Ένεκα κραιπάλη διαρκείας εις το ιρλανδέζικο στέκι James Joyce, ηργήσαμεν όπως αναρτήσωμεν το παρακάτωθι Ραδιοχρονογράφημα, παίδες! Anyways, ακούστηκε ψες, μεσημέρι ώρα, παρά πέντε, από το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90.4 FM, και έναντι 220681 ευρώ, έταξα ναν το δώκω εις το «Δέντρο», το λογοπεριοδικόν, προς γουτεμβεργοποίησιν. Καθώς λέγει κι ο Τζ. Τζ, στα Φινεγκάνια Γουέκια: «καλόπιοτο πιοτί, καμπανιστός καμπανίτης, λαρυγγόκαυκο αψέντι, πούρο ζεοζήθι, ήτοι βαλαντώνουμε άνευ βαλαντίου» [FF, 171]
Όλα για την Αλήθεια
Τηλεόραση είχα να δω κοντά έξι χρόνια. Φυσικά, έχω βάσιμους λόγους γι’ αυτό και δεν πρόκειται για κάποια αιφνίδια κατακυρίευσή μου από εκκεντρικές τάσεις. Παραμένω ευλαβικά πιστός στη γνωστή απόφανση του Εγέλου για τις εφημερίδες («η πρωινή προσευχή του πολίτη είναι η επιμελής ανάγνωση των εφημερίδων») και στην κάποτε πασίγνωστη και τώρα μάλλον λησμονημένη ρήση του Φρέντυ Γερμανού («η διαφορά ανάμεσα στις εφημερίδες και στην τηλεόραση, είναι ότι δεν μπορείς να τυλίξεις τίποτε μέσα σε μια τηλεόραση»). Τις προάλλες, μολαταύτα, αποφάσισα με νου νηφάλιο να δω τηλεόραση. Και είδα. Κι έπαθα. Κι έμαθα. Είδα ειδήσεις, είδα «παράθυρα», είδα στρογγυλά τραπέζια, είδα έναν ψυχολόγο να συνομιλεί με μια τραγουδίστρια (μεταμεσονυκτίως), είδα διαφημίσεις για προϊόντα των οποίων αγνοούσα (ευτυχώς) την ύπαρξη.
Αυτό που με εντυπωσίασε πάνω απ’ όλα ήταν η επανειλημμένη επαναληπτική επανάληψη της τόσο ωραίας λέξης «αλήθεια». Οι πάντες επέμεναν ότι εδώ λένε όλη την αλήθεια, ότι δεν έχουν να φοβηθούν την αλήθεια, ότι εδώ θα λάμψει η αλήθεια και μόνον η αλήθεια. Ταράχτηκα, δε λέω. Κοκκίνισα, ξανά και ξανά. Ένιωσα μέγας αρχιψευταράς. Χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες τώρα, ζω προσηλωμένος στη φράση του Γκι Ντεμπόρ «Δεν λέω παρά μονάχα την αλήθεια, αν και όχι πάντοτε ολόκληρη». Θεωρούσα τη στάση αυτή εξόχως κομψή, βαθιά ανθρώπινη, σχεδόν ιδεωδώς έντιμη (ιδίως, μάλιστα, εάν το έχεις δηλώσει εξαρχής στους εκάστοτε συνομιλητές σου).
Αλλά τώρα, αισθάνθηκα αχρείος, κανάγιας, μπαγαπόντης, ελεεινός ξεγελαστής, τόσο των άλλων όσο και του εαυτού μου. Με κατατρόπωσαν ψυχικά οι ωρυόμενοι κύριοι που εκτόξευαν αποκλειστικώς την αλήθεια, και όλη την αλήθεια, και πάντα την αλήθεια από την οθόνη της τηλεόρασης. Πώς θα ζήσω από δω και πέρα; Πώς;
Όλα για την Αλήθεια
Τηλεόραση είχα να δω κοντά έξι χρόνια. Φυσικά, έχω βάσιμους λόγους γι’ αυτό και δεν πρόκειται για κάποια αιφνίδια κατακυρίευσή μου από εκκεντρικές τάσεις. Παραμένω ευλαβικά πιστός στη γνωστή απόφανση του Εγέλου για τις εφημερίδες («η πρωινή προσευχή του πολίτη είναι η επιμελής ανάγνωση των εφημερίδων») και στην κάποτε πασίγνωστη και τώρα μάλλον λησμονημένη ρήση του Φρέντυ Γερμανού («η διαφορά ανάμεσα στις εφημερίδες και στην τηλεόραση, είναι ότι δεν μπορείς να τυλίξεις τίποτε μέσα σε μια τηλεόραση»). Τις προάλλες, μολαταύτα, αποφάσισα με νου νηφάλιο να δω τηλεόραση. Και είδα. Κι έπαθα. Κι έμαθα. Είδα ειδήσεις, είδα «παράθυρα», είδα στρογγυλά τραπέζια, είδα έναν ψυχολόγο να συνομιλεί με μια τραγουδίστρια (μεταμεσονυκτίως), είδα διαφημίσεις για προϊόντα των οποίων αγνοούσα (ευτυχώς) την ύπαρξη.
Αυτό που με εντυπωσίασε πάνω απ’ όλα ήταν η επανειλημμένη επαναληπτική επανάληψη της τόσο ωραίας λέξης «αλήθεια». Οι πάντες επέμεναν ότι εδώ λένε όλη την αλήθεια, ότι δεν έχουν να φοβηθούν την αλήθεια, ότι εδώ θα λάμψει η αλήθεια και μόνον η αλήθεια. Ταράχτηκα, δε λέω. Κοκκίνισα, ξανά και ξανά. Ένιωσα μέγας αρχιψευταράς. Χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες τώρα, ζω προσηλωμένος στη φράση του Γκι Ντεμπόρ «Δεν λέω παρά μονάχα την αλήθεια, αν και όχι πάντοτε ολόκληρη». Θεωρούσα τη στάση αυτή εξόχως κομψή, βαθιά ανθρώπινη, σχεδόν ιδεωδώς έντιμη (ιδίως, μάλιστα, εάν το έχεις δηλώσει εξαρχής στους εκάστοτε συνομιλητές σου).
Αλλά τώρα, αισθάνθηκα αχρείος, κανάγιας, μπαγαπόντης, ελεεινός ξεγελαστής, τόσο των άλλων όσο και του εαυτού μου. Με κατατρόπωσαν ψυχικά οι ωρυόμενοι κύριοι που εκτόξευαν αποκλειστικώς την αλήθεια, και όλη την αλήθεια, και πάντα την αλήθεια από την οθόνη της τηλεόρασης. Πώς θα ζήσω από δω και πέρα; Πώς;
1 σχόλιο:
Όπως αποθησαυρίστηκαν στο Βιβλίο των Εναγκαλισμών του Γκαλεάνο οι ρήσεις κάποιων χωρικών της Λατινικής Αμερικής: Συνέβη επειδή το είπε η τηλεόραση...
Βέβαια τόσα χρόνια κι εγώ χωρίς τηλεόραση αγαπητέ ομορφοζωιστή. Και πίστεψέ με, μπορεί μερικές βραδιές (το παραδέχομαι) γυρνώντας αργά από τη δουλειά να την ήθελα, αλλά εκατονταπλάσιες άλλες γνώρισα ακόμα περισσότερους συγγραφείς και μουσικούς. Απλοϊκό αλλά αληθινό.
Δημοσίευση σχολίου