ΡΑΔΙΟΑΓΑΠΗ

Γιατί Πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε γι’ Αγάπη

Το Ραδιοχρονογράφημα στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM
και http://www.kanaliena.gr/

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από έναν συγγραφέα που αγαπάμε, τον Raymond Carver. Ο οποίος για καμιά εικοσαριά χρόνια ήταν το πιο καλοκρυμμένο μυστικό της αμερικανικής λογοτεχνίας. Πιο πολύ τον διάβαζαν στην Ευρώπη παρά στην πατρίδα του. Το ίδιο συνέβη και με τον Henry Miller, ο οποίος μάλιστα ήταν απαγορευμένος από τον Μεσοπόλεμο και έως τη δεκαετία του 1960. Ας θυμίσω ότι ο Carver γεννήθηκε πριν από εβδομήντα χρόνια, το 1938, και αναχώρησε από τον όχι και τόσο μάταιο κόσμο, προ εικοσαετίας, το 1988. Αμφότεροι οι Carver και Miller έζησαν μες στα ζόρια τα οικονομικά, και διατήρησαν μια θαυμαστή αξιοπρεπή στάση και μιαν εξίσου θαυμαστή προσήλωση στο έργο τους, στο να μπορούν να εκφράζονται με μιαν ελευθερία απόλυτη. Ο Miller, σαν επέστρεψε αναγκαστικά, λόγω της ναζιστικής λαίλαπας και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στην Αμερική, έκανε ένα μεγάλο ταξίδι στην αχανή χώρα του για να τη γνωρίσει και πάλι. Μετά το ταξίδι έγραψε το σπουδαίο βιβλίο του «Κλιματιζόμενος Εφιάλτης». Θαρρώ ότι ένας συνδυασμός των δύο τίτλων θα μπορούσε να μας προσφέρει υλικό για σκέψη τούτο το Σαββατοκύριακο. Δηλαδή, δεν θα ήταν μάταιο να στοχαστούμε, έστω για λίγο, μες στα τρεχάματά μας και μες στον κυκεώνα των κακών ειδήσεων, πώς φτάσαμε να ζούμε σ’ έναν κλιματιζόμενο εφιάλτη και πώς μπορούμε να μιλάμε για αγάπη, ή τι μπορεί να είναι η αγάπη μέσα σε τέτοιες συνθήκες.
Πώς μπορεί να αγαπάει κανείς, με ποιον τρόπο, όταν κατακλύζεται από τον κλιματιζόμενο εφιάλτη, από δεκάδες μικροσυσκευές που τάχατες διευκολύνουν τη ζωή του, αλλά στην πραγματικότητα του φράζουν την ατραπό προς το όνειρο, τον κάνουν να ξεχνάει τι θα πει να ρεμβάζεις, τι θα πει να κάνεις έναν αργό περίπατο σε μιαν όμορφη συνοικία, ν’ αφήνεις το γάμο και να σουλατσάρεις για πουρνάρια; Πώς μπορεί ν’ αγαπάει κανείς, με ποιον τρόπο, όταν βομβαρδίζεται από τις γνωστές φυλλάδες που μιλάνε διαρκώς για μίση και συγκρούσεις και διασυρμούς; Πώς μπορεί ν’ αγαπάει κανείς, με ποιον τρόπο, όταν ακούει σχεδόν ακατάπαυστα λέξεις όπως φορολογική κλίμακα, κόστος για τον προϋπολογισμό, αύξηση ή μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος; Πώς μπορεί να αγαπάει κανείς, με ποιον τρόπο, όταν σχεδόν όλα του τα δευτερόλεπτα είναι δεσμευμένα σε ενέργειες που σχέση ουδεμία δεν έχουν με την ευζωία, με την ηδύτητα, με την ποίηση, με τη φιλία;
Λόγια αφελούς ίσως, αλλά και λόγια που ίσως χρησιμεύσουν στην αγωνιώδη προσπάθεια ορισμένων να συνδεθούν πάλι με την ανθρώπινη βαθιά ουσία, με τα συναισθήματα, με την ευαισθησία. Λόγια που δεν θέλουν να είναι ουτοπικά αλλά που θέλουν να ξαναβρεθεί το χαμένο κέντρο της ανθρώπινης ζωής, και το εν λόγω χαμένο κέντρο είναι η Αγάπη. Κι άμα λάχει, έχω να πω στους πραγματιστές, συμφέρει η Αγάπη, απαλύνει την οδύνη, σε τονώνει, απομακρύνει ότι σε σκοτώνει, σε θωρακίζει απέναντι στα χτυπήματα της καθημερινότητας που έχει γίνει πολύ σκληρή. Ας ξαναδούμε για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε γι’ Αγάπη. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα χάσουμε. Απεναντίας!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 27/ΧΙ/2008