Το παρακάτω ακούστηκε σήμερα από το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, μεσημέρι παρά κάτι, όπως πάντα. Δικαίως, ο Μπουρσινός αντέτεινε ότι κάλλιστα μπορούμε πια να βγούμε από τα σπίτια μας και την θρηνώδη αδράνεια, και να συμμετάσχουμε σε εθελοντικές ομάδες πυρασφάλειας. Καμία αντίρρηση. Με τα σχόλιά μου, του είπα, απλώς τσιγκλάω τον εαυτό μου. Καταγράφοντας διαθέσεις, άλλοτε πικρά και άλλοτε κεφάτα, θυμίζω ότι η Πράξη είναι Αδελφή του Ονείρου. Οι Λέξεις γίνονται πέρασμα προς τις Πράξεις.
15000 Αποτεφρωμένα Στρέμματα Δάσους στον Υμηττό,
Ενώ Συνελήφθη Αρτοπώλης να Διακινεί Ναρκωτικά
Δεν μπορώ να ξανακούσω πια όπως το άκουγα παλιά εκείνο το δυνατό τραγούδι του Σαββόπουλου που πύρωνε την εφηβεία μας λέγοντας βραχνά: «Πυρκαγιά, πυρκαγιά, μες στο μυαλό μου πυρκαγιά». Και δίνω, σήμερα, άλλο νόημα στο άσμα που έλεγε, «Φάε, Φάε, το Βρόμικο Ψωμί».
Επιτρέψαμε να καεί ένας τρόπος ζωής, θεμελιωμένος στην αίσθηση της κοινότητας, στο συνημερεύειν, στην αμοιβαιότητα των βλεμμάτων, των δακρύων, των γέλιων~ επιτρέψαμε την έκπτωσή μας σε ψηφία στατιστικών, σε καταναλωτικά βαλάντια, σε εργαζόμενες μηχανές~ επιτρέψαμε να καούν οι δημιουργικές μας δεξιότητες, η βούληση, το καλό μας γούστο~ επιτρέψαμε να αφήνουμε άλλους να σκέφτονται και να πράττουν στη θέση μας. Όχι όλοι, οι πιο πολλοί. Οι Γραμμές Μαζινό της ακεραιότητάς μας ως πολιτών έχουν σαρωθεί. Η φράση του Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν «Από εδώ που είμαστε να πάμε εκεί που είναι η Απόφαση» μοιάζει πια με νοσταλγική ευχή δίχως ισχύ. Δεν είναι ν’ απορείς που καίγεται το δάσος. Έχει ήδη καεί εντός μας, το έχουμε ήδη κάψει επιτρέποντας να καεί ένας τρόπος ζωής, θεμελιωμένος, ας το ξαναπώ αλλιώς, στην συνύπαρξη, στην συνεννόηση, στην συναίσθηση.
Κάθε καλοκαίρι, καθώς καίγονται τα δάση, καίγεται και ένα από τα λιβάδια της αισιοδοξίας μου. Με κυριεύει η αίσθηση μιας οδυνηρής ανημπόριας, από την επίθεση της ευφροσύνης και της ευωχίας περνάω στο λυπηρό κατενάτσιο ενός ολοένα και πιο αναγκαίου, για να μην πω αναγκαστικού ή και ψυχαναγκαστικού αυτοεγκλεισμού, καταφεύγω ακόμα περισσότερο στο θάλπος της φιλίας, ναι, καλώ και συνάζω παλιόφιλους στο σπίτι και πασχίζουμε όλοι μαζί να εκτονωθούμε με αυτοσχέδιους θρήνους και με καταβυθίσεις στα κείμενα και στα τραγούδια που μας γαλούχησαν και εξακολουθούν να μας γαλουχούν. Ζούμε, θαρρείς, σ’ ένα σκηνικό από το Θέατρο της Σκληρότητας του Αντονέν Αρτό, ανήμποροι, ανήμποροι, ανήμποροι να κάνουμε κάτι άλλο, να προβούμε σε κάποια παρέμβαση, να γυρίσουμε τα πράγματα προς τα εκεί όπου θαρρούμε και θεωρούμε, χρόνια τώρα, πρέπον να γυρίσουν. Πάντα πολύτιμες οι σελίδες και οι νότες – πάντα πολύτιμη η λυτρωτική καταφυγή στην Τέχνη, αλλά και πάντα να μοιάζει, τέτοιες στιγμές πυρκαγιών και σκανδάλων, κομμάτι εφηβική, κομμάτι παιδιάστικη, κομμάτι αναποτελεσματική πέρα από την παρηγορία που προσφέρει.
Ας είναι, όπως λέει και μία φίλη μου. Ας είναι. Ανάβω τσιγάρο για να αφήσω το βλέμμα μου να πλανηθεί για λίγο στις τολύπες του καπνού που χορεύουν ανάλαφρα μες στο δωμάτιό μου, κι έτσι να λησμονήσω, έστω για μια στιγμή, ότι κάηκε και εξακολουθεί να καίγεται ένας τρόπος ζωής~ και, συνάμα, στέλνω το μυαλό μου να αναθυμηθεί τα λόγια του αδυσώπητα ευαίσθητου Χάινερ Μύλλερ από την «Μηχανή Άμλετ»: «Something is rotten in this age of hope […] Τι περιμένεις. Οι πετεινοί σφάχτηκαν. Το αύριο δεν θα συντελεστεί πλέον».
