ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Το παρακάτω, Ένατο Ραδιοχρονογράφημα, ακούστηκε χθες, μεσημέρι παρά πέντε, κατά τα ειωθότα, από το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90.4 FM. «Όσο ακόμη έχω όρεξη να μιλώ για τη Σονάτα της Θύελλας ή για την Τέχνη της Φούγκας, τόσο, ναι, δεν παραιτούμαι, είπε ο Ρέγκερ» (Thomas Bernhard, Παλιοί Δάσκαλοι).

Οι Κόγχες της Πόλης

Ναι, κόγχες~ κογχύλια. Όμορφα μέρη, θαλπερά. Μέσα στην πόλη, φωλιές ηδύτατες, καμωμένες για ανάπαυλα. Εκεί όπου μπορείς να ξαποστάσεις αλλά και να ξεφαντώσεις. Εκεί όπου μπορείς τη Φιλία ν’ απολαύσεις και στου Έρωτος τα νάματα ξανά να βαφτιστείς. Είναι της πόλης οι κόγχες. Είναι ταβερνεία παλιά, μπαράκια που άντεξαν στου χρόνου τη φθορά, καφενεία που μένουνε στην ιστορία. Ταξιδευτές μέσα στην πόλη, τα ανακαλύπτουμε, χρόνια τώρα, τα μέρη αυτά όπου του καφέ η ευωδιά είναι σαν ποίημα του Καρούζου, όπου του ουίσκι η αψάδα σε γυρνάει στην αποκοτιά της εφηβείας σου, όπου τα εδέσματα γίνονται χάδια της μάνας.

Είναι τα μέρη μας. Τα μέρη που μας γαλούχησαν. Που μας γαλουχούν ακόμη. Είναι το «Πανελλήνιον», θρυλικό καφενείο, στέκι σκακιστών, απ’ όπου έχουνε περάσει γενιές και γενιές φίλων του ζατρικίου. Ανάμεσά τους ο Νίκος ο Σκαλκώτας, υιός του μουσουργού μας, πρωταθλητής Ελλάδας, δεινός ταβλαδόρος, πάντα χαμογελαστός. Ο Ηλίας Κουρκουνάκης, κορυφαίος σκακιστής κι αυτός, έξοχος συγγραφέας, χιουμορίστας και λάτρης του Σέρτζιο Λεόνε. Κι ακόμα, ο Παντελής Καλιότσος, ο μυθιστοριογράφος, ο Στέφανος Ροζάνης, ο δοκιμιογράφος και ποιητής. Και πάμπολλοι άλλοι. Ως και ο Ανατόλι Κάρποφ, μέγας παγκόσμιος πρωταθλητής, αιώνιος αντίπαλος του Γκάρι του Κασπάροφ.

Είναι το «Ωρεβουάρ», το πρώτο αμέρικαν μπαρ, μισόν αιώνα τώρα. Σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Αριστομένη Προβελέγγιο. Θεσπέσιο στέκι στην Πατησίων. Έχει φιλοξενήσει τον Φρανκ Σινάτρα, μάλιστα. Εδώ, στο «Ωρεβουάρ», έχουν πιει τα ποτήρια τους κι έχουν διασκεδάσει, τραγουδώντας το τραγούδι που ξεγελάει το χρόνο, καθώς έλεγε για την Ποίηση ο Αντρέ Μπρετόν, ποιητές όπως ο Καραβασίλης ο Γιώργος, συγγραφείς και ακτιβιστές όπως ο νυν βουλευτής Κοροβέσης Περικλής, εγλεντζέδες αειθαλείς όπως ο λεγόμενος Τουλούζ Λωτρέκ, και φίνοι ηθοποιοί όπως ο Κούλης ο Στολίγκας. Μα και ζωγράφοι, όπως ο Αχιλλέας ο Χρηστίδης. Και, φυσικά, ο δικός μας, ο Γιάννης ο Τριάντης.

Είναι και το παμπ ρέστοραν «James Joyce», το ιρλανδέζικο, κοντά στο Θησείο. Ζεστό, με πολυθρόνες δερμάτινες, με ωραία μουσική από το πράσινο νησί, με συνταγές μαγειρικές εμπνευσμένες από το έργο και τον βίο του μεγάλου ρηξικέλευθου συγγραφέα. Μια ακόμα όαση στην πυκνοκατοικημένη έρημο, όπως ορίζει τη μεγαλούπολη η όπερα «Traviata». Εδώ ανασαίνεις το «οξυγόνο αντιδιαστολής», για το οποίο πάντα μιλούσε ο Νίκος Καρούζος, λέγοντας ότι αυτό ακριβώς το «οξυγόνο αντιδιαστολής» είναι στις μέρες μας η Ποίηση.

Πολλά μέρη, θαλπερά. Πολλά μέρη, κόγχες της πόλης, πολύτιμα κογχύλια, μας περιμένουν, για να χαρούμε εκεί του Έρωτος τα δώρα, της Φιλίας τη γλύκα, της Αγάπης τη μελωδία. Ας τα ανακαλύπτουμε, κι ας τα τιμούμε, φίλες και φίλοι! Καλή μας εβδομάδα και κάθε καλό!