Ακούστηκε σήμερα, 7 Απριλίου 2009, από το Κανάλι 1, Πειραιάς 90,4 και www.kanaliena.gr στη μία παρά πέντε το μεσημέρι.
Η Στιγμή της Λέσχης
Δεν έχω κουραστεί να το λέω, και λέω να μην κουραστώ να συνεχίσω να το λέω: γύρω πριν από τη Μεταπολίτευση και λίγο μετά τη Μεταπολίτευση, και έως περίπου τα μέσα της δεκαετίας του Ογδόντα, παίχτηκε σε τούτη τη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης, και δη στο κέντρο της, ένα γενναίο, αλλόκοτο, τρελό, έλλογο, υψιπετές, χθαμαλό, παρδαλό, πανέμορφο και, κυρίως, κρυφό στοίχημα. Ναι, ένα κυρίως κρυφό στοίχημα. Ένα στοίχημα για το οποίο οι κατά τα άλλα λαλίστατοι πρωταγωνιστές του μίλησαν ελάχιστα τα τελευταία τριάντα τόσα χρόνια, και μονάχα εδώ και κοντά μια πενταετία έχουν αρχίσει σποραδικά, σπασμωδικά ενίοτε, στα ίσια άλλες φορές, άλλες θα λέγαμε ψηλαφητά, να μιλάνε, να γράφουν.
Ποιητές, μουσικοί, συγγραφείς, φιλόσοφοι, παρίες, αλήτες, γόνοι αστικών οικογενειών που ντύθηκαν τα κουρέλια μιας αέναης μπλουζ διάθεσης, ραδιοπειρατές, αγόρια και κορίτσια ελευθερίων ηθών, ζωγράφοι, κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του νεοέλληνα, συνάχθηκαν από μόνοι τους, ωθημένοι από τους αγέρηδες μιας άνευ ορίων άνευ όρων ελευθερίας, και αποφάσισαν, δίχως να συνεννοηθούν, να απαρτίσουν μια φυλή χωρίς φύλαρχο, να επιδοθούν σε μια τέχνη δίχως έργα τέχνης, να αναζητήσουν το βορειοδυτικό πέρασμα προς έναν άλλον τρόπο ζωής.
Ατελείωτες συζητήσεις, ατελείωτα ξενύχτια, ατελείωτοι πειραματισμοί, συνήθως στα κουτουρού, άνευ πυξίδας άλλης πλην αυτής της άρνησης όλων όσα ήξεραν και της ακατάσχετης εξερεύνησης άγνωστων, όχι πάντα ακίνδυνων τοπίων και γαιών. Ξεπετάχτηκαν σκόρπια φυλλάδια, έντυπα, μπροσούρες, αλλά και εφήμερες γκαλερί, και εκδοτικοί οίκοι, αυτοσχέδια στέκια, δεκάδες κοινόβια, με μια λέξη: παρέες. Άλλες συνεκτικές, άλλες παλαβές, αλλοπρόσαλλες. Η ιστορία αυτού του στοιχήματος παρέμεινε ένας κρυφός αστερίσκος στο Βιβλίο της Ανησυχίας όπου καταγράφονται τα όσα επιχείρησε να γίνει η Ελλάδα βγαίνοντας από μια δικτατορία που κράτησε σχεδόν μισό αιώνα. Το μεγαλύτερο μέρος των πρωταγωνιστών εκείνου του στοιχήματος, όλων δηλαδή όσοι το έπαιξαν, ναι, όλοι ήσαν πρωταγωνιστές, έχει αποσυρθεί, έχει εμμείνει σε μια πεισματική σιωπή. Πολλοί έχουν φύγει, τους πήρε ο διάβολος και το πιοτό, όπως έλεγε ο Στήβενσον για τους πειρατές στη «Νήσο των Θησαυρών». Δεν είναι λίγοι όσοι αυτοκτόνησαν. Κάποιοι διαπρέπουν σήμερα με τόσο διαφορετικούς τρόπους από αυτούς που είχαν ακολουθήσει, και επινοήσει σε ορισμένες περιπτώσεις, στα 1977 και στα 1981, ώστε είναι απρόθυμοι να μιλήσουν για τέτοια πράγματα.
