ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΜΕΓΑΛΟ ΟΣΟ Ο ΡΙΤΖ

Το διήγημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ «Ένα Διαμάντι Μεγάλο όσο το Ριτζ», το θυμήθηκα σήμερα, ώρες πρωινές, σαν έλαβα τον «Εσωτερικό Μονόλογο» του ήδη θρυλικού, σε ορισμένους προωθημένους κύκλους, Νάσου Ριτζ. Είναι γνωστό ότι ο Νάσος Ριτζ περιπλανιέται στο άστυ και συλλέγει όνειρα και αναμνήσεις, μετατρέποντας τα πάντα σε μουσική και ποίηση, σε ευγένεια και φιλία, σε έρωτα και πάθος. Κάποτε θα τον συναντήσετε. Χαμογελάστε του και επιτρέψτε του να σας τρατάρει σελίδες, μελωδίες, ηδύποτα, και φεγγαρόσκονη.



Εσωτερικός Μονόλογος…

Μια ανάσα δροσιάς προσγειώθηκε απαλά στο σβέρκο μου. Οι τρίχες σε όλο μου το κορμί σηκώθηκαν για να υποδεχθούν τον απρόσμενο επισκέπτη. Ίσως εκείνη, ίσως κάποιο παιχνίδισμα του ανέμου. Τίποτα, ο άνεμος κέρδισε και για να το γιορτάσει σαρώνει με μια ριπή την έρημη παραλία. Απέναντι μου ο ήλιος ετοιμάζεται να κάνει την πρώτη και μοναδική του βουτιά για σήμερα, απλώνοντας πάνω από τον ορίζοντα τα κατακόκκινα λέπια του. Ένας μήνας απομάκρυνσης, υποχρεωτικής αυτοτιμωρίας καλύτερα, τελειώνει αύριο. Ένας μήνας που οι στιγμές του κύλησαν ήρεμα σαν τους κόκκους της άμμου σε μια αναποδογυρισμένη κλεψύδρα. Ένας μήνας χωρίς να τη δω. Οι σκέψεις μου στριμωγμένες κι αυτές στο λαιμό της κλεψύδρας, αφήνουν άδειο το μυαλό μου για να γεμίσουν κάποια άλλη αποθήκη. Κι όμως το ξέρω καλά, μόλις πατήσω το πόδι μου στην πραγματικότητα, οι πόρτες της αποθήκης θα σπάσουν βίαια και οι σκέψεις θα ξεχυθούν έξω σαν πανικόβλητα πουλιά. Τότε θα έρθουν να με ξαναβρούν, κι αυτό το ξέρω καλά·τόσο καλά όσο ότι η απογοήτευση είναι η ρίζα της αδιαφορίας και της αδράνειας.
Ένας μήνας να αγναντεύω τη θάλασσα. Κάθε μέρα για δύο με τρεις ώρες, καθισμένος στο ίδιο πεζούλι στο ύψος του δρόμου. Το ραντεβού με το ηλιοβασίλεμα κανονισμένο κι ας αργούσε κάθε μέρα κι ένα λεπτό παραπάνω. Μετά την πρώτη βδομάδα δεν ήταν το ηλιοβασίλεμα που μου έκανε αίσθηση ούτε το κόκκινο λοφίο της θάλασσας που μ’ ένα μαγικό τρόπο κάνει τον ήλιο να φαίνεται κομμάτι τούτου εδώ του κόσμου. Αίσθηση μου έκανε η εισβολή της εικόνας της στο πεδίο της γαλήνης μου. Κάθε μέρα την ίδια ώρα η ήρεμη μελαγχολία μου γινόταν απελπισμένη κραυγή. Κραυγή που φθίνει μοιραία και σβήνει ήρεμα, όπως η φωτιά που δεν έχει άλλα ξύλα να κάψει (Μήνες αργότερα όταν θα ακούσω το Not so dense των Deer Tick, η ανάμνηση αυτής της κραυγής θα σκάβει τρύπες στο στομάχι και στα πνευμόνια μου).
Τελευταία ημέρα, τελευταία δύση πριν επιστρέψω και η εισβολή δεν έρχεται. Η γνώριμη κραυγή δεν θα εκτοξεύσει τα ακίνδυνα βέλη της προς τον ατάραχο ορίζοντα. Ποιος ευεργέτης την κρατάει μακριά; Κανένας ευεργέτης, μόνο η ελπίδα μεταμφιεσμένη σε απόγνωση πως αύριο θα την αντικρύσω ξανά, αυτό το ύπουλο δηλητήριο αναισθητοποιεί όλο μου το είναι. Σταδιακά το σκοτάδι τυλίγει τη μουδιασμένη μου ύπαρξη. Dear darkness, dear darkness, won’t you cover, cover me again (PJ Harvey από το album White Chalk)….
Φοβάμαι το σκοτάδι; Όχι, όχι σήμερα που ο αέρας ευωδιάζει το άρωμά της. Είμαι μέχρι το λαιμό στην καψούρα κι αυτό είναι ασφαλής ένδειξη πως είμαι ζωντανός. Αυτή η διαπίστωση κάνει το μούδιασμα να υποχωρεί σταδιακά και να το διαδέχεται ένα δημιουργικό ρίγος. Σηκώνομαι όρθιος και αγγίζω με όλα τα δάχτυλα τα ακανόνιστα φυτρωμένα γένια μου. Νομίζω πως πρέπει να πάω να ξυριστώ (και να βάλω στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου το Wrecking Ball των Interpol για να ταΐσω το τερατούργημα, μπαστάρδεμα εγωπάθειας και απελπισίας, που παρασιτεί σε βάρος της λιπαρής λογικής μου)…