ΡΑΔΙΟΡΕΠΑΝΗΣ

Πεντακόσιες Σαράντα Λέξεις για τη Νοσταλγία του Απόλυτου

Σα ν και τον Μπόρχες, τηρουμένων μυρίων αναλογιών, έτσι κι εγώ απολαμβάνω τις συμπτώσεις και τις συμμετρίες. Χτες, μιλούσαμε κάμποσην ώρα με τον φίλο μου σκηνοθέτη Στέργιο Νιζήρη περί του George Steiner, χαρά στο κουράγιο μας, και για το πυκνό, λίαν ενδιαφέρον βιβλίο του «Νοσταλγία του Απόλυτου», μεταφρασμένο από την Παλμύρα Ισμυρίδου, εκδ. Άγρα. Ο οξυδερκέστατος, και ενίοτε λίαν στριφνός, στριμμένος και σκληρός στοχαστής λέγει ότι προτιμάει, σε έσχατη ανάλυση, την Αλήθεια από τον άνθρωπο. Σε συνθήκες απολύτου νηφαλιότητας, και ερήμην του, βεβαίως, του αντιτείνουμε, με συντονισμένα πυρά, ότι, πρώτον, η αλήθεια λέγεται πληθυντικός: υπάρχουν αλήθειες –κατά τον ποιητή Νίκο Καρούζο– , και ότι «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι ερώτηση», όπως τόσο λιτά, απόλυτα κι ωραία το είχε διατυπώσει ο Λουί Αραγκόν. Αφού, μάλιστα, αποφανθήκαμε ότι το πρόβλημα του Steiner είναι ότι, μ’ όλη του την ευρυμάθεια και την οξύνοια, από ποίηση δεν σκαμπάζει γρυ, καταφύγαμε στο γειτονικό μου ταβερνάκι, όπου παραγγείλαμε σαλάτες, χταποδάκι στα κάρβουνα, και διαμάντι κεχριμπαρένιο κρασί.
Εκεί, λοιπόν, να ’σου που πετύχαμε τον εξαιρετικό κύριο Αντώνη, και πιάσαμε κουβέντα μαζί του, και μαζί με την εξίσου εξαιρετική γυναίκα του, όλο χαμόγελα και αεράκι ελευθερίας και βαθιά, βαθύτατη ανθρωπινότητα, ωραία μεστά ελληνικά, γύρω στα εβδομήντα αμφότεροι, με παιδιά μεγάλα, περήφανοι γι’ αυτά, και με εγγόνια. Και να μας λέει ο κύριος Αντώνης, αίφνης, σαν να ήξερε ότι πριν τα λέγαμε με τον Στέργιο Νιζήρη για τον Steiner και το απόλυτο, να μας λέει λοιπόν ο κυρ-Αντώνης «Όποιος δεν είναι απόλυτος, είναι κι ο κανένας», ας το επαναλάβω, «Όποιος δεν είναι απόλυτος, είναι κι ο κανένας».
Και να μας λέει ακόμα ότι ο Τσιτσάνης ήταν μέγιστος, να συμφωνεί μαζί μας ότι ο Μίμης Πλέσσας έχει γράψει άσματα σπουδαία, να εγκωμιάζει με χαμόγελο πλατύ τον Σωκράτη Μάλαμα, ξανά και ξανά, και να λέμε, για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, κι ύστερα, με γλύκα αλλά και με αυστηρότητα να μου λέει «Όχι, με τίποτα, σε καμία περίπτωση», όταν τον καλώ να έρθει να μιλήσουμε στην εκπομπή μου στο Κανάλι, να μου εξηγεί ότι πια δεν βγαίνει πουθενά, ούτε ραδιόφωνο ούτε τηλεόραση, τίποτα, και να επιμένει πάλι στα εγκώμια για τον Μάλαμα, να πηγαίνει πίσω στο χρόνο και να μιλάει για τον Βαμβακάρη, και για τον Στράτο Διονυσίου, κι όλοι μαζί να πιάνουμε το τραγούδι και να λέμε «Μα τι λέω, τι λέω, τι λέω», και να λέει ο κύριος Αντώνης, «Αυτό μ’ αρέσει γιατί έχει μουσική ανύψωση», και μετά να λέει αυτός ο κύριος Αντώνης, που είναι καταφανώς, μαζί με την υπέροχη κυρά του, η ενσάρκωση της φράσης «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση», να είναι ζωντανή αντίκρουση των επιχειρημάτων του Steiner, να λέει λοιπόν «Είμαι τυχερός, γιατί ήμουνα με τα μεγαθήρια», όπου μεγαθήρια ίσον οι μεγάλοι του λαϊκού τραγουδιού, και να τσουγκρίζουμε ξανά και πάλι τα ποτήρια, μέχρι αργά το βράδυ να τα λέμε, ο Νιζήρης, κι εγώ, και η γυναίκα του κυρίου Αντώνη, και ο κύριος Αντώνης, μεγαθήριο κι αυτός, να έχει στοιχειώσει την παιδική μας ηλικία, την τότε και τη νυν αθωότητά μας, καθώς ακούγαμε μέγιστα λαϊκά άσματα από ηχεία δεμένα με τριχιές σε δέντρα σε παραλιακές ταβέρνες στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, και να ξαναλέει ο κύριος Αντώνης, «Όποιος δεν είναι απόλυτος, είναι κι ο κανένας», ο ωραίος κύριος Αντώνης, ο Αντώνης Ρεπάνης!