15000 Αποτεφρωμένα Στρέμματα Δάσους στον Υμηττό,
Ενώ Συνελήφθη Αρτοπώλης να Διακινεί Ναρκωτικά
Δεν μπορώ να ξανακούσω πια όπως το άκουγα παλιά εκείνο το δυνατό τραγούδι του Σαββόπουλου που πύρωνε την εφηβεία μας λέγοντας βραχνά: «Πυρκαγιά, πυρκαγιά, μες στο μυαλό μου πυρκαγιά». Και δίνω, σήμερα, άλλο νόημα στο άσμα που έλεγε, «Φάε, Φάε, το Βρόμικο Ψωμί».
Επιτρέψαμε να καεί ένας τρόπος ζωής, θεμελιωμένος στην αίσθηση της κοινότητας, στο συνημερεύειν, στην αμοιβαιότητα των βλεμμάτων, των δακρύων, των γέλιων~ επιτρέψαμε την έκπτωσή μας σε ψηφία στατιστικών, σε καταναλωτικά βαλάντια, σε εργαζόμενες μηχανές~ επιτρέψαμε να καούν οι δημιουργικές μας δεξιότητες, η βούληση, το καλό μας γούστο~ επιτρέψαμε να αφήνουμε άλλους να σκέφτονται και να πράττουν στη θέση μας. Όχι όλοι, οι πιο πολλοί. Οι Γραμμές Μαζινό της ακεραιότητάς μας ως πολιτών έχουν σαρωθεί. Η φράση του Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν «Από εδώ που είμαστε να πάμε εκεί που είναι η Απόφαση» μοιάζει πια με νοσταλγική ευχή δίχως ισχύ. Δεν είναι ν’ απορείς που καίγεται το δάσος. Έχει ήδη καεί εντός μας, το έχουμε ήδη κάψει επιτρέποντας να καεί ένας τρόπος ζωής, θεμελιωμένος, ας το ξαναπώ αλλιώς, στην συνύπαρξη, στην συνεννόηση, στην συναίσθηση.
Κάθε καλοκαίρι, καθώς καίγονται τα δάση, καίγεται και ένα από τα λιβάδια της αισιοδοξίας μου. Με κυριεύει η αίσθηση μιας οδυνηρής ανημπόριας, από την επίθεση της ευφροσύνης και της ευωχίας περνάω στο λυπηρό κατενάτσιο ενός ολοένα και πιο αναγκαίου, για να μην πω αναγκαστικού ή και ψυχαναγκαστικού αυτοεγκλεισμού, καταφεύγω ακόμα περισσότερο στο θάλπος της φιλίας, ναι, καλώ και συνάζω παλιόφιλους στο σπίτι και πασχίζουμε όλοι μαζί να εκτονωθούμε με αυτοσχέδιους θρήνους και με καταβυθίσεις στα κείμενα και στα τραγούδια που μας γαλούχησαν και εξακολουθούν να μας γαλουχούν. Ζούμε, θαρρείς, σ’ ένα σκηνικό από το Θέατρο της Σκληρότητας του Αντονέν Αρτό, ανήμποροι, ανήμποροι, ανήμποροι να κάνουμε κάτι άλλο, να προβούμε σε κάποια παρέμβαση, να γυρίσουμε τα πράγματα προς τα εκεί όπου θαρρούμε και θεωρούμε, χρόνια τώρα, πρέπον να γυρίσουν. Πάντα πολύτιμες οι σελίδες και οι νότες – πάντα πολύτιμη η λυτρωτική καταφυγή στην Τέχνη, αλλά και πάντα να μοιάζει, τέτοιες στιγμές πυρκαγιών και σκανδάλων, κομμάτι εφηβική, κομμάτι παιδιάστικη, κομμάτι αναποτελεσματική πέρα από την παρηγορία που προσφέρει.
Ας είναι, όπως λέει και μία φίλη μου. Ας είναι. Ανάβω τσιγάρο για να αφήσω το βλέμμα μου να πλανηθεί για λίγο στις τολύπες του καπνού που χορεύουν ανάλαφρα μες στο δωμάτιό μου, κι έτσι να λησμονήσω, έστω για μια στιγμή, ότι κάηκε και εξακολουθεί να καίγεται ένας τρόπος ζωής~ και, συνάμα, στέλνω το μυαλό μου να αναθυμηθεί τα λόγια του αδυσώπητα ευαίσθητου Χάινερ Μύλλερ από την «Μηχανή Άμλετ»: «Something is rotten in this age of hope […] Τι περιμένεις. Οι πετεινοί σφάχτηκαν. Το αύριο δεν θα συντελεστεί πλέον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου