ΑΣΤΕΡΙΣΚΟΣ & ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Αστερίσκος & Υστερόγραφο

Είπα ότι δεν θα επανέλθω, και δεν επανέρχομαι. Ας κάνει, όποιος επιθυμεί, μια γύρα στο χρόνο και στο χώρο, ας κάνει το ρεπορτάζ του, κι ας ελέγξει τα γεγονότα. Ένας αστερίσκος υποσημειώσεως μόνο, κι ένα υστερόγραφο.

Ο αστερίσκος: η κυρία Μ. Λ. διατείνεται ότι από το 1996 και μετά, δεν συναντιόμασταν με τον εκλιπόντα. Ο οποίος, μολοντούτο, μου αφιερώνει ποίημα, και δη μεγάλο σε έκταση και βαθύ σε νόημα, στις Μουζικούλες (Ερατώ, 1997), ενώ έχουμε ήδη συμπράξει στην Έρημη Γη (Ερατώ, 1996), και συνεργάζεται, όπως μπορεί ο πάσα εις να το τσεκάρει ανέτως, στην έκδοση της επιθεώρησης Propaganda, από το πρώτο τεύχος μάλιστα, και με λίαν ενδιαφέροντα, αιχμηρά, και προσωπικά του δημιουργήματα, όπως: «Προς Εγκωμιασμόν Μιας Αενάου Εφηβικής Ηλικίας» (τεύχος 1, Β’ Εξάμηνο 1997, σ. 20), «Πικρό και Λίγο Δάκρυ για τον Χρήστο Βακαλόπουλο» (τεύχος 2, Α’ Εξάμηνο 1998, σσ. 12-13), το οποίο μάλιστα μου το εμπιστεύθηκε χειρόγραφο, και έτσι δημοσιεύτηκε, «Ηλίας Λάμβδα: Εγκοπών Α’» (τεύχος 3, Β’ Εξάμηνο 1998), το οποίο αναδημοσιεύεται στο βιβλίο Πράξη Υποταγής (Ερατώ, 2000, σσ. 29-36), βλέπε επίσης και το κείμενο «Κεκραμένου Οίνου Αίνος» του Βαγγέλη Μπιτσώρη (τεύχος 6, Β’ Εξάμηνο 2000). Όποιος ξέρει να διαβάζει, και δεν έχει χάσει απολύτως το χιούμορ του, θα διαπιστώσει ότι στα κείμενά μου για τον εκλιπόντα δεν γίνεται μνεία μονάχα για οινοποσίες αλλά και για το πόσο σημαντικό δημιουργό τον θεωρούσα και τον θεωρώ. Οι κατά καιρούς εκδότες του (ιδίως οι υπεύθυνοι των εκδόσεων Ίκαρος, Παρουσία, Καστανιώτης, Ερατώ) γνωρίζουν το είδος, την πυκνότητα, τη διάρκεια, και το στυλ, των σχέσεών μου με τον εκλιπόντα. Όπως και οι υπεύθυνοι του βιβλιοπωλείου Ιανός (όπου τιμήθηκε το έργο του εκλιπόντος, και όπου κλήθηκα να συμμετάσχω ως ομιλητής – και βέβαια δεν ομίλησα μόνον περί κρασοκατανύξεων), καθώς και οι συντελεστές της παραστάσεως «Η Αρπαγή της Κούτας» (για την οποία παράσταση έγραψα στην εφημερίδα City Press, εγκωμιάζοντας το έργο του εκλιπόντος, βεβαίως). Σημειώνω, επίσης, ότι από την ημέρα της γνωριμίας μας και έως το 2005, ουδέποτε ο εκλιπών διαμαρτυρήθηκε δημοσίως (ούτε και ιδιωτικώς, εξ όσων γνωρίζω) για οποιοδήποτε δημοσίευμά μου τον ανέφερε, και δεν ήσαν λίγα. Γνωρίζουμε δε πόσον αυστηρός ήταν σε τέτοια ζητήματα. Μάλιστα, σε ένα εξ αυτών των δημοσιευμάτων ασκούσα κριτική σε δημοσίευμα του εκλιπόντος, ο οποίος ουδέποτε, δημοσίως ή στις προσωπικές μας συναντήσεις μας, διαμαρτυρήθηκε για την εν λόγω κριτική που του άσκησα. Τέλος, χειρόγραφα του εκλιπόντος προς εμένα (δύο ποιήματα, σχεδιάσματα για ένα βιβλίο που θα γράφαμε μαζί για να το αφιερώσουμε στους πατεράδες μας αλλά, όπως και πολλά άλλα projects, δεν έλαβε σχήμα και μορφή, σημειώματα, αφιερώσεις προς εμέ στα τυπωμένα του έργα, σημειώσεις για την εκ νέου και αυτόνομη έκδοση της Έρημης Γης πάνω στις σελίδες 129-148 του βιβλίου Ασκήσεις Ι-ΙΧ, εκδ. Ωλήν, και ένα κείμενο όπου συγκρίνει κάποιο έργο μου, το Aurevoir, με ένα μυθιστόρημα του Καραγάτση), δύνανται να πιστοποιήσουν στην κυρία ΜΛ την στάση του εκλιπόντος απέναντί μου. Και λέγω «στην κυρία ΜΛ», διότι αυτή είναι η νόμιμη κληρονόμος, και αυτή έκρινε σκόπιμο να διαμαρτυρηθεί. Οι άλλοι υπερασπιστές, και χαίρομαι που υπάρχουν τόσοι, αν και δεν χαίρομαι ιδιαιτέρως για το ύφος τους (καθότι στην συντριπτική τους πλειονότητα απλώς με καθύβριζαν), δεν δικαιούνται, φυσικά, να έχουν πρόσβαση στα εν λόγω ντοκουμέντα.

