Ποίηση

Η Ποίηση λυτρώνει κι εμψυχώνει. Είναι ο τρόπος να μπαινοβγαίνουμε στο Πεπρωμένο, μερικές φορές και να το διαπλάθουμε. Είναι ο κατ’ εξοχήν διάλογος η Ποίηση, η συνομιλία μας με το είναι το εσώτερο του Άλλου, και με το είναι το εσώτερο το δικό μας. Οι λέξεις συνταιριάζονται και γίνονται μελωδία, χορεύουν, με την Ποίηση, εικόνες και μνήμες, πρελούδια σ’ ένα μέλλον που κυοφορείται ήδη και είναι ηδύ, μ’ όλη τη σκληρότητα που μπορεί να ενέχει. Η Ποίηση είναι ο καπνός του εφήμερου τσιγάρου μας όταν γίνεται γεγονός αναστάσιμο. Η Ποίηση είναι το όποιο τοπίο μπορεί το βλέμμα μας ν’ αγγίξει και, αγγίζοντάς το, να το μεταρσιώσει σε όνειρο ένυλο, σε καθαρό νεράκι της ζωής, σε αλήθεια που στραφταλίζει. Η Ποίηση είναι το φιλί που, πάντα μέσα από τις αρμονίες των λέξεων, και των εικόνων τις μαρμαρυγές, γίνεται ο ρυθμός του κόσμου.