Το παρακάτω διαβάστηκε σήμερα, 26 Αυγούστου, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, δώδεκα παρά κάτι. Επανήλθα στα Ραδιοχρονογραφήματα, ύστερα από απουσία τριών εβδομάδων, στη διάρκεια της οποίας έκανα τη δίωρη εκπομπή «Σαν Παλιός Πειρατής», δέκα το πρωί και έως το μεσημέρι, με μουσικές σπινταριστές, ροκ και τζαζ και μπλουζ, με συνταγές μαγειρικής από τον Στράτο «Chef» Προύσαλη, με κινηματογράφο από τον Νέστορα «The Pogues» Πουλάκο, με βιβλία από τον Χαράλαμπο «Pessoa» Γιαννακόπουλο, με εκλεκτούς καλεσμένους όπως η Σώτη Τριανταφύλλου, ο Θάνος «Διάφανα Κρίνα» Ανεστόπουλος, ο Στέργιος «Μάγειρας» Νιζήρης, ο Στέλιος «Νεπάλ» Ελληνιάδης, ο Βαγγέλης «Μπόγκαρτ» Κτενάς, και άλλοι.
Το Δέντρο του Αβραμόπουλου και τα Μάτια της Μπλάνκα
Ο Μπρεσόν έλεγε, ορθά, ότι κάνεις μεγάλο κινηματογράφο με μικρά θέματα, χωρίς μεγαλομανία, χωρίς αλαζονεία, εμμένοντας στο θεωρούμενο μικρό, χθαμαλό, καθημερινό. Τα πιο όμορφα σπίτια τα βλέπεις σε κάτι λησμονημένα χωριά στις Κυκλάδες, ή στο Νεπάλ, όπως μου έλεγε χτες βράδυ ο φίλος Στέλιος Ελληνιάδης. Μια φίλη είχε γράψει, «Τα πλουσιότερα ζεϊμπέκικα τα χορέψαμε στα φτωχικά ουζεριά του Αγρινίου». Ο Αρανίτσης είχε αντιπαραθέσει, σε μια σοφή στιγμή του, το δεντράκι ενός ποιήματος του e.e. cummings στο εξωφρενικά μεγαλόπρεπο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Αβραμόπουλου στο Σύνταγμα. Σπανίως πια ακούς για μια γλυκύτατη βραδιά που κύλησε με τσικουδιά, μυζήθρα, ελιές, ντομάτα, κρεμμύδια και πλούσιους συναισθηματικά και συγκινησιακά φίλους. Τα μάτια της Μπλάνκα θα μπορούσαν να με ξετρελάνουν, αν δεν διέκρινα μέσα τους το απόλυτο κενό μιας απόλυτα στείρας φιλοδοξίας αναμεμειγμένης με μιαν απόλυτα σκληρή επιθετικότητα. Τα βλέμματα των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες με τρομάζουν πια. Είναι σαν τα μάτια της Μπλάνκα, είναι σαν το δέντρο του Αβραμόπουλου. Με μιαν εξαίρεση: τα μάτια του «γέρου» Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ. Του δρομέα των 10000 χιλιομέτρων. Ίσως είναι καιρός να γυρίσουμε ξανά, και πάλι, στις σταθερές μας. Σε μιαν απλότητα που δεν φοβάται να είναι απλή. Σε μια διατροφή που δεν ντρέπεται να είναι λιτή. Σε μια σκέψη που επιμένει στην αδρότητα και την αβρότητα. Σε σχέδια και πλάνα ζωής που ποντάρουν στα στοιχειώδη. Πασατέμπος και σινεμαδάκι. Ένας περίπατος χέρι-χέρι με την κοπέλα που αγαπάμε. Βανίλια υποβρύχιο, αγέρωχα μπλουζ του Robert Johnson, κι ένα χακί μπλουζάκι με στάμπα την ημερομηνία γέννησης της Αγαπημένης. Εκείνη η φράση ενός ηγέτη, «Η γυναίκα είναι το μισό του Ουρανού». Η ακατάπαυστη και ευφρόσυνη ανταλλαγή μικρών, μα τόσο πολύτιμων, δώρων: μια ξύλινη σβούρα, μια ξύστρα, ένα βιβλίο του Debord, το πεπόνι που μου έφερε χτες βράδυ ο Στέλιος, η βότκα που μας έστειλε τα μεσάνυχτα με τον