ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Το παρακάτω ακούστηκε σήμερα, 1 Απριλίου 2008, από το Κανάλι 1, Πειραιάς, στους 90.4 FM, στις 12 παρά 5, όπως κάθε μέρα. Για κάποιο λόγο, επιθυμώ να «τσοντάρω» εδώ ένα ποίημα του Τζακ Κέρουακ, με τον τίτλο «Ορισμός του Ποιητή», μεταφρασμένο από τον Γιάννη Λειβαδά, και αντλημένο από τον τόμο «Ποιήματα» (εκδ. Ηριδανός): Ο ποιητής είναι ένας τύπος που/ περνά τον χρόνο του σκεπτόμενος/ τι είναι αυτό που πάει στραβά,/ και παρότι γνωρίζει, δεν γίνεται/ ποτέ να ανακαλύψει, περί/ τίνος πρόκειται, συνεχίζει γι’ αυτό/ να στοχάζεται και να γράφει./ Ο ποιητής είναι ένας τυφλός οπτιμιστής./ Ο κόσμος είναι εναντίον του για/ πολλούς λόγους. Ο ποιητής όμως/ επιμένει. Πιστεύει/ πως βρίσκεται στον σωστό δρόμο,/ ό,τι κι αν του λένε/ οι συνάνθρωποί του. Σ’ αυτή την/ αιώνια αναζήτηση αλήθειας, ο/ ποιητής είναι μόνος./ Προσπαθεί να γίνει παντοτινός σε μια/ κοινωνία που βασίζεται στον χρόνο».


Πελώριες Αλήθειες

Όπως και να το κάνουμε, κι ό,τι κι αν λέμε, μεγάλος ήτανε ζωγράφος ο Αδόλφος Χίτλερ. Θέλουμε δε θέλουμε, ρηξικέλευθη υπήρξε, και, αν δεν απατώμαι, ακόμη ρηξικέλευθη υπάρχει, η αοιδός η Βανδή η Δέσποινα. Κακά τα ψέματα, σαν και τον Τζεφ Κουνς εικαστικός άλλος δεν έχει σαρώσει τον πλανήτη Γη. Ό,τι κι αν λέμε, ladies & gents, το πολεοδομικό έργο του Δημήτρη Αβραμόπουλου θα μείνει με γράμματα χρυσά στην ιστορία. Παίδες, με κάθε ειλικρίνεια, τώρα τελευταία είναι αδύνατον να πιω ιρλανδέζικο ουίσκι, να διαβάσω Τζακ Κέρουακ και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, να συγκλονιστώ από τον Λουί Φερντινάν Σελίν, να εκστασιαστώ με την Eroica του Λούντβιχ Βαν, αλλά και του Κοσμά Πολίτη, να πάθω ταράκουλο με την «Αυτοπροσωπογραφία» του Βαν Γκογκ, να τρελαθώ ευχάριστα ξαναβλέποντας του Τζόνι Κασσαβέτη τα Άπαντα. Και, ματηπαναζία, έκοψα, διά παντός, τα Sante.

Όπως και να το κάνουμε, κι ό,τι κι αν λέμε, σιγά μην ήτανε σημαντικό το πέρασμα του Μάνου Χατζιδάκι από τούτο τον εφήμερο κόσμο~ και σιγά μην έγραψε στίχους υπέροχους ο Μάνος ο Ελευθερίου. Ποιος νοιάζεται, my friends, για το απελπιστικά βαρύγδουπο Άξιον Εστί του Μίκη Θεοδωράκη, για την τόσο άνευρη και διόλου μελωδική Τετραλογία του Δήμου Μούτση, για το άχρωμο άοσμο άγευστο Βρώμικο Ψωμί του Διονύση Σαββόπουλου; Μα τι άτεχνο το σκίτσο του Ντα Βίντσι, πόσον ταχύρρυθμο το σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, τι αργός οδηγός ο Νίκι Λάουντα! Κι αυτός ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, βρε παιδί μου, μα τι ανήμπορος που είναι λίγη συστολή να έχει και την αλαζονική του έπαρση να ξεπεράσει!

Καθώς είπεν κι ο Μποντριγιάρ, ο Πόλεμος στον Κόλπο δεν έγινε ποτέ. Ούτε άλλωστε και η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789~ ενώ, ας επιμείνουμε, παρ’ όλες τις αχαλίνωτες φήμες, ουδεπόποτε μπούκαρε ο Τρότσκι στην Κρονστάνδη, ουδέποτε υπήρξαν φιλόξενοι οι Κρητικοί, και ποτέ δεν άσκησε την παραμικρή γοητεία σε κανέναν η Ιβηρική. Χάλι μαύρο η σκηνική παρουσία της Ούτε Λέμπερ, άνευ ρυθμού ο Νικ ο Κέιβ, κάργα κυνικός ο Λέοναρντ Κοέν, ξεμέθυστος μονίμως ο Τομ Γουέιτς. Κι εσύ, ω Λατρεμένη, κι εσύ, ω Λατρευτή, ποτέ σου δεν εκτίμησες της μαγειρικής μου το εύρος!

Μαύρα χάλια η ζωή μας, αίσχος όνειδος μαυρίλα, χαμόγελα ποτέ, εξόριστο το κλέος. Φρίκη, δεν μας δόθηκε σ’ εμάς η διαλεκτική του χρόνου, τα νώτα τους μας έστρεψαν η Γλύκα κι η Ηδύτης, τα νιάτα μάς παράτησαν, να παίξουν παραπέρα, γεράσαμε μονήρεις, την Ηδονή τη χάσαμε, αλίμονο, παιδιόθεν.

Πρωταπριλιά Πρωταπριλιά Πρωταπριλιά Πρωταπριλιά Πρωταπριλιά Πρωταπριλιά!