ΡΑΔΙΟΣΥΝΤΑΓΕΣ

Ως κλασικός ουμανιστής και, ό,τι κι αν ακούγεται σε ορισμένους, ομολογουμένως ευυπόληπτους, κύκλους, άνθρωπος καλός κ’ αγαθός, ετοίμασα και διάβασα σήμερα, 8 Ιουλίου 2008, στο Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, τις παρακάτωθι συνταγές ενάντια στον καύσωνα. Όσο για το εάν έχει περιεχόμενο η ζωή μου, ή όχι, όπως και πάλι συζητιέται σε ορισμένους, ομολογουμένως ευυπόληπτους κύκλους, την απάντηση την βρίσκει κανείς στο έξοχο μυθιστόρημα «Μπλουζ του Βερολίνου», του Σβεν Ρέγκενερ (μτφρ. Ιωάννα Μεϊτάνη, εκδ. Άγρα), και στη σελίδα 60: «Το περιεχόμενο της ζωής είναι μια εντελώς ηλίθια έννοια. Ζωή με περιεχόμενο, τι εννοείς δηλαδή μ’ αυτό; Μήπως η είναι ζωή ποτήρι ή μπουκάλι ή κουβάς, κάποιο δοχείο τέλος πάντων που το γεμίζεις, ή μάλλον που πρέπει να το γεμίζεις, ή μάλλον που πρέπει να το γεμίσεις, γιατί κατά κάποιο τρόμο ο κόσμος όλος συμφωνεί ότι είναι απαραίτητο αυτό που λέγεται περιεχόμενο της ζωής; […] Όταν μιλάμε για περιεχόμενο της ζωής, τότε σημαίνει πως βλέπουμε τη ζωή μόνο σαν δοχείο, ως μέσο προς τον σκοπό, που πρέπει να το γεμίσουμε με κάτι, αντί να συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή έχει αξία από μόνη της, και ότι αν ασχολιόμαστε όλη την ώρα να τη γεμίσουμε με περιεχόμενο, τότε ίσως και να μην έχουμε καταλάβει τίποτα».

Συνταγές Ενάντια στον Καύσωνα

Σελίδες: Ξεχνάμε τις θηριώδεις ντάνες που η αθεράπευτη βιβλιομανία μας έχει σωρεύσει σε διάφορα σημεία της κατοικίας μας και μας προκαλούν ένα είδος άγχους και άχθους, πασπαλισμένων με μιαν όχι και τόσο ευπρόσδεκτη καθηκοντολογία, ω ναι, τις αφήνουμε για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, και πιάνουμε τα γνωστά κι αγαπημένα. Δευτέρα, Τετάρτη, και Παρασκευή, διαβάζουμε αμέριμνα, επί ένα τρίωρο, και ανοίγοντας πάντα στην τύχη, κάθε φορά, το εκάστοτε βιβλίο, σελίδες από το «V» του Τόμας Πύντσον (εκδ. Χατζηνικολή), από το «Βατερλώ δύο Γελοίων» του Γιάννη Σκαρίμπα (εκδ. Νεφέλη), από το «Μπλουζ του Βερολίνου» του Σβεν Ρέγκενερ (εκδ. Άγρα). Τρίτη, Πέμπτη, και Σάββατο, καταφεύγουμε, ωραία και καλά, στον Ρέιμοντ Τσάντλερ και τον Γιάννη Μαρή. Τις Κυριακές, και μετά το ξεκοκάλισμα των εφημερίδων, φοράμε το καλό λινό λευκό κοστούμι μας, καθόμαστε στο γραφείο μας, φρεσκοξυρισμένοι, και διαβάζουμε, όπως και δήποτε, ή μάλλον κοινωνούμε με τη δέουσα ευλάβεια, το «Κάτω από το Ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρι.