επταετή ανιψιό μου, τον, όντως, Άγγελο, η αδελφή μου, μια κασέτα με τραγούδια από τον Ισπανικό Εμφύλιο, ένα καπέλο τζόκεϊ με στάμπα την ημερομηνία ενός ταξιδιού στο Παρίσι, τα κεράσια από το κτήμα του Σταύρου και της Νάγιας, ένα αυτοκίνητο πεντακοσαράκι που δωρίζεις όχι και τόσο αναπάντεχα εσύ που δεν οδηγείς εδώ και είκοσι χρόνια, μερικά μολύβια, ένα βάζο με γλυκά απ’ την Αργεντινή, το ανθοδοχείο που χάρισε στη Ναταλί και τον Γιάννη ο Νίκος. Ναι, να επιστρέψουμε, φίλες και φίλοι, στα στοιχειώδη. Παρέα με γλυκά άδολα χαμόγελα, κουβέντες για τα όσα αγαπάμε κάτω από τα αυγουστιάτικα φεγγάρια. Δεν χάνουμε, θαρρώ, αν γυρίσουμε την πλάτη στις υπερπαραγωγές, είτε πρόκειται για ταινίες του Χόλιγουντ είτε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν χάνουμε αν λησμονήσουμε ολοταχώς τα μάτια της Μπλάνκα, το δέντρο του Αβραμόπουλου, τη βαρύγδουπη αρχιτεκτονική της Ντεφάνς. Δεν χάνουμε αν αφήσουμε στην άκρη τις περιβόητες ενσταλασιόν, τις μεγαλομανείς εγκαταστάσεις του Μηδέν στο Τίποτα. Δεν χάνουμε αν στρέψουμε πάλι αυτιά και βλέμμα και πνεύμα και καρδιά στα φιλμ του Κασσαβέτη και του Τορνέ και του Μπέλα Ταρ, στη μουσική του John Lee Hooker και του Chet Baker και του Μάρκου Βαμβακάρη, στη ζωγραφική του Jackson Pollock και του Μάριου Σπηλιόπουλου και της Ελεάννας Μαρτίνου, στις ταβέρνες της γειτονιάς μας και στις φιλόξενες κάμαρες των φίλων, στην ποίηση του Γιώργου Χρονά, του e.e. cummings, του Jacques Prévert. Αντίο σας μάτια της Μπλάνκα, αντίο σου δέντρο του Αβραμόπουλου, αντίο σας Ολυμπιακοί Αγώνες!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 26 Αυγούστου 2008
Το Δέντρο του Αβραμόπουλου και τα Μάτια της Μπλάνκα
Ο Μπρεσόν έλεγε, ορθά, ότι κάνεις μεγάλο κινηματογράφο με μικρά θέματα, χωρίς μεγαλομανία, χωρίς αλαζονεία, εμμένοντας στο θεωρούμενο μικρό, χθαμαλό, καθημερινό. Τα πιο όμορφα σπίτια τα βλέπεις σε κάτι λησμονημένα χωριά στις Κυκλάδες, ή στο Νεπάλ, όπως μου έλεγε χτες βράδυ ο φίλος Στέλιος Ελληνιάδης. Μια φίλη είχε γράψει, «Τα πλουσιότερα ζεϊμπέκικα τα χορέψαμε στα φτωχικά ουζεριά του Αγρινίου». Ο Αρανίτσης είχε αντιπαραθέσει, σε μια σοφή στιγμή του, το δεντράκι ενός ποιήματος του e.e. cummings στο εξωφρενικά μεγαλόπρεπο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Αβραμόπουλου στο Σύνταγμα. Σπανίως πια ακούς για μια γλυκύτατη βραδιά που κύλησε με τσικουδιά, μυζήθρα, ελιές, ντομάτα, κρεμμύδια και πλούσιους συναισθηματικά και συγκινησιακά φίλους. Τα μάτια της Μπλάνκα θα μπορούσαν να με ξετρελάνουν, αν δεν διέκρινα μέσα τους το απόλυτο κενό μιας απόλυτα στείρας φιλοδοξίας αναμεμειγμένης με μιαν απόλυτα σκληρή επιθετικότητα. Τα βλέμματα των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες με τρομάζουν πια. Είναι σαν τα μάτια της Μπλάνκα, είναι σαν το δέντρο του