ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΑΙΝΟΣ [και πάλι]

Ραδιοφώνου Αίνος [και πάλι]

Ας μου επιτραπεί να μιλήσω όχι ως εργαζόμενος, αλλά ως μανιακός/ ερασιτέχνης/ λάτρης του ραδιοφώνου. Να μιλήσω, έχοντας κατά νου το αγοράκι των πέντε ετών που ήμουν κάποτε και που άκουγε όχι μονάχα τη Θεία Λένα αλλά και τους Αθλίους του Ουγκό σε συνέχειες, στο ραδιόφωνο, τότε, στη δεκαετία του Εξήντα. Ως ο έφηβος, εξαιρετικά έως και επικίνδυνα από ορισμένες απόψεις, που άκουγε μετά οργιώδους προσηλώσεως (κυριολεκτώ!), τον Πετρίδη και τον Πουλικάκο, και λίγο αργότερα, ηχογραφώντας τα μάλιστα επιμελώς σε κασέτες, τα Σχόλια του Τρίτου, και όλο το Τρίτο, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μεγάλο Ερωτικό και Λαχειοφόρο του Ουρανού. Εξαίσιες/ έξοχες/ εξαιρετικές αναμνήσεις.
Κι ύστερα, από μικρή ηλικία, πειρατές αρχικά, κι αργότερα νόμιμοι, ας πούμε, και έτσι είναι, στο κρατικό Δεύτερο Πρόγραμμα και μετά στην ΕΡΑ 4, να παίζουμε τα βινυλιά μας, σπάταλα/ ευρύχωρα/ απλόχερα, στα ερτζιανά, και το ραδιόφωνο να είναι τρόπος ζωής, να είμαστε παραγωγοί και ακροατές συνάμα, Θοδωρής Μανίκας, Μάκης Μηλάτος, Νίκος Λακόπουλος, Μαρλένα Πολιτοπούλου, Νίκος Σαββάτης, Μαριτίνα Πάσσαρη, και τόσοι άλλοι, κι ανάμεσά τους ο βελούδινος, ευφυέστατος, υπερευαίσθητος, πάντα επινοητικός και πάντα με άνεση χαρακτηριστική, κάνοντας σλάλομ στα στερεότυπα, και αιφνιδιάζοντας με τα σχόλιά του και τις μουσικές του επιλογές, αιφνιδιάζοντας τους πάντες, ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό ακόμα, ο αείμνηστος φίλος Χρήστος Βακαλόπουλος.
Λοιπόν, ας μου επιτραπεί να μιλήσω όχι ως εργαζόμενος, αλλά ως μανιακός/ ερασιτέχνης/ λάτρης του ραδιοφώνου. Δύο εμπειρίες χθες, τελευταία μέρα του Ιανουαρίου, όμορφη μέρα από το πρωί. Αισθάνθηκα, και πάλι, ναι, και πάλι, για πολλοστή φορά, ότι στο Κανάλι 1, κάνουμε ραδιόφωνο ζωντανό/ παλλόμενο/ ευαίσθητο/ επινοητικό~ με κέφι/ μεράκι/ με την ευσυνειδησία του επαγγελματία & την δημιουργική τρέλα του ερασιτέχνη~ πώς το ’λεγε ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ να δεις;, με το πάθος του επιστήμονα και την ακρίβεια του καλλιτέχνη~ ή, σύμφωνα με τον Καζιμίρ Μάλεβιτς: με καρδιά από φλόγα και μυαλό από πάγο. Ο Καθηγητής Μυστήριος, με τα βινύλιά του, σπάνια όλα, καλοδουλεμένα, χιλιοπαιγμένα, να καταργούν θεσπέσια το χρόνο, να αμβλύνουν την οδύνη της φθοράς, να επιμηκύνουν, όπως λέμε από παλιά, τα δευτερόλεπτα. Και μαζί, ο τραγουδοποιός Γιάννης Σταθόπουλος, με το έργο του «Ασκήσεις Ισορροπίας», με την ποίηση και τη μουσική του, και τις εύστοχες, σεμνές παρατηρήσεις του. Και μετά, ο σπουδαίος πολυτάλαντος Δήμος Αβδελιώδης, στην εκπομπή «Εν Πλω», της Μαρίνας Παπαδοπούλου, ένα πλούσιο κυριακάτικο απομεσήμερο.
Το δεύτερο γεγονός, που με πίκρανε κομμάτι και μ’ έβαλε σε σκέψεις. Σήμερα απλώς το αναφέρω~ μες στη βδομάδα θα το σχολιάσω: στις πολλές διαφημίσεις των κυριακάτικων εφημερίδων, σκάλισα/ έψαξα/ αναζήτησα αλλά βρήκα μία, ναι, μία μονάχα που να διαφημίζει ραδιοφωνική συσκευή. Τηλεοράσεις, υπολογιστές, εκτυπωτές, ψυγεία, μαραφέτια αλλόκοτα κι ένα σωρό, αλλά συσκευή ραδιοφωνική μονάχα μία, φορητή, ντιζαϊνάτη, όμορφη δε λέω, αλλά μονάχα μία και σε κάτι ειδικές σελίδες, με περίκομψα, πολυτελή, ημιάχρηστα προϊόντα! Κάτι μου λέει αυτό. Και θα επανέλθω.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 01/02/10