ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ

[Τον σημερινό μου ΡΑΔΙΟΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ, 12 παρά δέκα, στο Κανάλι 1, 90,4 FM, και www.kanaliena.gr]


No Future δίχως Punk

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι και πάλι: όλα σα να μιλάνε για ένα εκκωφαντικό No Future όπως στη Μεγάλη Βρετανία του 1977, κοντά μια συντάξιμη τριακονταπενταετία πριν, αλλά ένα No Future άφωνο ή φιμωμένο, θα ’λεγες, άλαλο, δίχως τον αλαλαγμό του punk, δίχως την άγρια/ατίθαση/άκρατη έκρηξη της ευφάνταστης εκείνης τσογλαναρίας που άλλαξε την ιστορία της μουσικής, αλλά και του όλου τρόπου σκέψης και ζωής στη Γηραιά Αλβιόνα,και σε όλη την Ευρώπη.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο η απουσία δικαιοσύνης και η καρατόμηση της εμπιστοσύνης να είναι κολάρα ατσάλινα, σφιχτά γύρω από το λαιμό των νέων, κυρίως, αλλά και όλων μας.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο το δικαίωμα στο δημιουργείν, δεσμό να γίνεται, αγχόνη άγχους, φορτίο επαχθές, που λυγίζει τους ώμους. Δεν σ’ αφήνουν να δημιουργήσεις, σημαίνει δεν σ’ αφήνουν ν’ ανασάνεις.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο να προσφέρεις και να μην γίνεται όπως πρέπει δεκτή η προσφορά σου~ είναι άδικο να δίνεις και να μη γίνεται δεκτό όπως πρέπει το δόσιμό μου~ είναι άδικο να δωρίζεις και να σου τσαλαπατάνε σε νερόλακκους λασπερούς το πολύτιμο το δώρο σου.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι, ξανά και πάλι, ότι είναι άδικο να είναι η χώρα σου η χώρα της Συνωμοσίας των Μετρίων, όπως την έψεξε τραγουδώντας πικρά ο Θοδωρής Μανίκας, να είναι η χώρα σου η χώρα της δικτατορίας των ψυχικώς/αισθητικώς/ηθικώς/πνευματικώς πυγμαίων, αυτών που «βάζουμε τρικλοποδιά σε κάθε παλικάρι, και κόψαν το ποδόσφαιρο στο Γιώργο Δεληκάρη».

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο οι νέοι να έχουνε φριχτές ρυτίδες στην ψυχή, να έχουνε, οι νέοι, βλέμμα βραχνό, να έχουνε βουρκωμένο μυαλό οι νέοι.

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο να μην έχουμε πανηγυρίσει εμείς, οι μεγαλύτεροι, και όλοι, εδώ στην πανέμορφη και τόσο πλούσια Ελλάδα, μερικά ακόμα Νόμπελ Λογοτεχνίας, εκτός από τα δύο, του Σεφέρη και του Ελύτη: στον Καζαντζάκη, γιατί όχι Νόμπελ; Και γιατί εξαιτίας κάποιων στρυφνών και ολέθριων παραγόντων όχι Νόμπελ στον Σικελιανό, όχι Νόμπελ στον Καρούζο, όχι Νόμπελ στη Δημουλά;

Σήμερα, 10 Φεβρουαρίου, σκέφτομαι ότι είναι άδικο να έχει η χώρα ένα εξαίσιο/εξαίρετο/έξοχο έμψυχο υλικό, ανθρώπους με ταλέντα λαμπρά, με νου αστραφτερό, με δημιουργικότητα γκαζωμένη/γκαστρωμένη, και να χωλαίνει σε συντονισμό, σε οργάνωση, και, προπάντων, σε βούληση, σε κέφι, σε διάθεση, αυτά τα ταλέντα, αυτό το έμψυχο υλικό, αυτή η δημιουργικότητα να μαραίνονται αντί να ανθοφορούν γλεντώντας, να ταλανίζονται αντί να απλώνονται στις γειτονιές του ουρανού!

Κρίμα, σκέφτομαι σήμερα, 10 Φεβρουαρίου!

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης [10/02/2010]