Το υστερόγραφο: είναι γνωστό ότι δεν στερούμαι χιούμορ. Ωστόσο, τούτη τη φορά, θα πω δυο λόγια άνευ χιούμορ. Κι αυτό διότι διαπίστωσα ότι κάμποσοι εκ των όσων έλαβαν μέρος στην περί εκλιπόντος συζήτηση μάλλον τείνουν προς την παρερμηνεία και την παρανάγνωση λόγω του ότι, ακριβώς, στερούνται χιούμορ. Δηλώνω, λοιπόν, υπευθύνως ότι δεν τυγχάνω αλκοολικός (εξ ου και δεν χρειάστηκε να αποτοξινωθώ ποτέ και πουθενά), ότι πίνω τα ποτήρια μου κατά καιρούς, όπως εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη γη, ότι εργάζομαι σκληρά ως μεταφραστής, ότι δεν ήταν απολύτως ανέφελη η παιδική και εφηβική μου ηλικία, ούτε μου έκαναν τα χατίρια σε χρόνο dt (φευ, κάποιοι αδυνατούν να αισθανθούν πότε σοβαρολογούμε και πότε καταφεύγουμε σε ένα είδος πικραμένης ειρωνείας) ότι ποτέ δεν χαρακτήρισα «ξεπουλημένο» κανέναν προσωπικά (το τονίζω διότι είδα να βάζουν στο στόμα μου λόγια που δεν τα έγραψα πουθενά!), ότι δεν θεωρώ όποιον δεν πίνει «ξενέρωτο», ούτε όποιον πίνει «σημαντικό». Τέλος, επαναλαμβάνω ότι ουδέποτε είχα πρόθεση να μειώσω το έργο ενός ανθρώπου που με τίμησε με την φιλία του, και εάν έτσι εξελήφθησαν από τους οικείους του τα όσα έγραψα γι’ αυτόν ζητώ, και πάλι, συγγνώμη.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης