Radio050708
Απόψε, Σάββατο, 5 Ιουλίου 2008, στην εκπομπή «Ο Αφρός των Ημερών», Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, με αφορμή την νέα έκδοση του βιβλίου «Ουρλιαχτό & Άλλα Ποιήματα» του Allen Ginsberg, σε μετάφραση Άρη Μπερλή, εκδόσεις Άγρα, και με αφορμή τη χθεσινή επέτειο της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας (1776), ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης ξεκινάει ένα πολύπτυχο αφιέρωμα στην Αμερική των Ginsberg. Burroughs, Kerouac, Hemingway, Mailer, Miller, Chandler, Hammett, και πάει λέγοντας. Θα διαβάσουμε ποιήματα που αγαπήσαμε μέσα στα χρόνια, θα ακούσουμε τραγούδια που μας έβγαλαν από τα σπίτια μας, που μας έκαναν να πάρουμε φλεγόμενοι τους δρόμους. Όπως είπα και χθες στο Ραδιοχρονογράφημά μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν έναν πελώριο θησαυρό που απολαμβάνουν ολοένα και λιγότερο, έχουν έναν εξαίσιο κήπο που φροντίζουν ολοένα και λιγότερο, έχουν έναν καρπερό αγρό που καλλιεργούν ολοένα και λιγότερο. Ας ξαναδιαβάσουμε τον Ginsberg (τριάντα χρόνια μετά την πρώτη ελληνική έκδοση του «Ουρλιαχτού» στη μετάφραση του Μπερλή από τις εκδόσεις Άκμων – καλή επέτειος κι αυτή!): «Αμερική σταμάτα να σπρώχνεις ξέρω τι κάνω./ Αμερική πέφτουν τα άνθη της δαμασκηνιάς».
Απόψε, Σάββατο, 5 Ιουλίου 2008, στην εκπομπή «Ο Αφρός των Ημερών», Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM, με αφορμή την νέα έκδοση του βιβλίου «Ουρλιαχτό & Άλλα Ποιήματα» του Allen Ginsberg, σε μετάφραση Άρη Μπερλή, εκδόσεις Άγρα, και με αφορμή τη χθεσινή επέτειο της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας (1776), ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης ξεκινάει ένα πολύπτυχο αφιέρωμα στην Αμερική των Ginsberg. Burroughs, Kerouac, Hemingway, Mailer, Miller, Chandler, Hammett, και πάει λέγοντας. Θα διαβάσουμε ποιήματα που αγαπήσαμε μέσα στα χρόνια, θα ακούσουμε τραγούδια που μας έβγαλαν από τα σπίτια μας, που μας έκαναν να πάρουμε φλεγόμενοι τους δρόμους. Όπως είπα και χθες στο Ραδιοχρονογράφημά μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν έναν πελώριο θησαυρό που απολαμβάνουν ολοένα και λιγότερο, έχουν έναν εξαίσιο κήπο που φροντίζουν ολοένα και λιγότερο, έχουν έναν καρπερό αγρό που καλλιεργούν ολοένα και λιγότερο. Ας ξαναδιαβάσουμε τον Ginsberg (τριάντα χρόνια μετά την πρώτη ελληνική έκδοση του «Ουρλιαχτού» στη μετάφραση του Μπερλή από τις εκδόσεις Άκμων – καλή επέτειος κι αυτή!): «Αμερική σταμάτα να σπρώχνεις ξέρω τι κάνω./ Αμερική πέφτουν τα άνθη της δαμασκηνιάς».
4 σχόλια:
Το καλυτερότερο ουρλιαχτό ήταν αυτό του συχωρεμέμου του Καρούζου ένα βράδυ στην Μαβίλη, έξω απ' του Λωρα: "Μέσα στην δίψα/ είναι όλο το νερό"...Σιγή...σιγή και respect...
@ανώνυμος/η: Ω, ναι, Ανώνυμε/η! Αλλά και τι να πούμε για το εξαισιοτερότερο ουρλιαχτό του Τάσου Δενέγρη (απαθανατισθέν από τον υπέροχο Σωτήρη Κακίση), "Σήκω πάνω, πουτάνα, μπαλαρίνα!" (για έναν γομαροειδή φλούφλη τερματοφύλακα της Εθνικής Ρουμανίας, όστις εμαϊμούδισεν τραυματισμόν), ή το αποσβολωτικοτερότατον του Νίκου Λώρα (τηλεγράφημα προς την μαμάν του, ήτις ομιλούσεν με τις ώρες στο τηλέφωνο), "ΚΛΕΙΣΕ ΜΑΝΑ ΠΑΙΡΝΩ"!
@ανώνυμος/η: Θα χαρώ λίαν εάν έχετε την ευγενή καλοσύνη να μου συστηθείτε!
Ουρλιαχτό..Χα!
ουρλιαχτό είναι στο βάθος της αυλής να τρέξεις
και μέχρι τη νύχτα τη βαθιά
μ' αστραφτερό τσεκούρι ξύλα να κόβεις, ώσπου από την κούραση κάτω να πέσεις..
Ο Έρωτας για μας παράδεισος δεν είναι
Με αχλάδια και φιλιά δεν κλάπηκε η Τζοκόντα
Δημοσίευση σχολίου