Σχόλιο Βγαλμένο απ' τη Ζωή

Το παρακάτω το διάβασα σήμερα, στη μία παρά πέντε το μεσημέρι, ως συνήθως, στο το Κανάλι 1, Πειραιάς, 90,4 FM και www.kanaliena.gr Την Πρωτομαγιά, μεθαύριο, θα είμαι κοντά σας με την εκπομπή Radio Propaganda – Η Φωνή της Λαϊκής Ελίτ, από τις 11 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι, με τραγούδια από τον Γαλλικό Μάη του 68, και άλλα πολλά και ωραία!

Σχόλιο Βγαλμένο απ’ τη Ζωή

Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, και πισθάγκωνα δεμένοι, όπως έλεγε ο μεγάλος μας ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος, αλλά και σαστισμένοι, μπερδεμένοι, ενίοτε δε και παλαβωμένοι από τις γύρω συνθήκες, από το τρεχαλητό και την άοσμη καθημερινότητα, ή την δυσώδη βία που απλώνεται σχεδόν παντού, από την απουσία της ευγένειας και της διακριτικότητας μέσα στα σύγχρονα εικοσιτετράωρα, οι άνθρωποι της μεγαλούπολης παραμερίζουν ολοένα και περισσότερο την ουσία της ζωής, που θα έλεγα ότι δεν είναι άλλη από τη συνύπαρξη, τη συναδέλφωση, τη συνεννόηση, το να κάνουμε πράγματα μαζί, να τρώμε μαζί, να πίνουμε μαζί, να κουβεντιάζουμε μαζί για ό,τι μας απασχολεί, μας ταλανίζει, μας χαροποιεί.

Η μοναχική απόλαυση ενός έργου του Villa-Lobos, φέρ’ ειπείν, είναι κάτι λαμπρό και σπουδαίο, αλλά πόσο πιο γόνιμο, και διασκεδαστικό ακόμα, δεν είναι το ν’ ακούσεις τον δίσκο παρέα με φίλους και να συζητήσεις τα μέρη που σε συνάρπασαν περισσότερο, να μοιραστείτε την εμπειρία, αυτή τη μέθεξη που πάντα προκαλεί ένα εξαίσιο μουσικό επίτευγμα; Η ανάγνωση του «Μεγάλου Αποχαιρετισμού» του Raymond Chandler, μας συγκλόνισε, όλη την παρέα, αλλά πιο πολύ και πιο έντονα θυμάμαι τις αλλεπάλληλες συζητήσεις μας, στον «Μπερντέ», στο στέκι μας στη Ζωοδόχου Πηγής, προ πολλών ετών, για την ευαισθησία και τον ιπποτισμό που διαποτίζουν τις σελίδες αυτού του κορυφαίου noir μυθιστορήματος.

Πώς να ξεχάσω ότι φύγαμε από τον Πειραιά, σε μια κινηματογραφική λέσχη του οποίου είχαμε δει το «Πέρασμα του Χρόνου» του Wim Wenders και πήγαμε, μ’ ένα σαράβαλο Φολκσβάγκεν, τέσσερις φίλοι, στη Λάρισα, για να δούμε ακριβώς την ίδια ταινία σε μιαν άλλη κινηματογραφική λέσχη;

Χτες, τα σκέφτηκα πάλι αυτά, και άλλα πολλά, τρώγοντας ψαρικά –σαρδέλες, σκουμπρί, βακαλάο– με τον Τάσο τον Παυλόπουλο και την Αγγελική Τσοκόγλου, σε μια ταβερνούλα λιτή, μα πλούσια, πίνοντας κρασάκι κεχριμπαρένιο, καπνίζοντας, και κουβεντιάζοντας για τη ζωγραφική και τη μουσική, για ταξίδια στην Πολωνία και εξωφρενικές αλησμόνητες περιπέτειες, για τον Πάνο Χαραλάμπους, τον φίλο μας και εξόχως επινοητικό εικαστικό καλλιτέχνη και φανατικό του βινυλίου, για το Δάσος του Κατίν και τον σταλινισμό, για τρελές παρτίδες σκάκι, για τις συνάξεις μας στον «Ένοικο», το τζαζ μπαρ της Καλλιδρομίου, και για τον Marcel Duchamp, για το έργο του «Δεδομένα: 1ον Ο καταρράκτης, 2ον Το φωταέριο», που ο μέγας Marcel φιλοτεχνούσε κρυφά επί μία εικοσαετία, από το 1946 έως το 1966.

Ταβερνείο, καπηλειό, καφενείο – εκεί η συνεύρεση και η συνύπαρξη και η συζήτηση. Ορθώς, θαρρώ, ο Μάνος Χατζιδάκις εγκωμίαζε τα καφενεία ως χώρους παιδείας, καλλιέργειας, γνώσεως θαλερούς, και ακονίσματος της δημιουργικότητας. Ορθώς, θαρρώ, επιμένουν ορισμένοι να θεωρούν το τραπέζι, χώρο γένεσης πάμπολλων ιδεών που εξωράισαν την ανθρωπότητα, ως μία από τις πιο σημαντικές επινοήσεις του ανθρώπου, συμπληρώνοντας με νόημα ότι, βέβαια, το κρεβάτι τίθεται εκτός παντός συναγωνισμού.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 29/04/09