Νότες: Ξεχνάμε τέτοιες μέρες την όποια αγάπη μας για τον Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, την ατονική μουσική της Σχολής της Βιέννης, και τον Γκούσταβ Μάλερ. Παίζουμε ανελλιπώς στο παλιό μας πικάπ 45άρια του Φιλ Σπέκτορ, του «Μότσαρτ της Αμερικής», του ιδιοφυούς συνθέτη και παραγωγού που με τα δίλεπτα έπη του πρόσφερε αίγλη, δόξα και τιμή στους εφηβικούς έρωτες – και τι είναι όλοι οι έρωτες αν όχι, πάντοτε, εφηβικοί; Επίσης ακούμε Έλβις, παλιά του Χατζιδάκι, και τα μαύρα διαμάντια των θρυλικών εταιρειών Stax και Chess. Βεβαίως, δεν ξεχνάμε να παίξουμε τον εθνικό ύμνο όσων επιμένουν να μην τρέχουν σε κοσμοβριθείς παραλίες όπου απλώνεται η λιπαρή μπόχα των αντηλιακών και τρως κάνα μπαλάκι του τένις κατακέφαλα κάθε τόσο, ήτοι το «Summer in the City» με τους Lovin’ Spoonful.

Εικόνες: Ξανά, μανά, κι ακαταπαύστως, παίζουμε στο dvd μας, τα αθάνατα έργα των Αδελφών Μαρξ, του Ζακ Τατί, του Τζέρι Λιούις, του Πίτερ Σέλερς.

Κοκτέιλ Μάλεβιτς: Περιβόητος για τον περιλάλητο πίνακά του «Άσπρο Τετράγωνο σε Άσπρο Φόντο», ο πρωτοποριακός Ρώσος καλλιτέχνης και ιδρυτής του «σουπρεματισμού» Καζιμίρ Σεβερίνοβιτς Μάλεβιτς (Κίεβο 1878 - Λένινγκραντ 1935), δεν μπόρεσε να μην αποτελέσει την έμπνευσή μου για το δυνατό Κοκτέιλ Μάλεβιτς, το οποίο μάλιστα θεωρώ και σύμβολο συμφιλίωσης ανάμεσα σε παρεμφερείς μα και λίαν ανταγωνιστικές παραδόσεις και κουλτούρες. Η συνταγή είναι απλή, εύκολη, και δραστική, Σε ένα παλαιού τύπου νεροπότηρο-σωλήνα βάζουμε δύο γερές και απολύτως ίσες ποσότητες τσικουδιάς απ’ τα Σφακιά και ρακής από την Τήνο, κατά προτίμησιν από καθολικό χωριό, οπότε και ομοιάζει κομμάτι με γκράπα. Προσθέτουμε τρία ευμεγέθη παγάκια, όχι απ’ τα ετοιματζίδικα γυάλινα των σύγχρονων μπαρ, αλλά επίσης παλαιού τύπου, απ’ αυτά που μοιάζουνε με πάχνη κοσμημένα, βγαλμένα από μεταλλική παγοθήκη με χερούλι.

Κοκτέιλ Ναμπόκοφ: Ο λεπταίσθητος ποιητής, σκακιστής, λεπιδοπτερολόγος, και βεβαίως συγγραφέας περίτεχνων αριστουργημάτων, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ (Αγία Πετρούπολη 1899 - Μοντρέ, Ελβετία, 1977) είχε την ευγενική συνήθεια να ζητάει, όταν τον καλούσαν σε τηλεοπτικές εκπομπές, ή προέβαινε σε άλλες δημόσιες εμφανίσεις, να του σερβίρουν τη γενναία δόση ρωσικής βότκας σε αδιαφανή κούπα ούτως ώστε να μη δίνει το κακό παράδειγμα. Έτσι το δροσερότατο Κοκτέιλ Ναμπόκοφ, προχθεσινή μου επινόηση, απαρτιζόμενο από δύο δόσεις βότκα, δύο δόσεις γκρέιπφρουτ, μία δόση λεμόνι, και μία δόση πορτοκάλι, συν ολίγο τζιν, και άφθονο τριμμένο πάγο, δέον όπως σερβίρεται σε αδιαφανέστατο κύπελλο, ει δυνατόν με σχεδιάκια πεταλούδες, και να πίνεται με καλαμάκι, αργά και απολαυστικά.

Λολίτες: Ιδανικό σνακ για το Κοκτέιλ Ναμπόκοφ, πολύ απλό, νοστιμότατο, και θρεπτικό. Σε στρογγυλές λεπτοκομμένες φέτες από ντοματάκια μίνι απλώνουμε ρωσικό χαβιάρι, ή αβγοτάραχο Μεσολογγίου. Στη δεύτερη περίπτωση, ρίχνουμε και μερικές στάλες λεμόνι.