Κι όμως, για λόγους που θα επιχειρήσω να διαλευκάνω και να σας κοινοποιήσω αργότερα, ευτυχώς, την τελευταία πενταετία, ορισμένοι εναπομείναντες και επιβιώσαντες από κείνο το στοίχημα, έχουν αρχίσει να μιλάνε, να γράφουν. Να συναντιούνται και πάλι. Να τα λένε. Να τα κοινοποιούν. Ανάμεσά τους, ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης. Ξενύχτησα χθες διαβάζοντας τη «Λέσχη της Στιγμής», από τις εκδόσεις Λιβάνη, ένα δυναμικό αφήγημα που με ταξίδεψε σ’ εκείνα τα χρόνια, σ’ εκείνα τα λημέρια, σ’ εκείνο το στοίχημα. Σ’ εκείνη την κρυφή ιστορία. Η οποία αρχίζει να σκιρτάει και πάλι. Να γίνεται γνωστή. Να θυμάται και να θυμίζει.
Θα επανέλθω. Ως τότε, καταφεύγω στον Καβάφη: «λαλήσωμεν, λαλήσωμεν, σιγή δεν μας αρμόζει».
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 07/04/09
5 σχόλια:
Τότε όμως όπως λέει κι ο Πορτοκάλογλου σε κάποια από τις τελευαταίες του συνεντεύξεις υπήρχε διάχυτη μια ελπίδα. Η αίσθηση ότι υπάρχει μέλλον, ότι τα καλύτερα έρχονται. Τώρα όλα μοιάζουν να έχουν τελματώσει γιατί δεν περιμένουμε τίποτα. Το τελευταίο που περιμέναμε ήταν οι Ολυμπιακοί. Πέρασαν κι αυτοί και τώρα τι; Και μια και το αναφέρετε, ο Καβάφης τα έχει πει όλα από χρόνια: "τί θ' απογίνουμε χωρίς βαρβάρους"
Αν θέλει κάποιος να σας στείλει ενα email που μπορεί να βρει; Αν θέλετε μπείτε στο προφίλ μου και αφήστε μου μήνυμα.
@Παράξενος Ελκυστής: Δεν είναι τόσο απλό το πράγμα. Ακόμα και μες στον απόλυτο ζόφο υπάρχει ελπίδα (βλ. το συγκλονιστικό "Αν αυτό είναι ο άνθρωπος" του Primo Levi, βλ. τους ποιητές επί σταλινισμού, κτλ). Τώρα είναι πιο αλλόκοτες οι καταστάσεις, η σύγχυση είναι γενικευμένη, χρειάζεται με νου νηφάλιο και με πολλά ουίσκι να ξαναπιάσουμε κάποιοι κάποιες συζητήσεις. Πάντως, υπάρχουν κάμποσα κεράκια μέσα στο δάσος,
@Παράξενος Ελκυστής: Επειδή κινδυνεύω να βραχυκυκλώσω, παρακαλώ προσθέστε μια καταχώριση στη λίστα αυτών που, αντίθετα με τον Πορτοκάλογλου, η (υπαρκτή) διάχυτή τους ελπίδα οξυγονώνεται από τη βεβαιότητα (όχι την αίσθηση) ότι "φυσικά και τα καλύτερα έρχονται". Η προσθήκη αυτή, για μένα, που Ολυμπιακούς δεν περίμενα ποτέ μου και συγκεκριμένα αύριο, περιμένω (τουλάχιστον) πρωί-πρωί να ξανασυναντήσω τη φοιτήτρια που μετακόμισε στον όροφο και να πιάσουμε κουβέντα.
@johny: Πάω πάσο. Έχεις βρει το νόημα της ζωής. Προφανώς η ομορφιά και η ελπίδα βρίσκεται στα απλά καθημερινά πράγματα. Όσοι το έχουν καταλάβει αυτό είναι πάντα ευτυχισμένοι. Ανάμεσα τους προσθέτω και εμένα.
Αλλά εγώ εννοούσα την αίσθηση της κοινωνίας. Υπήρχε, για μια πενταετία, μια γενικευμένη κοινωνική ειρήνη λόγω των Αγώνων. Είχε τεθεί ως ένα πάνω όριο. Αν θυμάσει καλά πολιτικοί και ΜΜΕ παπαγαλίζαν ότι με τους Ολυμπιακούς η Ελλάδα αλλάζει, εκσυγχρονίζεται, αποκτά υπόσταση διότι αποδυκνύει ότι είναι σε θέση να φέρει σε πέρας πολύ δύσκολα έργα κτλ κτλ με τα οποία φλομώναν το λαό. Ε, τώρα που πέρασαν και δεν μας άγγιξαν ο κόσμος δεν έχει τί άλλο να πιστέψει. Λείπει δηλαδή το καρότο.
ίκαρος:
Ευτυχώς που υπάρχει κι ο Μπάτμαν στο Ν. Κόσμο. Μετά τις τέσσερις το πρωί προσφέρεται για πολλές τέτοιες συζητήσεις!!!
Δημοσίευση σχολίου