Τα μεγάλα λάθη συγχωρούνται, τα μικρά δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Μια σύντομη ανάγνωση της ταινίας «Mikey and Nicky» της Ιλέιν Μέι, του Τζον Κασσαβέτη και του Πίτερ Φοκ.
Ταμπουρωμένος σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ο Νίκι (Τζον Κασσαβέτης) τηλεφωνεί πανικόβλητος στον μοναδικό του φίλο Μάικι (Πίτερ Φοκ) να ’ρθει τρέχοντας γιατί κινδυνεύει. «Μην πάρεις αυτοκίνητο, στο ταξί πες να σ’ αφήσει μερικά στενά πιο πάνω και έχε το νου σου μήπως σε παρακολουθούν». Ανοίγουν οι κάμερες, το σενάριο τρέχει κι ο Κασσαβέτης με τον Φοκ αλληλεπιδρούν αριστουργηματικά ξεφλουδίζοντας λίγο-λίγο τους χαρακτήρες τους.
Οι παιδικοί φίλοι, έγιναν γκάνγκστερ, και οι γκάνγκστερ έπαψαν να ’ναι πια φίλοι. Ο Νίκι πιστεύει ότι έχει βγει στην πιάτσα συμβόλαιο για τον θάνατό του. Κοντεύει να του στρίψει. Υποπτεύεται ακόμα και τον Μάικι, αλλά η τριαντάχρονη φιλία τους είναι το βουλοκέρι που σφραγίζει την αμοιβαία τους εμπιστοσύνη. Δυο τους αντί ν’ αρχίσουν να τρέχουν, ή να κρυφτούν, κυκλοφορούν τη νύχτα παραπατώντας στους άδειους δρόμους. Προβάλλει ο ένας τις υποψίες, τον εγωισμό και τη ζήλια του στον άλλο, για να ζήσουν μαζί την τραγωδία της φιλίας τους που αφέθηκε να σβήσει.
Η ταινία οδηγείται από τους χαρακτήρες της. Ο Νίκι είναι το ξύπνιο, ετοιμόλογο και υπερκινητικό κωλόπαιδο που τσακώνεται στα λεωφορεία, ψάχνει τις καραμέλες της παιδικής του ηλικίας στα ψιλικατζίδικα και μέσα στον θόρυβο που ξεσηκώνει, ξέρει καλά να γοητεύει τις γυναίκες. Ο Μάικι είναι ο μέτριος φίλος, αυτός που τσιμεντώνει τις μικρές ρωγμές των διλημμάτων του με ευκολία μικροαστική, ο μικροκακοποιός που ψάχνει τον χαμένο του σεβασμό ανάμεσα στα κυκλώματα των γκάνγκστερ που του πετούν ένα πάκο δολάρια να φάει. Χωρίς κανένα φλας-μπακ, ανοίγουν λογαριασμοί που έπρεπε να ’χουν κλείσει προ πολλού. Η φιλία τους αναστηλώνεται και ταυτόχρονα γκρεμίζεται οριστικά, οι ανοιχτές πληγές ανεβαίνουν στην επιδερμίδα και γίνονται ψυχώσεις μέχρι να σπάσει επιτέλους το βουλοκέρι και ν’ ανοίξουν οι επιστολές που τους κυνηγούν από μικρά παιδιά.
Κοιτιούνται στα μάτια. Ψάχνουν να βρουν τι σημαίνει να κοιτάζει ο ένας τον άλλο στα μάτια. Ποιος είναι ο αυτονόητος κώδικας συμπεριφοράς; Ποιος χρειάζεται να επιστρέψει στην παιδική του ηλικία για να βρει την ανδρικότητά του σήμερα; Ποιος είναι πιο ντόμπρος; Ποιος θα (προλάβει να) τη φέρει σε ποιον; Ακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς στον πάτο του οργανωμένου εγκλήματος: ανθρώπους και συμπεριφορές που θα μπορούσαν κάλλιστα να μην βρίσκονται στα κυκλώματά του.
Η Μέι, ο Κασσαβέτης και ο Φοκ έστειλαν έναν υπέρογκο λογαριασμό στην Paramount μαζί με χιλιόμετρα κινηματογραφημένου φιλμ. Οι κάμερες έμεναν ανοιχτές για ώρες και η Μέι έκοψε εκ των υστέρων σε κομμάτια τους αυτοσχεδιασμούς των πρωταγωνιστών. Τσιγάρα εμφανίζονται κι εξαφανίζονται, ρολόγια αλλάζουν χέρι, ο φωτισμός αλλόκοτος, στο «Mikey and Nicky» όμως αυτές οι λεπτομέρειες δεν ενοχλούν. Μέσα στους δαιδαλώδεις διάλογους της, η ταινία είναι μια μελέτη χαρακτήρων, δύο αντρών, δύο φίλων σε τεντωμένο σχοινί. Οι πρωταγωνιστές σκύβουν πάνω απ’ τους φόβους των χαρακτήρων τους. Ξενυχτούν στην πόλη. Ο ένας ελέγχει τον άλλο, στριφογυρίζουν, παίζουν σφαλιάρες, αδιαφορούν, αντιδρούν και πάλι από την αρχή. Η ταινία δεν έχει είδος. Ένας καπάτσος μικροαπατεώνας κυκλοφορεί με μια τιμή γραμμένη στο κούτελο, ένας ξεχασμένος φίλος έρχεται να βοηθήσει και παρ’ όλο που κάποιος σήμερα θα σκοτωθεί, μένουν έξω στους δρόμους, δεν έχουν πού αλλού να πάνε.
Ίων Παπασπύρου
17 Απριλίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου