Γνόφος με κεράκι
Η πέτρα που ’ταν για πέταμα
μπαίνει στην κορυφή αγκωνάρι
ΝΓΠ
Για δες
Πάλι ξανά
Τώρα
Να
Γυρνώ
Στο χαρτί και στο μολύβι
Στο παρεκκλήσι να κείμαι
Κι όχι
Στον
Καθεδρικό
Ναό
Με σαλέπι να εξίσταμαι
Μακριά πολύ απ’ τα
Ηδύποτα του άλλοτε χαμού
Από τον Pynchon
Να μην
Φεύγω
Μα
Στον
Πεντζίκη
Να
Ομνύω
Για σκέψου
Ύστερα από
Τόσα και τόσα
Πολλών ανθρώπων
Άστεα
Και
Σοκάκια
Κακόφημα όχι πάντα
Και
Λεωφόρους
Και
Μοτέλ και Πανδοχεία
Να λέω
Κονάκι
Το
Κονάκι μου
Και
Να μην
Φεύγω
Από τον
Ginsberg
Μα
Στον
Καρούζο να ομνύω
Για φαντάσου
Ο
Είρων Μέγας Ταραξίας
Ο
Στρατηλάτης
Της Ανυπακοής
Ο
Καπετάν
Φασαρίας
Ο
Πρωταθλητής
Της Νικοτίνης
Της Φιλοποσίας
Του Δόλου
Ο
Διάκονος
Κι ο
Ποιητής
Της
Σχάσης
Τα Άπαντα
Του
Bruckner
Του Αντώνη
Να παρατάει
Και
Να βάζει
Τώρα
Χαράματα
Και κάτι
Στο παλιό
Αρχαίο
Πικάπ
Με
Ιλαρό
Μα γνήσιο
Καμάρι
Ένα βινύλιο λατρευτό
Του
Μάρκου
Βαμβακάρη!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Μαρούσι, 4 και 5 Φεβρουαρίου 2011
2 σχόλια:
! εκπλήσσομαι και δεν εκπλήσσομαι..θετικά βεβαίως
θέλεις δηλαδή να κάμεις την ομιλία ότι η έκπληξη είναι ένα συστατικό στοίχειωμα της όρασης, πώς είτε τονέ παρθενώνα βλέπεις είτε τα σκουπίδια το ίδιο πράγμα είναι = η έκπληξη, η αρμαθιά της όρασης ||| ύστερα, μετά την όραση, ότι σε έχει επηρεάσει πολύ το αστραποβόλημα, ότι η ζωή μας παίρνει πρόσημο επειδή άμα βρεθείς στου πνεύματος τη στύση θα κράξεις: ρίχτε με κ' εμένα μέσα. η κάθε εκμεταλλευτική έκπληξη τι σχέση έχει με τη ζήση, όμως, ερώτημα ένα είναι. ήταν.
Δημοσίευση σχολίου