ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Το παρακάτω, 13ο Ραδιοχρονογράφημα, μεταδόθηκε σήμερα, 14 Απριλίου, μεσημέρι παρά πέντε, από το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90.4 FM. Το 12ο Ραδιοχρονογράφημα, που ακούστηκε την Παρασκευή, απαρτιζόταν από τρία ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη. We are for each other/ for life’ s not a paragraph/ and death I think/ is no parenthesis (μπόρεσε να γράψει ο σπουδαίος e. e. cummings).

Λένα και Λουίζ

Μολονότι ανήκω στη γενιά που γαλουχήθηκε, μάλλον καθυστερημένα, με το σύνθημα που στοίχειωσε το ροκ εντ ρολ και έστειλε στους λειμώνες τ’ ουρανού παλικάρια όπως ο Τζέιμς Ντιν και ο Τζίμι Χέντριξ, όπως η Τζάνις Τζόπλιν και ο Τζέιμς Ντάγκλας Μόρισον, ήτοι το ακαριαίο σύνθημα «Live Fast, Die Young», που σημαίνει «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος», μου ασκούσαν μεγάλη γοητεία κάποιες μορφές που, θαρρείς, ξεγελούσαν τη φθορά και το πάλευαν γερά, καθώς λέει ο Μπουκόφσκι. Ναι, το πάλευαν γερά, πόνταραν στην αντοχή των υλικών, αρνούνταν να το βάλουν κάτω, να βγουν απ’ το παιχνίδι. Τέτοιες μορφές ήσαν ο Χένρι Μίλερ και ο Σάμιουελ Μπέκετ~ ο Μπέργκμαν και ο Αντονιόνι~ ο Ολιβέιρα, βεβαίως~ κι ακόμα, ο Τσάρλι Μαριάνο, γεννημένος το 1923 παρακαλώ, σαξοφωνίστας ογδόντα πέντε ετών που το φυσάει ακόμη, και εύγε του!
Γιατί τα λέω αυτά; Διότι θεωρώ μεγίστη αναπτέρωση του ηθικού όλων μας το γεγονός της αντίστασης στη φθορά, το γεγονός της διαρκούς αναβάπτισης στα νάματα της δημιουργικότητας, και, απεναντίας, θεωρώ βλάσφημο ξαστόχημα το να τα παρατάμε, να εγκαταλείπουμε τον στίβο της πάλης ενάντια στη μιζέρια. Προσφάτως, αισθάνθηκα μια τέτοια, μεγίστη αναπτέρωση ηθικού την κυκλοφορία των «Ημερολογίων» της Λένας Πλάτωνος, αυτή τη δυναμική της επανεμφάνιση στη μουσική, αυτή τη σημαντική ανανέωση της προσφοράς μιας σπάνιας δημιουργού. Χάρη στην τρυφερή ευφυΐα και την ευφυή τρυφερότητα –τι ωραία να συνταιριάζονται αυτά τα δύο!– του ποιητή Γιώργου Χρονά, έχουμε τη χαρά ν’ ακούμε και πάλι τις μελωδικές αιχμές της Λένας, αυτής της ιέρειας της electronica, αυτής της αδάμαστης πρωτοπόρου! Είχα την τιμή, πιτσιρικάς, και χάρη στον παλιόφιλο Άκη Λαδικό, να παρευρίσκομαι στο στούντιο όπου ηχογραφούνταν τα διαμάντια του εκπληκτικού δίσκου «Σαμποτάζ», στις αρχές της δεκαετίας του Ογδόντα., και να κάνω παρέα με τη Λένα και με τον εκρηκτικό Γιάννη Παλαμίδα. Αλησμόνητα πράγματα, βαρύτιμα, πανέμορφα, και γόνιμα!
Κι ακόμα, μαζί με τα «Ημερολόγια», άλλη μεγίστη αναπτέρωση του ηθικού, η αναδρομική έκθεση τόσο στην Tate Modern όσο και στο Μπομπούρ, της Λουίζ Μπουρζουά, αυτού του ιερού τέρατος της γλυπτικής, αυτής της εξαίσιας «Γιαγιάς Όλων Μας», που επιμένει, στα ενενήντα έξι της χρόνια, να σμιλεύει με ετερόκλητα υλικά, με μάρμαρο, με ξύλο, με ατσάλι, το μυθιστόρημα μιας πάμπλουτης σε εμπειρίες ζωής.
«Χαστούκι στο γούστο του κοινού», χαρακτήριζε την ποίησή του και τον ρωσικό φουτουρισμό ο Βλαδίμιρος Μαγιακόφσκι. «Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια», διατεινόταν ο υπέροχος Ανδρέας Εμπειρίκος. Ας είναι χαστούκι στη χαοτική χαμέρπεια των χαλεπών καιρών μας αυτές οι άδολες και συγκλονιστικές προσφορές που μας έρχονται από σημαντικότατες μορφές όπως η Λένα και η Λουίζ.