Βέλτσος/Outlet
Δεν είμαι αυτός που νομίζατε. ο Ελπήνορας. Είμαι η μουσική από το τρίο του Μπραμς.
[Βέλτσος, Θάλαμος, εκδ. Άγρα, σ. 62]
Μία ώρα αυστηρά. Και, στεγνά – υποτίθεται, αλλά με χυμώδη μέθεξη, όντως κουλτούρα, όντως πνεύμα. Συγκινημένα και συγκινητικά. Σε μια νεογιάφκα, στο Μεταξουργείο. Γιάφκα πνεύματος, τέχνης, συλλογισμού. Αλλά και χωρατών, μέσα στο ζόφο, χαμόγελων που ξέρουνε να λάμπουν γιατί ανήκουν σε πρόσωπα που ξέρουνε να ακούνε και ξέρουνε τι ακούνε, «Ο James Joyce –ναι, τι να πω– ο Πατέρας Όλων Μας».
Μία ώρα, αυστηρά. Από τον Walter Benjamin στον Χρήστο Μποκόρο, και από τον Lucio Fontana στον Jean Amery – Πέρα από την Ενοχή και την Εξιλέωση – κι ύστερα στροβιλισμοί, πάντα εντός θέματος, ωστόσο, και σλάλομ λυτρωτικά ανάμεσα στις χιονοσκεπείς βουνοκορφές του στοχασμού και αναστοχασμού, στα της Ποίησης και της Ζωγραφικής, στη σκιά της φράσης, «Ο James Joyce, ο Πατέρας Όλων Μας».
Μνεία στους Χρόνη Μπότσογλου, Marcel Duchamp, Karlheinz Stockhaousen, Ζήσιμο Λορεντζάτο, Γιώργο Σεφέρη – ανάγνωση, ψύχραιμη και δραματική, σχεδόν ψιθυριστή μιας σελίδας (το έψαξα: είναι η σελίδα 33) από το βιβλίο του Amery [μτφρ. Γιάννης Καλλιφατίδης, εκδ. Άγρα]. Και, αναφορά ευθύτατη στο ξεχαρβάλωμα της σημερινής κοινωνίας, στην απόγνωση του δημιουργού, του σκεπτόμενου και ευαίσθητου ανθρώπου, που φτάνει στα όρια του διλήμματος: αυτοκτονία ή βόμβα.
Ο Γιώργος Βέλτσος, πάντα ελισσόμενος, πάντα μέσα στις κακοτοπιές αλλά ξεγλιστρώντας την τελευταία στιγμή, να επανέρχεται στον Jacques Derrida αλλά και να γέρνει προς το ποίημα, αυτό το ποίημα που άρχισε να γράφει και δεν έπαψε ποτέ να γράφει, πανεπιστημιακός αλλά πάντα Διάκονος και Διακονιάρης της Δημιουργίας, πείσμων ποιητής, ίσως, αργότερα, και ζωγράφος.
Ιλιγγιώδες Καλειδοσκόπιο: το είχα γράψει για τον William S. Burroughs, χτες βράδυ, 1 Φεβρουαρίου, ανάμεσα 8 και 9 στο βράδυ, στο Μεταξουργείο, στο Outlet, το αισθάνθηκα και για τον Βέλτσο – ένα ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο, ο Γιώργος Βέλτσος!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Μαρούσι, 2/02 [του JJ, γενέθλια]
