ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Το παρακάτω μεταδόθηκε σήμερα, 9 Απριλίου, μεσημέρι παρά πέντε, από το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90.4 FM. Σταθερά θα επιμείνουμε να μην είμαστε υπό πίεσιν αλλά υπό ποίησιν. Μας ντοπάρουν οι λέξεις, μας ντοπάρουν η Φιλία και ο Έρως, μας ντοπάρουν οι άδολες σχέσεις, οι τρελές παρέες, οι νύχτες μας που είναι πιο φωτεινές από τις λαμπρότερες ημέρες! Μας ντοπάρει το ποίημα «Africa, Paris, Greece», του Charles Bukowski, στις σελίδες 84, 85, και 86 του βιβλίου του Play the Piano Drunk like a Percussion Instrument until the Fingers begin to bleed a little. Μας ντοπάρει το ότι ο μέγας Bob Dylan τιμήθηκε, προχθές, με το Βραβείο Pulitzer.

Η Προπαγάνδα της Ποιότητας

Έλεγα, από τούτο το μικρόφωνο, από τούτο το βήμα, τις προάλλες, για τα blog, για την ποίηση που θάλλει και πάλι, που πάντα βρίσκει τρόπους και δρόμους για να περάσει από το αίνιγμα στο άνοιγμα, για να ξεγελάσει τη φθορά, για να φτάσει σε ευήκοα αυτιά. Και χτες το βράδυ, ύστερα από μουσικές εξαίσιες (Ιωάννης Σεβαστιανός και Dylan, Κοέν Λεονάρδος και Λεονάρδου Σωτηρία, Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν και Βαν Μόρισον), ανοίγω τον υπολογιστή μου και λαμβάνω ένα φίνο e-mail, τίγκα στην ποίηση και στη ζωντάνια και στην αγάπη για τη ζωή. Ναι, λαμβάνω ένα ωραίο e-mail που είναι συνάμα γαλάζιο άνθος και θαλπερή αιθρία. Είναι από τον Νέστορα Πουλάκο, φίλο ποιητή, blogger και νυν υπεύθυνο του σάιτ «Βακχικόν». Ψάξτε το, δεν θα χάσετε. Ένα σάιτ που προβάλλει την ποιότητα της τέχνης και, κυρίως, την τέχνη της ποιότητας. Ένα σάιτ που οσονούπω θα εκπέμπει σταθερά και στα ερτζιανά. Ένα σάιτ που σχέσιν ουδεμία δεν έχει με ρουτίνες, ντοπαρίσματα, εκβιασμούς, δόλιες βιντεοσκοπήσεις, δικομματισμούς, πνευματικούς ανασκολοπισμούς, και άλλα τοιούτα. Ένα σάιτ, επαναλαμβάνω Βακχικόν το λένε, από το ποίημα του Καβάφη. Ένα σάιτ που άλλο δεν θέλει παρά την ομορφιά να εξάρει. Ένα σάιτ που οργανώνει εκδηλώσεις, βραδιές μουσικοποιητικές, για τις οποίες συχνά θα σας μιλάμε. Ιδού τώρα ένα δείγμα γραφής:

Τίποτα δεν είναι αληθινό, η Προπαγάνδα συνεχίζεται
Απ’ τις ακρώρειες των πόλεων, από το πουθενά, σιγά-σιγά και αθόρυβα, συγκεντρωνόμαστε. Κάτω από το χαμηλό φως των χαμόγελων, ανοίγουμε το χάρτη της ονειρικής μας πολεοδομίας και σχεδιάζουμε τις διαδρομές μας. Δεν πρόκειται να τις ακολουθήσουμε, το ξέρουμε. Άγνωστοι οιωνοί και συγχρονίες απρόβλεπτες θα μας οδηγήσουν. Καίμε το χάρτη, από τις φλόγες ανάβουμε τσιγάρα, και ξεκινάμε.Στην Προβηγκία και στην Ήπειρο, σε βόρεια πλάτη και θάλασσες ζεστές, περιπλανιόμαστε. Χανόμαστε στον κόσμο, συναντιόμαστε. Έχουμε μάθει ότι ο δρόμος είναι μονόδρομος, ο γυρισμός ανέφικτος. Δεν θα ξαναγυρίσουμε. Γονατίζουμε, βουτάμε τα χέρια μας στο χώμα, στο νερό, και με τη λάσπη υψώνουμε ναούς αφιερωμένους στην ετοιμόρροπη δόξα της διαπροσωπικής περιπέτειας. Ανυπόληπτοι ιερείς μας δίνουν την ευχή τους. Κι ένα μπουκάλι για το δρόμο.