι ερωτευμένοι και πόσο διωκόμενος είναι ο έρωτας σήμερα. Διωκόμενος όχι πια τόσο από άγρια ταμπού, από κοινωνικές συμβάσεις και προκαταλήψεις, μα διωκόμενος από τους θηριώδεις ρυθμούς της καθημερινότητας, από την εναλλαγή αλλοτριωμένης εργασίας και γενικευμένης πλήξης, από τον κατατεμαχισμό των νοημάτων και την κονιορτοποίηση των σημασιών. Διωκόμενος από την κατίσχυση της εμπορευματικής μη-λογικής, από την γραμματική της μη-ζωής, για την οποία μιλούσε ο Τζορτζ Στάινερ. Διωκόμενος, ακόμα, από τους τέως-ερωτευμένους, απ’ αυτούς που τρομαγμένοι από την λυτρωτική αναρχία του έρωτα, φροντίζουν να τον στραγγαλίσουν οι ίδιοι μόλις νιώσουν εντός τους τα πρώτα του σκιρτήματα, και να τον αντικαταστήσουν από ένα είδος φαιδρού προσκοπισμού της τάχατες αγάπης, κάτι που με μαθηματική ακρίβεια του οδηγεί στα λιμνάζοντα ύδατα μιας άχαρης συμβίωσης, η οποία με τον καιρό γίνεται αφόρητη.

Είδος υπό εξαφάνισιν, οι λιγοστοί πείσμονες ερωτευμένοι ολοένα και περισσότερο, και πράττοντας άριστα, καταφεύγουν σε πανέξυπνα τεχνάσματα, σε ωραίες επινοήσεις, σε κρίσιμα κόλπα για τη σωτηρία και την μακροημέρευση του έρωτα. Πρώτα απ’ όλα έχουν την υπέροχη τάση να θυμούνται τις «μέρες που μια ανθρώπινη ζωή είχε κάποια αξία και δεν ήταν απλώς ένα τυπογραφικό λάθος σ’ ένα ανακοινωθέν», όπως γράφει ο Λόουρι. Επιδίδονται σε μιαν ανταλλαγή δώρων, μια τελετουργία της δίχως δόλο προσφοράς. Ρίχνουν στη λάβα της λησμοσύνης ό,τι δεν είναι λαμπερό και ονειροφόρο. Γίνονται ποιητές για να ψάλλουν την ομορφιά του πλάσματος που δονεί τους λογισμούς τους. Γίνονται μάγειροι για να τέρψουν τον ουρανίσκο της αγαπημένης, με απίστευτες συνταγές που θαρρείς ανατρέπουν κάθε σύμβαση της εστίασης. Γίνονται αυτοσχέδιοι θαυματοποιοί προκειμένου να μετατρέψουν τις φτωχικές κάμαρες σε ολάνθιστους κήπους. Γίνονται εξερευνητές της πόλης τους και ανακαλύπτουν κρύπτες και περάσματα που φιλοξενούν και θεριεύουν τον ίμερο. Κάνουν τον περίπατο περιπέτεια. Κάνουν την περιπέτεια μεγαλειώδες έπος. Θυμούνται ξανά την παλιά υπέροχη φράση των πρωτοπόρων «Η Τέχνη είναι αλκοόλ, δεν είναι βάλσαμο», και μεθάνε με το αθάνατο κρασί του Ανδρέα Μπρετόν και του Ανδρέα Εμπειρίκου, του Αρθούρου Ρεμπώ και του Αρθούρου Κραβάν, του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ και του Ιωάννη Λένον।

Είδος υπό εξαφάνισιν, οι λιγοστοί πείσμονες ερωτευμένοι ανακαλύπτουν τους προγόνους τους, ξεσκαρτάρουν την Παγκόσμια Ιστορία του Έρωτος, αφήνουν ίσως στην άκρη τον Δάντη και τη Βεατρίκη, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, και προτιμούν να ποντάρουν στον Μπόγκι και στην Μπακόλ, στον Χάμμετ και την Χέλμαν, στον Βλαντιμίρ και τη Βέρα, στην Μπόνι και στον Κλάιντ, αλλά με ένα πιο αίσιο και αίθριο μέλλον. Εκπονούν μία νέα Γεωγραφία των Παθών, οι λιγοστοί πείσμονες ερωτευμένοι, και συνθέτουν μια νέα γλώσσα, μια δική τους ιδιόλεκτο, έναν κώδικα προορισμένο αποκλειστικά για την ποιητική τους συνεννόηση. «Πάρε τη λέξι μου», το σύνθημα. «Δώσε μου το χέρι σου», το παρασύνθημα. Σωστά, Ανδρέα Εμπειρίκο;