Ο Λάγιος ο Ηλίας, που, μια φορά που ήτανε μπροστά, κάποιοι άθλιοι ουτιδανοί ψοφοδεείς, κι ανύπαρχτοι πια, πήγανε να με καταλαλήσουνε για τα καλά, είχε την ωραία την ανδρίλα (την αυτονόητη για μας τα χρυσά καλά παιδιά) πάραυτα να πει βραχνά, «Ίκαρος… Φίλος… Σκασμός… Αυτά», γεννήθηκε ο υπέροχος, καθώς και ο Καρούζος, σαν και τώρα, μες στα «θολερά λιοπύρια του Καρκίνου». Κι ό,τι κι αν λένε, εδώ κι εκεί, ζήσαμε σε δυο σπίτια δικά μου (οδός Αγίου Μελετίου 24, οδός Σύρου 48) μαζί, πέτυχα, όχι δίχως κόπο, να φιλιώσει με τρεις ερωμένες του με τις οποίες είχε άσχημα τσακωθεί (Μ.Δ., Δ.Κ., Μ.Ε.), εξαίσια τον ξενοδόχεψα (δική του η απόφανσις!), τον κέρασα πολλάκις, απ’ το υστέρημά μου, δέσποινα των λογισμών του ποτές μου δεν μαγάρισα, κι εύζωνας πλάι του ήμην, εύελπις και κιχώτης! Κι αν επανέλθουν οι κακές φωνές, οι άσκημες, κι εγώ θα επανέλθω με λόγια ντοκουμέντα τεκμήρια χρονικά! Άμα πια!!!
11 σχόλια:
Τί να πούνε; Να κάμεις διάλογο με ποιούς; Θυμάμαι τον Τριάντη που κάποτε έγραψε: "Ποια Κύπρο και εμφύλιο, μου λες; Ούτε για τη χούντα δεν έχουν ακούσει οι νεοσπουδαγμένοι που παίζουν τον Μπλανσώ στα δάχτυλα. Ηταν ο (φίλος) Ηλίας Λάγιος, ένα βράδυ που οι κουβέντες περνούσαν ξώφαλτσα -ή στάθμευαν- στα ανήσυχα και ματωμένα θέατρα του κόσμου. Ο καημένος ο Μπλανσώ, κι ο Ντεριντά κι ο Φίλκιενκρω... δεν έφταιγαν σε τίποτε, ακούγοντας τον Ηλία να λέει μια πραγματική ιστορία. Συζητούσε, λοιπόν, με τον βαρυσπουδαγμένο φίλο του, που διεκδικεί έδρα στο Αθήνησιν, και το 'φερε η κουβέντα στον Σκόμπι. «Ποιος είναι αυτός;», ρώτησε ο επίδοξος πανεπιστημιακός. Τα 'χασε ο Λάγιος -είναι δυνατόν να αγνοεί ποιος είναι ο Σκόμπι;- αλλά τα αντανακλαστικά του δεν τον πρόδωσαν: «Ενα παλιό σέντερ φορ του Παναθηναϊκού είναι»...
@ο/η ανώνυμος: Όπως τα λέτε είναι!
Αγαπητέ κύριε Μπαμπασάκη,
Με μεγάλη μου έκπληξη διάβασα το δημοσίευμά σας για τον αδελφό μου. Πληροφορήθηκα για πράγματα και καταστάσεις που τα θεωρώ εντελώς ανακριβή. Πιο συγκεκριμένα:
1. Ο Ηλίας δεν έπαψε ποτέ να διατηρεί το σπίτι του, οπότε και δεν μπορώ να δεχτώ την εκ μέρους σας "φιλοξενία" στους χώρους σας, παρά μόνο τα βράδυα που ξεμένατε...
2. Η αναφορά σας στα "περί υστερήματός σας" μπορεί να χαρακτηρισθεί μόνο ως άλογη. Ο Ηλίας ποτέ δεν βρέθηκε σε οικονομική ανάγκη,ούτε βίωσε τέτοιου είδους εγκατάλειψη από τους δικούς του ανθρώπους. Εξάλλου, είχε κοντά του όσους πραγματικά αγαπούσε και τον αγαπούσαν έως και την τελευταία στιγμή της ζωής του.
Θα σας παρακαλούσα λοιπόν, ως η πλέον νόμιμη διάδοχός του, να περιοριστείτε αποκλειστικά και μόνο σε ποιητικές και λογοτεχνικές αναφορές.