Αβραμόπουλου. Με μιαν εξαίρεση: τα μάτια του «γέρου» Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ. Του δρομέα των 10000 χιλιομέτρων. Ίσως είναι καιρός να γυρίσουμε ξανά, και πάλι, στις σταθερές μας. Σε μιαν απλότητα που δεν φοβάται να είναι απλή. Σε μια διατροφή που δεν ντρέπεται να είναι λιτή. Σε μια σκέψη που επιμένει στην αδρότητα και την αβρότητα. Σε σχέδια και πλάνα ζωής που ποντάρουν στα στοιχειώδη. Πασατέμπος και σινεμαδάκι. Ένας περίπατος χέρι-χέρι με την κοπέλα που αγαπάμε. Βανίλια υποβρύχιο, αγέρωχα μπλουζ του Robert Johnson, κι ένα χακί μπλουζάκι με στάμπα την ημερομηνία γέννησης της Αγαπημένης. Εκείνη η φράση ενός ηγέτη, «Η γυναίκα είναι το μισό του Ουρανού». Η ακατάπαυστη και ευφρόσυνη ανταλλαγή μικρών, μα τόσο πολύτιμων, δώρων: μια ξύλινη σβούρα, μια ξύστρα, ένα βιβλίο του Debord, το πεπόνι που μου έφερε χτες βράδυ ο Στέλιος, η βότκα που μας έστειλε τα μεσάνυχτα με τον επταετή ανιψιό μου, τον, όντως, Άγγελο, η αδελφή μου, μια κασέτα με τραγούδια από τον Ισπανικό Εμφύλιο, ένα καπέλο τζόκεϊ με στάμπα την ημερομηνία ενός ταξιδιού στο Παρίσι, τα κεράσια από το κτήμα του Σταύρου και της Νάγιας, ένα αυτοκίνητο πεντακοσαράκι που δωρίζεις όχι και τόσο αναπάντεχα εσύ που δεν οδηγείς εδώ και είκοσι χρόνια, μερικά μολύβια, ένα βάζο με γλυκά απ’ την Αργεντινή, το ανθοδοχείο που χάρισε στη Ναταλί και τον Γιάννη ο Νίκος. Ναι, να επιστρέψουμε, φίλες και φίλοι, στα στοιχειώδη. Παρέα με γλυκά άδολα χαμόγελα, κουβέντες για τα όσα αγαπάμε κάτω από τα αυγουστιάτικα φεγγάρια. Δεν χάνουμε, θαρρώ, αν γυρίσουμε την πλάτη στις υπερπαραγωγές, είτε πρόκειται για ταινίες του Χόλιγουντ είτε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν χάνουμε αν λησμονήσουμε ολοταχώς τα μάτια της Μπλάνκα, το δέντρο του Αβραμόπουλου, τη βαρύγδουπη αρχιτεκτονική της Ντεφάνς. Δεν χάνουμε αν αφήσουμε στην άκρη τις περιβόητες ενσταλασιόν, τις μεγαλομανείς εγκαταστάσεις του Μηδέν στο Τίποτα. Δεν χάνουμε αν στρέψουμε πάλι αυτιά και βλέμμα και πνεύμα και καρδιά στα φιλμ του Κασσαβέτη και του Τορνέ και του Μπέλα Ταρ, στη μουσική του John Lee Hooker και του Chet Baker και του Μάρκου Βαμβακάρη, στη ζωγραφική του Jackson Pollock και του Μάριου Σπηλιόπουλου και της Ελεάννας Μαρτίνου, στις ταβέρνες της γειτονιάς μας και στις φιλόξενες κάμαρες των φίλων, στην ποίηση του Γιώργου Χρονά, του e.e. cummings, του Jacques Prévert. Αντίο σας μάτια της Μπλάνκα, αντίο σου δέντρο του Αβραμόπουλου, αντίο σας Ολυμπιακοί Αγώνες!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 26 Αυγούστου 2008
2 σχόλια:
Ότι πιο όμορφο και ανακουφιστικό διάβασα εδω και κάμποσες μέρες...
Να'σαι καλά Ικαρε.
p.s.θα προσέθετα στη λίστα με τα δώρα τον δίσκο "for keeps" των field mice.
βασίλης.
@Βασίλης: Να 'σαι καλά, Μπιλ! Τα λέμε!
Δημοσίευση σχολίου