ΣΚΛΑΒΟΙ ΣΟΥΡΩΜΕΝΟΙ
Πάλι σουρωμένος είσαι του Φατούρου συντροφιά,
Μα ολοένα σηκωνόσουν, λες και σου ’βαλαν καρφιά,
Μπρος στην κάθε γκομενίτσα. «Γεια σου, ευγενική μου αγάπη!»
«Άντε γαμήσου, βρε μαλάκα, βρες κάναν αράπη!»
Πάλι εβρίστης με τον Λάγιο, πάλι επαίξατε μπουνιές,
Πάλι σ’ τα ’ψαλε ο Καψάλης για τις στραβοτιμονιές.
Κι αν εσούρωσε κανένας, αχ! εκείνος ο Μπιτσώρης,
Στην αγκαλιά σου έγερνε και τον επαρηγόρεις.
«Κοπερτί», «Χίλια εννιακόσια», κι από κει στο «Αμστερντάμ»
Είπες και σε μια γριούλα το «απόψε κάνεις μπαμ!»,
Τάχα η κάβλα σου μεγάλη; Τάχα πιο μεγάλη η σούρα;
Αχ, ποια γωνιά θε να μου πει: «Ορθός εδώ εκατούρα»;
Πάλι σουρωμένος είσαι του Φατούρου συντροφιά,
Μα ολοένα σηκωνόσουν, λες και σου ’βαλαν καρφιά,
Μπρος στην κάθε γκομενίτσα. «Γεια σου, ευγενική μου αγάπη!»
«Άντε γαμήσου, βρε μαλάκα, βρες κάναν αράπη!»
Πάλι εβρίστης με τον Λάγιο, πάλι επαίξατε μπουνιές,
Πάλι σ’ τα ’ψαλε ο Καψάλης για τις στραβοτιμονιές.
Κι αν εσούρωσε κανένας, αχ! εκείνος ο Μπιτσώρης,
Στην αγκαλιά σου έγερνε και τον επαρηγόρεις.
«Κοπερτί», «Χίλια εννιακόσια», κι από κει στο «Αμστερντάμ»
Είπες και σε μια γριούλα το «απόψε κάνεις μπαμ!»,
Τάχα η κάβλα σου μεγάλη; Τάχα πιο μεγάλη η σούρα;
Αχ, ποια γωνιά θε να μου πει: «Ορθός εδώ εκατούρα»;
10 σχόλια:
Ωραία, αλλα τι έχεις να πεις κι γι΄αυτό;
Διάδρομος. Ίσιος μακρύς διάδρομος, καθώς εκείνος που μας πααρασέρνει από τον τοκετό μας έως τον αμετάκλητο θάνατο. Δειλό μου σώμα, το 'μαθες μέχρι κι αυτό, να τον πορεύεσαι παραμερίζοντας με τους αγκώνες, όποιον συναντας, να ταξιδεύης μακρυά από τον πανικό των άλλων. Κι ακόμα, σιγά σιγά, κι αυτό το διδάχτηκες σώμα μου: να δειλιάζης. Τώρα περνώνατς πλάι τους ξέρις να τους κυττάς μόνον δι' εσόπτρου και εν αινίγματι - κι αυτό ακόμα σου φαντάζει πολύ. Σπούδασες να ξεφεύγης, με πρόσχημα ή και χωρίς αυτό, όταν τους ακούς να σου αφηγούνται μεγαλόφωνα (ψευδή ή αληθινή, δεν έχει σημασία) την ιστορία του ευλαβούς προσώπου των. Ίσιος, μακρύς διάδρομος ψυχιατρείου, με παγωμένα φώτα ηλεκτρικά, παντού, παντού μόνο θαλάμων πόρτες (έλά, πανάξιε Φλωρεντινέ, κυττώντας μέσα στους θαλάμους, της έμπνευσης σου της λαμπρής και της καθολικής σου δόξας να διακρίνης ευκρινώς τα μισερά υπολλείμματα και τ΄αποβράματα, που κάποτε σταθήκανε νεα κι ελπιδοφόρα σαν κει εσένα). Κι όμως εκεί, μόνον εκεί, κατάκρη του διαδρόμου, φεγγίζει ένα παράθυρο, ένα σας λέω, ένα, με κάγκελλα στ' αλήθεια σιδερένια και ορατά, κι όμως, με άλλες καλά κρυμμένες απ΄το μάτι σκαλωσιές να κατεβαίνουν τρύπα τρύπα στο υποχθόνιο. Μόνον διαβαίνοντας τον ηλεκτροπαγή διάδρομο, ξεφεύγοντας τις άπληστες ρουφήχτρες των θαλάμων, να φτάνης στο παράθυρο όπου δεν βγάζει πουθενά. Τότε, κατέβα εκεί ψυχή, μην φοβηθής, σύρε στην καταβόθρα και ίσως εκεί, ίσως λέω, ν' ανταμώσης κάτι σαν ποίημα ή σαν αλήθεια.