Με εκτίμηση,
Μαρία Λάγιου
@Αγαπητή κυρία Λάγιου,
τα όσα γράφω στο δημοσίευμά μου για τον φίλο μου και μεγάλο Ποιητή Ηλία Λάγιο είναι απολύτως ακριβή και μπορείτε να τα διασταυρώσετε. Εξάλλου, δεν αναιρούν τα όσα λέτε εσείς, και τα οποία είναι επίσης απολύτως ακριβή. Έτερον εκάτερον. Το ότι κάποιος έχει τους δικούς του ανθρώπους να του παραστέκονται, ή να γλεντάει και να χαίρεται και να μιλάει μαζί τους, δεν αποκλείει ότι έχει και άλλους ανθρώπους, με τους οποίους επίσης γλεντάει και χαίρεται και μιλάει, και οι οποίοι, όπως και όσο μπορούν, του παραστέκονται και αυτοί. Ακόμα: βεβαίως και "ξεμέναμε" πολλάκις, μες στο πρόγραμμα ήταν αυτό, αλλά το να "ξεμείνεις" κάπου κοντά ένα εξάμηνο μπορεί, θαρρώ, να θεωρηθεί ένα είδος "φιλοξενίας" ή (αλησμόνητης -- διότι τέτοια ήταν) συγκατοικήσεως. Τέλος, δεν πολυαντιλαμβάνομαι την μνεία (οπωσδήποτε ακριβής είναι,φυσικά, και αναφισβήτητη) του ότι είστε η νόμιμη διάδοχος του μακαρίτη φίλου μου. Βεβαίως και είστε. Είπα ποτέ ή έγραψα ποτέ κάτι που να θίγει στο ελάχιστο τον Ηλία; Είπα ποτέ ή έγραψα ποτέ κάτι αβάσιμο για τον Ηλία; Του φέρθηκα ποτέ με τρόπο άλλον από αυτόν της φιλίας, της εκτιμήσεως του ταλέντου του, και της συντροφικότητας που του άξιζαν και με το παραπάνω, τόσο μείζων Ποιητής και τόσο ζεστός Άνθρωπος που ήταν; Δεν το νομίζω.
Να είστε καλά και να είστε βεβαία για την εκτίμησή μου.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Κύριε Μπαμπασάκη, βρισκόμουν εκτός Αθηνών και δεν είδα εγκαίρως την απάντηση σας στο σχόλιο μου για την ανάρτησή σας της 16ης Ιουλίου, με τίτλο "Περ Ύφους," προς τιμήν δήθεν του αδελφού μου Ηλία Λάγιου. Λυπάμαι που χρειάζεται να επανέλθω, όμως απ' ό,τι είδα δεν έγινα καθόλου αντιληπτή την πρώτη φορά. Διευκρινίζω, λοιπόν:
Όσα σχετικά δημοσιεύματά σας έχει τύχει να διαβάσω δίνουν βαρύτητα κυρίως σε κάποια παρεΐστικα ξεφαντώματα, παρά στην αξία του έργου που άφησε πίσω του ο Ηλίας, αναφέρονται διαρκώς στην αναμεταξύ σας φιλία, στα κεράσματα ΄"από το υστέρημά σας", στη "γενναιόδωρη φιλοξενία" σας (θαρρείς και ο Ηλίας ήταν άστεγος), και αφήνουν να εννοηθεί ότι ανήκατε πάντοτε και μέχρι την τελευταία στιγμή στο στενό του περιβάλλον. Δεν καταλαβαίνει κανείς από τα γραφόμενά σας πόσο διήρκεσε αυτή η ανέμελη περίοδος της συγκατοίκησης και του γλεντιού, ούτε τι συνέβη και χαθήκατε έκτοτε. Είμαι ωστόσο σε θέση να γνωρίζω ότι αναφέρεστε σε ένα πολύ σύντομο διάστημα του έτους 1995 (αν δεν με απατά η μνήμη μου), ότι από τότε οι σχέσεις με τον Ηλία διακόπηκαν απότομα και, αν εξαιρέσουμε μια δυο τυχαίες συναντήσεις σας (όπως μου είχε αναφέρει ο ίδιος), δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ. Τους λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό δεν τους γνωρίζω, ούτε επιθυμώ να τους μάθω, αφού τυχαίνει να γνωρίζω πολύ καλά ποιοι ανήκαν στον στενό του κύκλο, ποιοι του συμπαραστάθηκαν υποδειγματικά κατά τα τελευταία δύσκολα χρόνια της ζωής του, ποιους λογάριαζε για φίλους, σε ποιους στηριζόταν τις στιγμές της απελπισίας του (οι ανέφελες στιγμές που περιγράφετε, είχαν περάσει προ πολλού, και οι φίλοι, όπως λέει και ο λαός, φαίνονται στα δύσκολα). Γνωρίζω επίσης ποιοι τον επισκέπτονταν ανελλιπώς κατά τη διάρκεια των επώδυνων θεραπειών του σε ψυχιατρικές κλινικές για λόγους αποτοξίνωσης από το αλκοόλ. Αλήθεια δεν θυμάμαι να σας συνάντησα ποτέ εκεί, όπως τόσους άλλους επιστήθιους φίλους του. Εν αντιθέσει δε με εσάς, κανείς από όλους αυτούς που του συμπαραστάθηκαν με άκρα λεπτότητα (συγγενείς, στενοί φίλοι ή απλοί γνώριμοι) δεν είχε την αδιακρισία να προβάλει, και μάλιστα γραπτώς, τον ρόλο που έπαιξε στη ζωή του Ηλία, να επικαλεστεί κατόπιν εορτής αδιάφορες εντέλει για τους άλλους ιδιωτικές στιγμές, ως απόδειξη αμοιβαίας φιλίας, και πολύ περισσότερο να καυχηθεί για τη βοήθεια που πρόσφερε στον αδελφό μου. Είναι μήπως τυχαίο το γεγονός ότι το τηλέφωνό σας, όπως βλέπω, δεν υπάρχει καν στην τηλεφωνική του ατζέντα;
Για όλους αυτούς λοιπόν τους λόγους θεωρώ, και αυτό ήθελα να σας επισημάνω με τα σχόλια μου, ότι οι συνεχείς αναφορές σας (με ή χωρίς ευκαιρία) σ' αυτή την προ δεκαπεντίας σύντομη περίοδο της ζωής του Ηλία είναι κακόγουστες, ανούσιες και παραπλανητικές και δεν τιμούν τη μνήμη του αδελφού μου ούτε βεβαίως εσάς. Θα συμφωνήσετε νομίζω μαζί μου ότι δεν μένει κανείς στη μνήμη των συγκαιρινών του ή των επερχομένων απλώς και μόνον επειδή στα νιάτα του ξεφάντωνε με φίλους μέχρι πρωΐας.
Μαρία Λάγιου
@ο/η ανώνυμος: Φιλτάτη Κυρία Λάγιου, αν εξαιρέσουμε τη χρονολογία (σας απατά η μνήμη σας, επρόκειτο για το έτος 1993, και ΔΕΝ ήταν σύντομο το διάστημα), σε όλα τα άλλα έχετε απόλυτο δίκαιο, καίτοι αυτό το (απόλυτο δίκαιο) δεν αναιρεί τα όσα έχω πει, και γράψει, για τον Λάγιο. Δεν θα επανέλθω, ούτε σ' εσάς ούτε στον Λάγιο. Ό,τι είχα να πω , το είπα για τον Λάγιο. Ό,τι είχα να ζήσω, το έζησα με τον Λάγιο. Είμαι βέβαιος ότι με το ήθος που σας διακρίνει, με την αγάπη που ανέκαθεν δείχνατε για τον Λάγιο, όπως ο ίδιος ο Λάγιος πολλάκις με διαβεβαίωνε, καθώς και για το άμωμο και άχραντο έργο του Λάγιου, με τις φιλολογικές σας δεξιοσύνες και διασυνδέσεις, θα τιμήσετε ως αρμόζει το υψηλό ποιητικό corpus του Λάγιου, ήτοι ενός βραχνού πρασινομάτη εγλεντζέ τύπου με τον οποίο έτυχε εξαισίως ενίοτε να τα πίνω, έως πρωίας sometimes!
Με κάθε εκτίμηση,
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
ΥΓ. Το "δήθεν" σάς το δωρίζω δεόντως διηνεκώς διαδηματικώς. Και, ως διάδοχος που είστε, διαδοχικώς!