Κλινική Σινούρη, 2001
ΑΝΩΝΥΜΟΣ, εκ πεποιθήσεως
ΥΓ. Βεβσίως και δεν ήσουν ποτέ εκεί, μας το είπες ανερυθρίαστα προ ημερών. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, να μην είναι κανείς για τα δύσκολα. Πάψε όμως να διατυμπανίζεις πως "εύζωνας πλάι του ή[σουν] εύελπις και κιχώτης".
Μπράβο και πάλι εκ πεποιθήσεως ΑΝΩΝΥΜΕ!
Παρήλθον πράγματι δέκα έτη (1991 - 2001) και στο μεσοδιάστημα οι έξοχοι Fratelli Sublimi της θρυλικής Συνεστιάσεως μεταλλάχτηκαν σε Fratelli Meschini (=μεσκίνηδες, ήγουν μοχθηροί, επιχαιρέκακοι, μικρόψυχοι). Και ο μεν Λάγιος εντέλει "επήρε το μαχαίρι", οι δε αμετανόητοι συμπότες του εξακολουθούν και θα εξακολουθούν να ξερνούν χολή...
Όπως και να έχει πάντως, ο "εύζωνας πλάι του, εύελπις και κιχώτης" ουδέποτε υπήρξε μέλος αυτής της παρέας των "Σουρωμένων Σκλάβων" διά των οποίων επιλέγει εδώ να μας κλείσει το στόμα. Αυτά είναι τα "ντοκουμέντα, τεκμήρια χρονικά" με τα οποία μας απείλησε ότι θα επανέλθει, προς επίρρωσιν των λεγομένων του;
Συμφωνώ όμως με τον¨"καλοπροαίρετο ανώνυμο" ότι παραασχοληθήκαμε μαζί του. Ας δώσουμε τόπο στην οργή.
μιχάλης γαβριηλίδης
Συμφωνώ Μιχάλη Γαβριηλίδη, για το ότι παραασχοληθήκαμε. Επανέρχομαι απλώς και μόνον για να εκφράσω τη λύπη μου επειδή στις 6:οο το πρωί, καθώς γυάλιζε η οθόνη του υπολογιστή μου, με τη στραβομάρα μου, έκανα ουκ ολίγα λάθη στο υπέροχο ποίημα του Λάγιου από την ενότητα "Άσυλο" της συλλογής "Φεβρουάριος 2001". Ούτε σουρωμενος να ήμουν! Είναι αργά για να επανορθώσω, παρηγορούμαι ωστόσο σκεφτόμενος ότι αυτό μπορεί να ΄παρακινήσει τους ενδιαφερόμενους να ανατρέξουν στην ίδια τη συλλογή. Αξίζει τον κόπο.
Εκ πεποιθήσεως ΑΝΩΝΥΜΟΣ
¨ολοι εμείς, ανώνυμοι, ψευδώνυμοι, άμα τε και επώνυμοι ΠΑΙΔΕΣ καιρός να πούμε εν χορώ ΑΝΤΙΟ στον αυτοπακαλούμενο "εύζωνα, εύελπι και κιχώτη" στο ΄πλάι του Λάγιου.
Καλό Δεκαπενταύγουστο
Σας ασπάζομαι
ΦΑΙΔΩΝ
Χα, επιτέλους κάποιος την είπε στον άνθρωπο που:
α) όλα τα σφάζει-όλα τα μαχαιρώνει-από Γκαίτε μέχρι Ρεπάνη (μα ποιος είσαι, ο Βαμβακούλας; Ή θα μου πεις ότι είστε κολλητοί;)
β) που δεν τον πιάνεις από πουθενά, γιατί θα βρει έναν ποιητικοφανή εξυπνακισμό να αποδράσει (at least that's what he thinks), και
γ) που πιστεύει ότι είναι ΤΟ ΑΤΟΜΟ επικαλούμενος μια ζωή συναναστροφές σε ταβέρνες και "ποτοσχολαστήρια" με άλλα ΑΤΟΜΑ. Ενώ, βέβαια, θα έπρεπε να μας αποδεικνύει έμπρακτα με κανένα αλλο τρόπο (νταϊλίκια, βυρωνικές διαβεβαιώσεις κακίας, εξυπνάδες, αναφορές και λοιπά εφηβικά) ότι αξίζει ως λογοτέχνης παρά με το ίδιο του το έργο. Το οποίο μένει, κατά γενική ομολογία, στα αζήτητα και στη μετριότητα.
Συγχαρητήρια στην κα. Λάγιου, αντίο κ. Μπαμπασάκη και πολύ ασχοληθήκαμε indeed.
Γενναίε πότη οι άνθρωποι δεν μεθούν μόνο με κράσους, βότκας, ουίσκι. Η απόδειξη;
Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν: είναι το μοναδικό ζήτημα. Για να μη νιώθετε το τρομερό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς ανάπαυλα.
Αλλά από τι; Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε. Αλλά μεθύστε.
Και αν κάποτε, στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, πάνω στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη μελαγχολική μοναξιά του δωματίου σας, αν ξυπνήσετε, αφού η μέθη θα έχει ήδη ελαττωθεί ή εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι αναστενάζει, ό,τι κυλάει, ό,τι τραγουδάει, ό,τι μιλάει, ρωτήστε τι ώρα είναι· και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν: «Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε.»
Charles Baudelaire (μτφ. Στέργιος Βαρβαρούσης)
Γενναίε πότη οι άνθρωποι δεν μεθούν μόνο με κράσους, βότκας, ουίσκι. Η απόδειξη;
Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν: είναι το μοναδικό ζήτημα. Για να μη νιώθετε το τρομερό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς ανάπαυλα.
Αλλά από τι; Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε. Αλλά μεθύστε.
Και αν κάποτε, στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, πάνω στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη μελαγχολική μοναξιά του δωματίου σας, αν ξυπνήσετε, αφού η μέθη θα έχει ήδη ελαττωθεί ή εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι αναστενάζει, ό,τι κυλάει, ό,τι τραγουδάει, ό,τι μιλάει, ρωτήστε τι ώρα είναι· και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν: «Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε.»
Charles Baudelaire (μτφ. Στέργιος Βαρβαρούσης)
Πώς να μεθύσει από αρετή το παλληκάρι; Μεθάει από "ανδρίλα" (όρα ΠΕΡ ΥΦΟΥΣ), για να μην πω βαρβατίλα. Μην άγχεστε, πάντως. Δεν είμαι ο μόνος που μπορεί να διαβεβαιώσει πως δεν ήταν αυτή η περίπτωση του καθ΄όλα αξιαγάπητου Ηλία Λάγιου. Κάθε άλλο.
Α.Γ., από το Κουκάκι
Συμφωνώ μαζί σας, αλλά οι μαλακίες πληρώνονται, κι ο μακαρίτης όφειλε να προσέχει με ποιους έπινε.
Σμαράγδα Μαυροκέφαλος
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...
Φαίνεται είναι κι αυτό ίδιον των "καλών Παιδιών" μετά τις τις ιταμές προκλήσεις τους να κάνουν των ψόφιο κοριό.
Όσο για τα περί "Έρημης Γης', ένα έχω να πω. Ότι ο Λάγιος κατέθεσε ένα κατορθωμένο ποίημα, ο Βαγενάς ένα στιβαρό,τεκμηριωμένο κείμενο, κι εσύ τις αιώνιες μπαρούφες σου περί κραιπάλης κ.τ.ό.
Παραθέτω, ενδεικτικά για όσους δεν έχουν το βιβλίο: "Κάτι τέτοιες νύχτες, κάτι λίγοι φίλοι, μπορούμε να θυμηθούμε τα αίσχη μας, τέτοια που ήσαν. Τα νιώθουμε ξανά δικά μας, τιμημένα να πω, δεν τ΄αποχωριζόμαστε..."
Εμπρός, λοιπόν, κι γι άλλα αίσχη. Μην απορείς όμως που σου κρεμάν κουδούνια.
ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣ ΕΚ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
16 Αύγουστος 2008 6:28 πμ
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ας απαγγέίλουμε Λάγιο:
Τη Δευτέρα βάζουμε του λαδιού το ύφος / Κάθε Τρίτη παίζουμε το φτερό της ώρας / Κι όλες οι Τετάρτες μας της φτελιάς τραγούδια / Πέμπτη με λουλούδια / Αδελφωνόμαστε / Μιαν Παρασκευή υψωνόμαστε / Σύντροφοι, συντροφοι / Σάββατο τα χείλη / Στο φαρμάκι δίνουμε / Κάποια Κυριακή / Θα 'ρθει η Ανάσταση.
********
Όμως αυτό το παγωμένο τοπίο, τα δέντρα / Ασάλευτα, πετρωμένα, δίχως / Φύλλα και ρίζες και καρπούς, τα / Ποτάμια με το νερό μαύρο, / Όλα ένας κάμπος επίπεδος και γκρίζος, / Και το σκοτάδι / Να σαβανώνει / Αυτούς που ξέχασαν κι απο / Ξεχάτηκαν - δοκίμασα /
Να συνδιαλλαγώ μαζί του, μάταια.
_______________
Φίλοι, ο Λάγιος δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Τον δικαιώνουν οριστικά τα ποιήματά του. Αφήστε τον κάθε Μπαμπασάκη να λέει τα δικά του. Μικρό το κακό. Έσθε συγκαταβατικοί!
Μ. Χ.
Ταπεινός θεράπων των γραμμάτων.
16 Αύγουστος 2008 7:23 πμ
Δημοσίευση σχολίου