Όσο για το τηλέφωνό μου, χρυσή μου, ο brother σας ήτο μέγας μνήμων και τα εκάστοτε τηλέφωνά μου τα ήξερε απόξω, ο μπαγάσας, όποτε τα χρειαζόταν.
Τέλος, δεν είπα ποτέ και πουθενά ότι του συμπαραστάθηκα του Λάγιου σε αποτοξινωτικές δύσκολες στιγμές (σάμπως μου συμπαραστάθηκε αυτός; σάμπως συμπαραστάθηκε σε κάναν άλλον;) Ναι, ξεφαντώναμε μαζί, και ξεφαντώναμε υπέροχα. Το γλεντούσαμε, αχ, δεν φαντάζεστε πώς το γλεντούσαμε, καλή μου! Δεν είμαι για τα δύσκολα εγώ, είναι γνωστόν τοις πάσι. Στα ανέμελα, πάντως, είμαι μανούλα. Ελάτε, και θα δείτε!
ΓΙΜ
ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ!!!
Μαρία Λάγιου
@ο/η ανώνυμος/η: ΑΜΕ! ΕΤΣΙ ΜΠΡΑΒΟ! ΚΑΙ ΚΑΛΑΣ ΒΟΤΚΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΟΥΙΣΚΙ, ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΣ ΚΡΑΣΟΥΣ! ΠΡΟΣ ΤΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΓΜΟΣ, Ως ΕΛΕΓΕΝ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΤΣΑΓΑΝΕΑΣ!
Φίλε, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
α) ή δεν κατάλαβες τη λεπτή ειρωνεία της αδελφής του Λάγιου (ήγουν: καλά κρασιά! (σκωπτικό): ως κοροϊδευτική ή ειρωνική απάντηση σε κάποιον που μιλά με ασυναρτησίες, σύμφωνα με τα λεξικά)
β) ή, ποιώντας, κουτοπόνηρα, την νήσσαν, καμώνεσαι ότι δεν καταλαβαίνεις τον υπαινιγμό για να κοπάσει η αντίδραση την οποία ούτως ή άλλως εσύ προκάλεσες με τις ασχημοσύνες σου.
Όσο για τα όσα γράφεις πιο πάνω περί Έρημης Γης, σιγά μην χάψουμε ότι ο άσημος Λάγιος χρειαζόταν τον διάσημο Μπαμπασάκη για να του βρει εκδότη.
Βαγγέλης
Ίκαρε Μπαμπασάκη, βρίσκω την αντίδραση της Μαρίας Λάγιου αιχμηρή μεν πλην ευπρεπεστάτη. Μολονότι συμφωνώ μαζί σου για το ατυχές "διάδοχος", το θεωρώ παρ' όλα αυτά συγγνωστό εκφραστικό ατόπημα. "Νόμιμη κληρονόμος" είναι προφανές πως ήθελε να πει η κοπέλα, αλλά ήταν θυμωμένη και της ξέφυγε.
Απεναντίας η δική σου αντίδραση είναι, ίνα μη τι χείρον είπω, ανάγωγη.Αλλά αυτό κι αν είναι γνωστόν τοις πάσι.
Είμαι σίγουρος ότι δεν θα με ακούσεις, ωστόσο σου επισημαίνω ότι όσο προσπαθείς να φέρεις τον Λάγιο στα μέτρα σου, τόσο γελοιοποιείσαι.
Α.Γ., από το Κουκάκι.
Υ. Γ. Τα έτσουζα κι εγώ στον πεζόδρομο της Βεΐκου με τον εκλιπόντα, ωστόσο δεν το θεωρώ ένδοξο και ηρωικό κατόρθωμα.για το οποίο θα έπρεπε η κοινωνία να με παρασημοφορήσει. Κάθε άλλο. Ούτε και ο Λάγιος άλλωστε, ο οποίος έπνιγε απλώς την αθεράπευτη απελπισία του στο αλκοόλ... Αυτά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Ανεκδιήγητε τύπε,έχω κι εγώ κάνει ουκ ολίγη παρέα με τον Ηλία και δεν θυμάμαι να τον συνέλαβα ποτέ να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Αλλά η αφεντιά σου δεν έχει σίγουρα ακούσει την έξοχη αυτοσαρκαστική γαλατική ρήση: "Il se prend pour autre chose que de la merde".
Μετά τιμής, Μήτσος
Δημοσίευση σχολίου